środa, 28 sierpnia 2013

De consolatione insolita

Ante duos annos, cum vita mea mihi miserrima ac taediosissima videretur, questus sum de hac re apud amicum Vladimirum. Cuius res non tam multo melius meis se habebant, sed ille sine dubio maiore cum spe res futuras spectabat. Tunc mihi (ac simul sibi) talem consolationem praebuit: Deo gratias, etiam si nihil possidere nobis videamur, possidemus adhuc somnia necnon cruciatus conscientiae.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz