E sepulchro telephonavit

Astynomi telephona de infortuniis, discriminibus etc. ("telephonum 112") accipientes Chorzoviae in urbe Silesiaca vix crediderunt alicui viro tempore nocturno telephonanti ac dicenti:

- In sepulchro sum et nullo modo hinc exire valeo! Date auxilium!

Telephonanti minime credentes miserunt nihilominus astynomi duos vigiles in coemeterium prope ecclesiam quandam a viro isto indicatam. Ubi re vera mox vocem subterreneam e sepulchro quodam venientem atque auxilium petentem vigiles audiverunt. Saxum quadratum sepulchrum operiens amoverunt et intus conspexerunt virum omnino vivum licet maxime ebrium. Qui domum repetendo post cenam cum collegis in caupona habitam viam amisit, in coemeterium venit, ubi in sepulchrum effosum incidit ad sepulturam proximo die habendam comparatum ac male contra simile infortunium custoditum. Decidendo autem saxum supradictum quadratum (pondere 100 chiliogrammatum) infeliciter pedibus movit, ita ut statim post viri casum in locum suum finalem saxum delapsum sit, hominem vivum in sepulchro includendo. Deo gratia telephonum mobile secum habebat! 

De fungis edulibus ac mortiferis

Autumnus est tempus, cum nostrates mei (in numero quorum et ego) corbes manu tenentes libenter silvas petunt, ut boletos sive fungos edules in gramine latentes colligant. Hos deinde aut siccamus et postea ex eis totius anni temporibus gustatu optimos sorbitiones boletinos facimus, aut aceto condimus, aut sive coctos seu frictos statim comedimus.

Tuberibus sub boreali caelo nostro absentibus, maxime boleti "nobiles" petuntur - praesertim Boletus edulis, qui lingua nostra 'prawdziwek', id est '(fungus) verus' nuncupatur – ceteris plerumque spretis*, ut est ex. gr. Suillus luteus – horum cornucopia habetur prope domum meam rusticanam et mihi quidem hic fungus valde sapit, sed maxime molestus videtur parationis causa, nam putamen capitis omnis singuli fungi cautissime est evellendum.

Optimum omnium gustatu puto autem Lepiotam proceram, quae in butyro cum farina fricta gustatum redolet copadii Vindobonensis (Wienerschnitzel). Multi tamen a lepiotis gustandis adhorrent, nam aliquantulum similis visu hic fungus est Amanitae phalloidi, quae venenum letale continet.

* Spretum fungorum "plebeiorum" monstrat etiam phaenomenon linguisticum, quod valet inter gentem silvanam Curpiorum (qui in fine Borussiae degunt): de boletis "nobilibus" enim cum loquantur, utuntur praenomine 'hi' (quod praenomen ad homines masculini generis denotandos usurpatur), de suillis autem luteis dicendo adhibent praenomen 'hae/haec' (quo mulieres, bestiae resque ceterae vocantur).

De vaticiniis Malachiae

Multi, qui dubitant de veritate vaticinii Malachiae de pontificibus Romanis, dicunt descriptiones trium ultimorum paparum:

- de labore solis (Iohannes Paulus II?)

- de laude olivae (Benedictus XVI?)

- petrus Romanus [ultimus scilicet pontifex maximus in indice Malachiano, post quem fiat finis mundi] (Franciscus?)

minime cum istorum vita ingenioque congruere. Nulla scilicet sit clara iunctio inter 'laborem solis' et vitam Iohannis Pauli II etc.

At ego modestam iunctionem 'laudis olivae' cum Benedicto XVI inveni. Insigni enim eius episcopali adesse sententiam: Cooperatores veritatis.  At – secundum saltem adagium plebis - veritas, sicut oliva aquae admixta, semper summum locum petit, i.e. citius aut tardius, in lucem prodit.

Scimus autem Malachiam in suis "nominibus" paparum per aculeos verborum ad sententiam insignis papalis/episcopalis saepe spectare.

Utrum vera sint vaticinia Malachiae aut non, sine ullo dubio videbimus statim post mortem Francisci (quem ceterum ego volo quam diutissime victurum!). Nam finis mundi tunc aut fiet, aut non fiet.

De praecognitione ingeniosa imperitorum

Interdum fit ut homines omnino imperiti scientiarum (in hoc casu: disciplinae astronomicae) praevideant phaenomena, quae postea demum a studiosis confirmantur.

Ita poeta et scriptor US-Americanus XIX saeculi Edgard Allan Poe 70 annis ante Einsteinum posuit principia theorematis Magnae Displosionis. Id fecit cogitans de paradoxo Olbersiano, noto quoque nomine 'paradoxi caeli obscuri'. Heinrich Olbers enim posuit rogationem: cur – si universus infinitus est (ut tunc putabatur) – caelum noctu intuendo videmus imprimis loca obscura, cum theoretice in unoquoque caeli puncto conspici debeant astra? Poe ut primus responsum rectum huic paradoxo dedit: non conspicimus lucem harum stellarum, nam nondum ad terram ei (i.e. huic luci) pervenire contigit. Unde patet et astra et universum initium habuisse et minime res aetarnas esse (aeternitas enim praebuisset satis temporis, ut lux etiam remotissimarum stellarum ad nos perveniret).

Hoc modo E.A. Poe ut primus descripsit systema, quod postea a studiosis nuncupatum est Displosio Magna (Anglice: Big Bang), licet ipse hoc nomine non usus sit.

Aliud "praecognitione conspectorum" theorematum cosmicorum attinet ad duas lunas Terrae – studiosi primum hanc theoriam proposuerunt demum ante abhinc duos annos; ante autem nonaginta annos similem rationem praebuit homo quidam astronomiae minime peritus. Sed ad rem:

Ab annis septuagenariis praeteriti saeculi praevalens theorema originis Lunae docet eam esse effectum collisionis inter Terram (tunc planetam iuvenem, aetate tantum 34 milionum annorum) et decies ea minorem stellam errantem, nuncupatam a scientistis nomine Thea, a tytanide mythorum Graecorum, quae fuit mater Selenis, deae Lunariae. Thea – ictu vere suicidiario - illiserit in Terram et tota tunc in pulverem mutata est. Cuius pulveris – aliquo pulvere ipsius Terrae ei addicto - circiter duae centesimae partes formaverint anulum materiae circum terram volventem. Huius deinde materiae circiter dimidia pars glomerata sit in Lunam hodiernam.

Mense autem Augusto a. 2011 in symbola in actis "Science" divulgata nonnulli studiosi modificationem huius theoriae proposuerunt, docentes collisionem Terrae et Theae produxisse non unam, sed duas lunas, altera diametro ter minore et pondere tantum 4% prioris. Ambae lunae se invicem circumcurrebant (simul cum ambarum assiduo volatu circum Terram), usque temporis momentum post nonnullos miliones annorum, cum ambae in se illiserint, ex quo infortunio "viva" evasit tantum maior lunarum, i.e. nostra Luna hodierna. Usque nunc hoc theorema nondum putatur certissima, licet optime omnium explicet incongruitatem amborum hemisphaeriorum satellitis nostri (nam unum hemisphaeriorum fuerit – secundum hanc cogitandi rationem – scaena collisionis, cuius indicia usque hodie ipsa portet).

Sed fere eandem fabulam annos vicenarios vicesimi saeculi scripsit – in suo libro "Narrationes Belzebubis ad usum nepotis " - Georgi Ivanowič Gurdieff (1872-1949), qui vir mysticus unis, alteris autem mendax fuisse videtur. Scripsit ille de duabus lunis effectis illisione non planetae sed cometae (nomine Kondur) in Terram. Finis quoque fabulae non idem apud Gurdieff est, nam altera luna (sc. minor) non "mortua" est in collisione cosmica, sed ab hominibus neglecta in... oblivionem decidit. Ultimi hominum, qui eam memoria tenebantur, essent incolae Atlantidis.

His supradictis addi debeat fortasse fabula Dogonorum, quae gens Sahariana putatur a nonnullis studiosis (prae)scientiam a multis seaculis possedisse de astris Syrio B et Syrio C, quae nudo oculo nullo modo in caelo conspiciantur, propter lucem maioris Syriorum, Syrii A. Dogoni autem doceant suos iam a multis annis de familia trium Syriorum, licet exsistentia tertius ab astronomis hodiernis nondum substantialiter confirmetur. Fortasse de tribus Syriis (et aliis secretis caeli?) docti sunt Dogoni a Nommo – deis amphibiana forma praeditis, qui de caelo venientes Dogonos ante nonnulla saecula visitaverint.

De duobus periculis latentibus in bovinae Strogonovianae coctura

Bovinam Strogonovianam parando maximi momenti esse eam in statu bene refrigerato (congelato) secare – eo modo facilius frustula satis longa et simul tenua obtinentur. Deinde necesse est, ut caro, antequam coquitur, regeletur, nam aliter nimis aquosa fiet.

Quae duo pericula ignoravi heri primum in vita mea bovinam more Strogonoviano faciens. Sed comedi cibum nihilominus. Sapivit.

Nudius autem tertius cymbā in rivulo quodam prope Varsoviam navigando in aquam subito proiectus sum (cymbā in lapide quodam inopinate haerente). Sed vivus e periculo evasi, ut ipse, lector care, conicere potes.

Varia

Homines Europaeos 11 centimetris altiores hodie esse quam sui proavi ante centum annos viventes – patet ex investigatione perfecta a studiosis Britannis Universitatis Studiorum Essexianae. Anno enim 1871 vir Europaeus in summa intermedia staturae erat 167,05 cm, dum anno 1971 – 177,37 cm.

Ceterum mulier quaedam 64-annorum natando superavit mare inter insulam Cubam et paeninsulam Floridensem, i.e. distantiam 200 chiliometrorum. Quod iter multo longius est quam natatio 79 chiliometrorum inter oram Catalaunicam et insulam Ebusum (Hispanice Ibiza), ab aliquo homine ante nonnullos annos perfecta.

In quodam libro modo legi feminas facilius frigora (etiam aquam frigidam) pati quam viros, nam harum corpus in vicenis quinis centesimis (25%) ab adipe esse factum, cum horum tantum quindecim in centesimis partibus (15%). Nescio tamen utrum id maximi momenti fuerit mulieri per mare natando Floridam petenti, nam aqua ibi sit hoc tempore anni satis calida. Iam potius bestias quasdam marinas eius loco timerem.