Professiones virorum maxime feminis gratae

Ephemeris Polona "Ilustrowany Kuryer Codzienny" (Acta diurna imaginibus ornata) mense Decembri anni 1920 nuntiat alicui studiosi contigisse indicem facere professionum virorum, quae maxime sint mulieribus gratae. Id est, quod munus si habes, eo facilius cor mulieris expugnes. Ecce indicem (cum centesimis gratiae apud feminas):

- circulatores praestigiatoresve circenses 99%

- praefectes militum 90%

- scriptores (auctores fabularum) 89%

- artifices 80%

- diurnarii 50%

- cantores tenoristae 40%

- poetae 30%

- medici; musici 10%

Queritur auctor symbolae maxime gratos apud mulieres esse "viros incertos, qui nullo munere stabili fungantur". Deo gratia, res abhinc multo mutatas esse!

Post psittacos macropoda

De psittacis in Europa sub Iove degentibus heri scripsi, hodie autem aliquis mihi dixit de alio animali plagarum calidarum, quae in silvis Angliae spectentur: macropode Australiensi (Anglice kangaroo), generis wallabia, sive Macropus rufogriseus. Sicut psittaci alexandrettae in Europa continentali, wallabiae fugam – iam annos tricenarios vicesimi saeculi – fecerunt e horto zoologico privato comitatus Staffordshire. Usque annos praeteriti saeculi septenarios numerus harum attigit 60-70, sed postea, circum annum bismillesimum, omnes evanuerunt, fortasse ob hiemes solito frigidiores. Aliae "coloniae" macropodum creduntur exstare usque hodie in silvestri limite comitatuum Norfolk et Lincolnshire, necnon in silva Ashdown Sussexiana. Mense Octobri 2013 anni alicui zoologo contigerit photographari wallabiam in coemeterio Highgate tribus Londinensis Hampstead.

In Scotia sive Caledonia wallabias consulto in montibus reliquit, ut ibi pullurarent propagarentque, annos vicenarios XX saeculi domina Arran Colquhoun. 

Psittaci Poloniam occupaturi?

De piraniis, vel piscibus piraniformibus, oras Maris Baltici petentibus modo hic scripsimus, hodie de psittacis, qui ultimos annos (nisi ultima decennia) in patria mea nidificare putantur. Agitur de magnis psittacis viridicoloribus, quae avis nomine alexandretta (aut simili) in nonnullis linguis Europaeis nuncupatur, etymologia mihi ignota, Linnaeanice autem Psittacula krameri. Antea libenter domi a multis habitae, circiter annum 1996 nonnullae harum avium in Europa Occidentali – verisimiliter in Batavia aut Belgica – fugam in prata silvasque fecerunt ac coeperunt ibi vitam pergere, nidificantes pullosque parientes. Sat cito Solem occidentem petendo in Britanniam migraverunt, at Solem orientem sequentes – in Germaniam. Unde proximos annos etiam in Poloniam advolant et, ut suspicantur ornithologi, ibi saepius saepiusque nidificant.

Secundum peritos, sunt alexandrettae capaces hiemem in plaga boreali superare, nam usque minus 20 gradus Celsianos vivere valeant. Sed bestiolae hae callidae tempore hiemali minime sub Iove manere volunt, sed loca varia subtegulanea aut prope fistulas aquae fervidae in urbibus petunt, ubi concavitates terebrent. Accedit ut pabulum ab hominibus datum in saginariis nonnullis parvis aviculis (ut imprimis Parridae) his eripiant. Praeter parridas e suis locis fugant e. gr. picos et sturnos.

De ignibus in caelo visis

Multi cogitant hodie de tribus magis* (sed nonulli putant eos usque duodecim fuisse) locum, ubi Jesus natus sit, cum donis petentibus. Ducebantur, ut docet scriptura sancta Christianorum, stella quadam inopinate in caelo splendente. Fortasse cometa? – rogavit heri in ephemeride sacerdos quidam Polonus, cuius nominis iam immemor sum. Sed astrologi respondent hoc spatio annorum, quo putamus Christum natum esse, nullum cometam caelo nostro adesse. Fortasse ergo, suadet alter sacerdos (nam multi nunc in actis diurnis opiniones de nativitate Christi divulgant), coniunctio quaedam nonnullorum planetarum – talia eveniunt bis terve in annum, interdum effectum vero "ignivomum" in caelo praebentes.
Homines semper credebant phaenomena coelestia effectum in vitam in Terra habere. Ut e.gr. displosio supernovae 4 Iulii AD 1054 in constellatione Tauri, claritudine simili aut fortasse maiori quam lumen Veneris – effectum eius esse hodiernam Nebulam Canceris. Quid tunc? Decem diebus post displosionem supernovae papa Romanus excomunicavit patriarcham Constantinopolensem Michaelem I Cerularium, hoc modo schisma in ecclesia Christiana efficiens. Mirum in modum tamen, de hac displosione – saltem per tres continuas septimanas in caelo visibilem, etiam tempore diurno – Sinenses tantum scripta reliquerunt, nulla de hac re linea in Europa aut alibi, prout scio, servata. Sed apud Seres eo anno nihil magni momenti evenit. 
* Licet ipsorum trium magorum dies festus septimo Ianuarii cadat. Sed puto stellam super praesaepi Iesu splendere ab ipso Christi partus momenti.

Nox longissima... minime

Scimus noctem 21/22 Decembris, solstitii scilicet hiemalis, quam modo habuimus, in hemisphaera septentrionali longissimam esse omnis anni. Colin Schultz, blogarius scientiarum peritus, repperit hanc hornotinam noctem longissimam quoque esse omnium temporum. Cur ita? Nam – si bene eum intellexi – secundum theorema "displosionis initialis" (Big Bang) omnia in universo moventur lentius lentiusque, ergo quoque rotatio nostrae Terrae, quae unoquoque anno Solem circumeat miliardaria (verbi gratia) horae parte lentius. Ita ratiocinatus, Schultz callide noctem 21/22 Decembris huius anni pronuntiavit longiorem fore quam eadem nox praeteriti necnon cuiuslibet praeteritorum annorum, longissimam ergo omnium noctium post memoriam gentium, licet tantum parvissima temporis parte longiorem quam eadem nox 2013 anni.

Sed caute, revelator! Alii rerum coelestium periti, Steve Allen et Ryan Hardy, correxerunt sententiam Schultzianam, dicentes noctem hornotini solstii hiemalis longissimam omnium temporum non fuisse propter causas geologicas temporarias, ob quas praeteritos saltem quadraginta annos Terra citius rotetur quam antea – verisimiliter propter glaciem liquescentem in cardinibus mundi, quod phaenomenon efficiat massam terrae magis condensatam (denuo, agitur hic de miliardariis vel similibus partibus planetae nostri dimensionis).

Monitionibus gratanter acceptis, veniam apud lectores petivit Schultz. Dicit nunc autem longissimam omnium noctium fuisse noctem 21/22 Decembris anni... 1912. Cur autem hunc annum elegerit, nescio (explanationem non animadverti).

Pisces-castratores in Mari Baltico!

Vae viris Polonis, Germanis, Russis, Baltis, Suetis et Finnis! Nolite porro corpora nuda undis praebere - in oris maris Baltici crescit piscis, cui testiculos natantium mordere placet! (At habet Balticum amatores natandi etiam hiemales, ut ipse huius symbolae auctor.)

Agitur de Colossoma macropomum, familiae Serrasalmidarum ('serram' in nomine Linnaeano animadvertite!), id est piscium piraniis (Pygocentrus piraya) similibus. Cui pisci habitas naturalis est in fluminibus Amazonum necnon Orinoco, sed ab hominibus in Europam Orientalem portatus hic in fluviis alumnis Maris Baltici, nullo sibi – praeter piscatores – hoste praesenti, crescere coepit, imprimis in inclavia Russorum Regiomontana (circa scilicet urbem Kaliningrad).

Colossoma macropomum adultus longitudine est plus quam unius metri, pondere 40 chiliogrammum. Vivit in fluviis, sed ad tempus quoque in aqua salsa litorali manere valeat – ita per ora Maris Baltici propagare a studiosis putatur.

Cur autem in viros nudos natantes interdum incurrit – quod saltem in America Australi eveniat – praecipue testiculos petens? Ichtiologi putant eum testes per errorem pro nucibus habere, quas libenter comedat. (In mentem venit distichon abecedarium Nicolai Simonidis: Thraces sunt aspectu truces / testes tales sunt ut nuces.)

Deo gratia non venatur colossoma – piscis notus quoque nomine Indianorum pacu – gregatim, ut sui consanguineus, pirania infamis, facere solet, neque carnem, ut ista, petit, sed plantas. Si ergo viri in mari natantes subligaribus vestiti manebunt, nullius periculi erit iis in "castratorem" hunc incurrere. Cuius rei memor sine dubio erit Iconoclastes vester, proxima vice frigidissimum mare intrando.

De bibliomaniaco mundi maximo

Bibliomania – et fortasse, ut nonnulli medici putant, schizophrenia - laborans Stephen Blumberg, cives Minnesotanus anno 1948 natus, in 268 bibliothecis US-Americanis et Canadianis furatus est 23.600 libros. Qui libri, tempore istius furis primae apprehensionis, id est anno 1990, a peritis aestimabantur esse valoris 5,3 milionis dolariorum. Deinde damnatus est Blumberg in 71 menses carceris, licet ante iudices asseveraret se tantum "liberasse" volumina, quae apud se "melius se habebant quam in frigidis aulis bibliothecarum, ubi nemo eos legeret praeter ignaros". Anno 1995 e carcere dimissus, libros furari pergebat, deinde ter apprehensus et in vincula ad tempus nonnullorum mensium damnatus est (annis 1997, 2003 et 2004).

Inter volumina, quibus hac sua arte potitus est, dicitur esse "Liber Chronicarum" in lucem anno 1493 Norymbergae datus.

Praeter libros furabat Blumberg quoque res varias, ut dicuntur, antiquas, ut vitra picta aut parva ornata supellectilis.   

Linguae poppysantes

Linguae poppysantes familiae Khoisan (quibus gentes in Africa meridionali plerumque degentes utuntur) a multis creduntur esse veterrimae omnium sermonum terrae. Professor Roman Stopa studebat iis annos 1935-36

Soni poppysantes sunt consonantes, qui efficiuntur motu sugente labiarum aut linguae. Audiuntur sicut "displosiunculae" atque imprimis eveniunt in initiali syllabae parte. Studiosi cernunt septem genera "poppysmatum", poppysmata scilicet labialia, labiali-dentalia, retroversa, dentalia, lateralia, alveolaria et cerebralia.

Genera nominum/rerum – ut nostrum genus masculinum, femininum et neutrum – apud Khoisanophones sunt:

res robustae et tenues (ut e.gr. mas)

res humiles et infirmae (ut e. gr. mulier)

res ceterae, communes

Professori Stopa linguae poppysantes similes esse videbantur sermonibus... simiarum. Et "homines silvarum" enim et simiae (imprimis cympansia, sive Linnaeanice Pan troglodytes) similiter nuntiant se exempli gratia famem habere, similiter quoque consonante "m" (labiali) utuntur, cum fructus conspiciant. Eodem sonitu admonent de introitu elephantium, similiter "nuncupant" carnem in proximitate apparuisse recentem.

Hodie certe tales opiniones ut phyletico odio plenae haberentur. Annos autem tricenarios praeteriti saeculi, cum disciplina eugenica floreretur, saepe in orbe scientifico, in Europa saltem, talia publice pronuntiabantur.

Horror quem in insula Patmos passus sum

Patmi in insula Sporadum, ubi ante duos menses navi velifera cum amicis navigabam, rem horribilem passus sum. Spelunca Iohannis Theologi necnon monasterio eius nominis conspectis, birotam motralem (Anglice motor bike) mihi conduxi, qua vehebar in montem quendam in septentrinali insulae parte, mulierem meam Catharinam in sella altera (i.e. post tergum meum) ponens.

In quodam vico titulum cauponae conspeximus et fame laborantes nos ibi pransuros decrevimus. Cibo autem sumpto in latrinam veni, ubi... horror, quem semper timueram, tandem in vita mea evenit: claustrum vetustum - cum, cacatione perfecta, ianuam aperire conarer - subito defunctum est (sonum audivi mechanismi metallicei fracti). Captivus ergo latrinae factus sum! Auxilium magna voce petere coepi, sed nemo me audivit. Certe scivi aliquem citius aut potius illuc adventurum, pessimo in casu Catharinam, sed illa scit mihi saepe diu in latrina manere placere. Per fenestram prospexi atque abhorrui: ante me abyssum decem metris altum!

Tunc caupo casu in latrinam venit, fortasse mincturus, ec, claustro manu forti a se fracto, me captivitate liberavit.