Lapidem in "calvarias" ferre

Adesse Polonis morem – qui saltem hic, in meridionali patriae parte, scilicet in montibus Carpathicis, observatur – certo die peregrinari in montes sacros, quos "calvariae" nuncupamus. Ibi saepissime magnae ecclesiae et monasteria adsunt, necnon Via Crucis spatio nonnullorum chiliometrorum, qua peregrinatores adveniunt, montem ascendentes eti in omni statione passionis Christi preces dicentes. Tarnovienses, id est incolae mihi nunc fere proximae urbis Tarnoviae, in iter tale proficiscuntur cras (die 18 Oct.), sed ignoro quem montem petant – aut clarissimam in Polonia Calvariam Zebrzydowiensem, aut quandam aliam. Ut tamen Tarnoviae heri degens didici, peregrinatoribus masculini sexūs obligatio est lapidem secum aut in manibus aut perā dorsualiā ferre, quasi pondus peccati sui, quod in summa monte in quodam lapidario relinquunt, peccatis symbolice se liberantes. Magnitudinem lapidis quisque peregrinator debet secundum sui conscientiam eligere.

Primum volui et ego una cum Tarnoviensibus, lapide oneratus, montem sacrum petere – licet parva mihi sit iunctio cum Christianis; tales, nihilominus, mores "paganici" valde mihi placent. Sed nonnullae res extraneae me in hoc incepto perficiendo prohibuerunt.