De aetate alcoholicorum

Mox, si usque Septembrem in vivis remanebo, vir quinquaginta annos natus fiam. Multi putant hanc aetatem iam initium senectutis esse. Non magis haec regula valet alibi, quam, puto, apud alcoholicos.

Nam ante abhinc sex vel septem annos – tunc ergo vir 43/44 annorum – tempus quoddam (duos fere menses) trivi in nosocomio psychiatrico, rectius in huius nosocomii asylo alcoholicorum. Ubi circiter centum et octoginta homines – viri et mulieres – eodem morbo laborantes aderamus. Quorum aetatis statisticam ita plus minusve hodie, prout memoria sinat, aestimem:

·         iuvenes usque 30 annos natos – 4%;

·         homines inter 30 et 40 a. n. – 45%;

·         homines inter 40 et 50 a. n. – 50%;

·         homines natu maiores 50 annis – 1%, id est duo viri (unus siphonarius 53 vel 54 annorum manibus semper trementibus necnon periucundus senex agricola fere 80 annos natus, semper risu in facie plenus).

Disproportio aetatis hac ratione explanatur:

Iuvenes potatores nondum sentiunt "amorem poculi" esse iis morbum gravem. Homines supra aetatem 30 annorum - praesertim circa octavum nonumve vitae lustrum – iam id bene sciunt atque valde de vita sui timent. Alcoholici maiores natu quam 50 annos in omnibus fere casibus aut non bibunt, aut in sepulchro iacent. Nisi certe agricolae sunt risu in facie semper pleni.

Ego adhuc vivo.

Pro sit tibi, lector care!