Post coitum omne
animal triste.
Certus eram hanc sententiam fuisse Plinianam, sed minime –
aut Galeno, aut Aristoteli adscribitur. Si ita, versio prima Graeca fuisset, quae
in casu Galeni fortasse per Arabicam iter in neo-Latinam fecerit. Nemo tamen
fontem indicat, ergo non mirarer, si serioris originis dictio esset – temporis scilicet
seri mediaevi, cum saeculo XI renovatum sit, ope Scholae Medicae Salernianae,
studium Galeni, cuius opera denuo in Latinam translata tunc sunt.
Aderant quoque travestationes huius phrasis:
Post coitum omne
animal triste est, praeter gallum, qui post coitum cantat.
Post coitum omne
animal triste est, sive gallus et mulier.
Necnon hodiernum:
Post coitum vegetale
triste.
fictum a Jean-Marie Pelt, uno auctorum libri
"Bellissima historia plantarum", qui AD 1999 in lucem in Gallia editus
est.
Nonnulli illis animalibus, praeter quae omne animal triste post coitum videtur, addunt aut "sacerdotem" aut "monachum gratis fornicantem." Haec autem ultima archidiaconi verba legimus in Horrida Hystrice: "Omne animal post coitum est triste, praeter sacerdotem et gallum gallinaceum dimicantes gratis." ( https://books.google.com/books?id=GCYBAAAAQAAJ )
OdpowiedzUsuń