Amicus meus satis pecuniosus, qui nihilominus animo depresso laborat, lupanar primum in vita sua adiit. Ubi pecuniam haud parvam solvit, ut a puella, quam sibi elegerat, in ipsa re Veneria incipienda audiret:
- Volo, domine, a tergo terebrari, ne in somniis facies clientum videam.
Cui rogationi, ut vir urbanissimus, paruit. Sed - dixit mihi postea - tristis lupanar intravi, tristisque abii.
---
Me lupanaria non iuvant, maxime enim in re Veneria amo trepidationem cordis. Ceterum... uxoratus sum.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz