De coniuratione stomatologorum

Nuper de coniuratione totius mundi stomatologorum narravi, quae coniuratio tamen erat fructus imaginationis scriptoris Gallici Rolandi Topor. Nunc autem de vera coniuratione medicorum dentariorum certior factus sum. Res ita se habuit (habetque):

L. (pro dolor ne nomen eius quidem mihi indicare licet), amica mea bona, quae omnia aut fere omnia secreta sua intima ante oculos meos sub rosa detegit, quaeque usque nuper bellatrix erat morosissima pro moribus maiorum servandis pugnans („Numquam cum uxorato viro dormirem!”), confessa modo est se clam a mense Septembri ineunte convenire stomatologum Cracoviensem 54 annos natum, cui a trigina annis uxor domi adest necnon duo pueri, hodie iam adulti. (Ne tantum domi quidem haec mulier stomatologo nostro adest sed etiam in officina dentaria ipsius fungitur ut nosocoma-adiutrix.) Ergo mutavit mores suos L., quod ei bene effecisse videtur, nam nunc, post multos menses denuo plus minusve regulariter fututa, multo hilarius quam antea se gerit atque facies eiuis multo melius (sanius) mihi saltem videtur. Sed pergamus ad rem ipsam:

Est - ut ait L. - iste medicus dentarius amator arti Veneris valde deditus (aut, ut ipsa dixit, „satanas in lectulo”), sed praeter hoc blatero maximus. Dixit ei ergo secretum maximum professionale sui ac nonnullorum saltem sui collegarum, qui chirurgiam dentium apud mulieres facientes, eas saepe persaudent ut sibi liceat margines quosdam nimis asperos dentium harum feminarum paululum deterere. Causa huius persuasionis officialis sit cura formae sive pulchritudinis dentium. Sed veram causam esse ne fellationem perficientes dominae hae balanum penis suorum amatorum laedant. Tantam esse - secundum medicum nostrum Cracoviensem - solidaritatem stomatologorum cum omni genere virorum, si non in toto orbe terrarum, tunc saltem in patria mea catholicissima.