De titulis semper crescentibus descrescentibusque

Bert Hellinger, psychotherapeuta controversia plenus, cum consilia ad res omnes (et nonnullas alias) spectantia dare coepisset, sententiam protulit de re bursaria, his plus minusve verbis: Nonnulli tituli (=sortes) mihi videntur semper in valore crescere, nonnulli autem decrescere. Qua re alegorice, ut puto, de hominibus dicere voluit: nonnulli semper sunt et erunt hilares, alii semper tristes. Quasi contra stigma geneticum (carmicum?) pugnare non potes.

Si tamen solum ad rem bursariam sententiam Hellingerianam adhibeamus, dici potest eam aliquantulum fortasse valuisse ante crisin 2010 anni, nam hodie nihil fere certum in foris nummariis, mea saltem sententia, remanet.

Maxime doleo sorte amici mei, Christophori, ceterum sat clari scriptoris Poloni, qui, cum titulos magnae ephemeridis, ubi munus sibi aderat adestque, obtinuerat, at tituli hi mox postea vilescere coepissent, dixit mihi se velle diutius exspectare, nam sapientis minime esset titulos divendere dum vilescunt. – Post cladem incrementum venit, sicut post imbres sol – memini dictionis Christophori.

Prospicere tamen non potuit amicus meus rem diurnariam omnino, praecipue autem ephemerides chartaceas, quasi in mortem damnatos fuisse. Sors una ephemeridis Christiphori, quae annis nonagenariis praeteriti saeculi stabat fere 150 aureis, hodie 12 aureis venundatur. Num exspectat porro amicus meus meliora sibi tempora?

Has cogitationes scribo enchiridio rei bursariae, quod Nemo Oudeis modo scripsit (vide, lector care, aut blogum ipsius aut "Ephemeriden": De Davo et ejus sacculo pleno nummorum), a me cum magno animi motu lecto.