De nuptiis Polonis necnon dinosauris Mongolicis

Nuptiis amicorum hodie adfui, res non tam magni lectoribus momenti, praeter fortasse quod cum Christophoro, amico meo diurnario de rebus scientificis scribente, diu locutus sum. Ipse imprimis de inventis technologicis pro ephemeride "Res Publica" scribit ac magnam scientiam habet rerum generaliter scientificarum. De actis studiosis maximi ei momenti mihi narravit, praeter omnia de Britannica "Nature" et Americana "Science". Rogatus, utrum alias nationes – ut Germana, Gallica - haberent similia acta, respondit:

- Minime. Praeter Americanos Britannosve nemo ulli fere momenti in re scientifica hodie manet. Iapones fortasse, Seres, sed hi, ut alii, in actis Anglophonis scribunt.

Sed, dixit, nos Polonos periodicum scientificum divulgare magni momenti inter... palaeontologos. Nominantur haec (Latine!) "Acta Palaeontologica Polonica" ac palaeontologi variarum nationum ibi sententias suas divulgant; pondus internationale horum actorum quoque "indice Philadelphico" sive indice quotationum (ImpactFactor; Journal Citation Report) confirmetur.

- Quomodo – rogavi - fieri potest, ut nos, natio non tam magna, palmam (aut fere) in disciplina palaeontologica teneamus?

Res – explanat Christophorus - in tempore communistico radices habet. Annos enim sexagenerios septuagenariosque praeteriti saeculi "El Dorado" palaeontologorum Mongolia fuerat, Sinis tunc revolutione culturali affectis, ergo alienigenis clausis. Mongolia autem – quae permulta sceleta dinosauriorum tunc "gignere" (in locis desertis Gobi) videbatur - ut terra communistica tantum studiosis ex aliis terris fraternis (i.e. communisticis) advenientibus portam aperire solebat (nonnullis casibus exceptis). Inter terras autem socialisticas/communisticas Poloni in disciplina palaeontologica tunc aliis praeerant – nescit Christophorus ob quam rem, sed ita fuisse asseverat.

Propter fraternitatem palaeontologicam Polono-Mongolicam etiam urbs mea Varsovia hodie habet collectionem haud parvam sceletorum dinosauriorum (in Musaeo Evolutionis).

Bene est nuptiis amicorum adesse – multas res novas homo discit. 

Thea canibus data

Negotiatio Woof&Brew vendere in trecentis tabernis Magnae Britanniae coepit theam (seu potius potionem herbalem) canibus praebitam.

Nonnullae variae mixturae venduntur. Ut:

- adult (canis adultus), herbas continens: taraxacum officinale, panacem ginseng (radicem)

- performance (effectus), habens: trigonellam foenum-graecum, folium limunculi

- posh pooch, notum quoque nomine 'vinum Campaniense caninum' (lavandula, flosculus rosae)

- ha-pee lawns (caespites felices), continens: flosculum lycoperisici, radicem yuccae, solidaginem; hac potione sumpta urina canis gramen non maculet.

Pretium thearum caninarum 4-12 librae per fasciculum.

Thea canina ab humana in eo differt quod tepida non calida bibatur.

Utrum sapiat haec potio canibus an non, adhuc ignoratur.

Hilla Conchula inundationem (caece?) affert

- Inundatio permagna, qua quinquaginta homines mortui nuper sunt in Bosnia et Serbia, poena est caelitus missa propter palmam certaminis Eurovisionis, quam cepit Conchita Wurst – docet patriarcha ecclesiae orthodoxae Serbicae, Ireneus. Necnon propter peccata cynaedorum, tribadum Lesbiarum, hominum bisexualium ac transsexualium.

Conchita Wurst (Latine fortasse: Hilla Conchula) cantator est transvestita Austriacus 25 annorum, de natu Thomas Neuwirth. Notus quoque, postquam clarus ultimis diebus factus sit, cognomine "mulier barbata".

Collega patriarchae Irenei, metropolita Nigrimontanus Amphilochius, consentit de causa inundationis, addicens iram Dei insuper evocatam esse similitudine faciei Conchitae cum facie Christi.

Ambo hierarchae non dixerunt cur Deus immo Bosniam Serbiamve castigasset, nam neutra terra particeps certaminis fuit (ob magnam pecuniam Eurovisioni pro hac re dandam). Ceterum, ut aliae nationes Balcanicae, noti sunt Serbi et Bosniaci sensis imprimis heterosexualibus...

Poenam ita accepit non qui debuerit.

De papa catholicorum maxime internautis grato

Heri numeros statisticos huius mei diarii interretialis (Anglice blog) primum inspexi atque inveni scripta, quae maxime lectores alliciant, sunt haec, quae in titulo 'papam' habent. Minime refert, utrum de paedicatione an canonizatione papae scribam – numerus legentium crescit. Fortasse machinae quaesitoriae haec scripta legunt, non homines vivi? Machinae scilicet, quae vocem 'papa' et similia nomina ad fidem christianam pertinentia (ut sanctus, sacerdos, Iesus, ecclesia etc.) in titulis symbolarum per silvam interretis venantur.

Videbimus, utrum hoc hodiernum scriptum turmatim legatur.

De tonsore callido (3)

In mentem venit quoque inventor ille ac negotiator Austriacus contra grapheocratiam Unionis Europaeae pugnans. Hic enim, cum prohibitum esset ab Unione bulbos incandescentes (lamparum) fabricari vi maiore quam 100 W(attorum), producere bulbos coepit, quas venum dabat ut... machinas calefactorias. Nam, docet, quilibet bulbus incandescens tantum 5% sui energiae ad lucem emittendam utitur, dum 95% ad calorem efficiendum.

Grapheocratae Bruxellenses nihil contra dicere valent. 

De lintribus Esquimensibus seu modis salutandi

Itineri triduo lintr(i)um Esquimensium (Anglice kayak) cum amicis Catharinae modo adfui. Navigabamus in flumine Nida Poloniae mediae (regio Sancticruciana). Nihil de ipso itinere narrare volo, praeter hanc molestiam, qua semper similibus occasionibus laboro: nempe sub Iove cacare (i.e. sine latrina cum sella pertusa) nullo modo possum – trium ergo dierum onus in intenstinis portabam, ultimo die iam de nullis aliis rebus (ut e.gr. pulchritudo pratarum) cogitare valens. Sed haec hactenus: domum reductus duas horas in latrina mansi, splendido cum effectu!

Aliam tamen fabulam dicere volo. Ecce, cum omnes nos duodecim "nautae" se invicem in vico quodam Nidae ripario convenimus - nonnullis sodalibus, ut ego, novis; dum aliis iam per nonnullos annos mos fuit hoc anni tempore simili itineri adesse – salutare nos invicem solebamus, unoquoque sodale nomen suum dicente. Ita exempli gratia ego, "homo novus", dixi:

- Salvete, nomen mihi Stanislaus. Gaudeo valde me vobiscum navigaturum...

Et porro quisque alius sodalis simili in modo se ad gregem introduxit. Usque ad Iohannem (Janek), puerum pulchrum sedecim annorum, qui dixit:

- Mihi nomen est Iohannes, sed... urbanitatis esse dicunt se per nomen non introducturum, cum in grege sint plus quam octo sodales, ne nimis chaotica praesentatio fiat. Nos autem duodecim hic sumus...

Tunc ego celeriter:

- Revoco ergo introductionem mei: non est mihi nomen Stanislaus, sed... aliquid aliud. Aut potius: omnino deest mihi nomen.

Omnes in risum effusi sumus, Iohanne non excepto.

Mytho-Lituanica (2): de vera origine mulieris Evae

Ecce fabula pulchra brevis de origine mulieris, annis octogenariis praeteriti saeculi narrata a quodam viro gente Polona, ruri prope Vilniam (urbem capitalem Lituaniae) habitante:

Deus vidit Adamum solitudine graviter laborare, decrevit ergo se creaturum mulierem, viro sociam, e costa Adami. Quam costam extrahit e corpore Adami dormientis. Sanguilenta tamen erat, posuit eam ita in saepide, ut siccaretur. Tunc canis saepidem praetereundo costam intuitus ore eripuit, eamque edere se sperans. Adamus autem e somno experrectus canem prehendere conatus est, ut costam reperiret, canis scilicet caudam manu prehendo. Cani nihilominus fugere contigit, sola cauda Adamo manu relicta est. Quam Deum, loco costae, tradidit, ut sibi mulierem crearet.  

Hoc modo Eva e cauda canina - non e costa Adami, ut Scriptura false docet - facta sit.

Canonizatio papae Iohannis Pauli II, sive de duplicibus normis (Anglice: double standards) ad sanctitatem adhibitis

Modo papa Iohannes Paulus II sanctus ecclesiae catholicae pronuntiatus est. Causam sanctitatis esse mirissimam sanationem mulieris Costaricanae, nomine Floribeth Mory Diaz, quae aneurysmate cerebri laborans, precibus ad Iohannem Paulum II tempore beatificationis eius (AD 2011) dictis, subito morbo suo mortiferi liberata esset. Ita testimonium unius mulieris, quae credit se sanatam esse a papa mortuo, satis erat, ut Iohannes Paulus II sanctus fieret.

Nonnullis diebus ante ipsam canonizationem factum est aliud "miraculum": 21 annorum Italus Marco Gusmini mortuus est in vico Cevo Italiae septentrionalis, ob subitum lapsum "crucis papalis" (i.e. quae crux visitationem Iohannis Pauli II commemorabat). Crux ista lignea longitudine 30 metrorum, verisimiliter vi ventorum (aut miraculo?) fracta, in miserum Italum illisit eumque statim necans. Alius quis homo Italus hac occasione vulneratus est.

Mors domini Gusmini nihilominus canonizationi ipsi minime nocuit: omnes scimus id infortunium fuisse. Aliter, quam in casu dominae Diaz, potestas divina hic nihil machinata est.

Ego libenter adessem canonizationi sanctae Simplicitatis, haec tamen iam diu in numero sanctorum fidei catholicae, licet inofficialiter, manet – ab anno 1415 dico, cum Iohannes Hus publice combustus est.