De anabathro ab umbra possesso sive duch w windzie

Denuo do alterum carmen meum hendecasyllabicum cum translatione Polona:

Hendecasyllabi de larua in anabathro deversorii “Jowita” latente
(Latinistis, qui scholae Posnaniensi modo participes adfuerunt, certe notum est huius deversorii anabathrum <tolleno, machina ascensoria> ad sui libitum hospites vehens. In versibus componendis magnopere adiutus sum a Martino Zythophilo Freundorfer.)
Aedes has habitare nuntiatur 
larua nomine quod tacent scientes 
quae uectoribus alterare poscit
uias ad tabulata destituta:
si sextum tabulatum adire malunt,
quarto machina tertioue sistat,
siue septimum adit, petitue nonum
tectum* larua suapte mente mota; 
uix umquam tibi quo uoles fereris!
Rem monstrat mihi clam puella quaedam, 
munus quae tenet hicce ianitricis: 
uectorem ille habuit locus necatum
- corda fibula fixit ira adacta. 
Virum sic tulit hinc citata Lethe, 
longa sed uia portat hunc in Orcum.
* i.e. tabulatum

Duch z windy (opowiadanko w duchu Katullusowym)

W hotelu tym jest winda nawiedzona

i wiezie cię nie całkiem tam, gdzie chciałbyś. 

Naciskasz siódme, a ona na trzecie,

albo i czwarte, po czym siódme minie,

stanie na ósmym i w dół znowu bieży,

wcale na siódmym się nie zatrzymując.

Tak czasem robi, czasem znów normalnie:

naciskasz siódme i na siódme jedziesz.

Półżartem zapytałem pokojówkę,

czy duch jest w windzie, zbladła: „Ja nic nie wiem

- wyjąkła. – I to nie na mojej zmianie

było”. Słowo do słowa: trupa w windzie

znaleźli nocą cztery lata temu.

Kto? Nie wiadomo – dokumentów nie miał.

Mówią, że jakaś Chinka go zabiła,

szpilkę wbijając w jeden z meridianów.

Metresa pewnie lub kochanka, której

mąż ten i honor skradł, i serce złamał;

kto jednak wie, czy tak naprawdę było?

Fakt: winda jeździ odtąd jak szalona.  

De domo grapheorum sive biurowiec

Denuo do hendecasyllabos meos, nunc tamen cum translatione Polona:

De domo grapheorum, quae operariis caret

Sunt aedes tabulata sex habentes

quae stant ad uiam ubi mihi domus stat.

Sed adest habitatio hicce nulla,

enim sola negotiationi

adsunt hic loca, clamore proprio

grapheis quasi nuper hinc abacto

- chartae murmure caffeaeque potu,

directorum ululatione saeua.

Fuit hic herus, hercle!, Croesus alter,

hausisset sibi cum pecuniam omnem

uorax alea, iecit e fenestro

uir is se. Domus ista dein sub hasta

uenum praebita non it, heu, duos per

annos, nam domini prioris umbra

hic errare putatur usque quaque.

Patet et mihi cum cane ambulanti

noctu lux radians et hic et illic

- igne quis quasi ludat in mesaulis.

Biurowiec (trzecie opowiadanie w manierze Katullusowej)

Jest dom biurowy tu, na Ursynowie,

w którym nie znajdziesz biur, ni pracowników

- pustych pomieszczeń jeno amfilady

miniesz, jeśli byś do środka się dostał.

Biurowy zwie się nadal, choć od lat trzech

stoi zawarty na pieczęci siedem:

właściciel, znany niegdyś deweloper,

w ruletkę przegrał wszystko i z ramiony

rozpostartymi jak ptak z dachu runął

(a siedem pięter ma ten dom biurowy).

Dom wystawiony na sprzedaż nie może

od tego czasu kupca sobie znaleźć,

bo też i, mówią, dziwy w nim się dzieją.

Ochroniarz, choć ma klucze, dookoła

budynku tylko chodzi, a do środka

nosa nie wściubi, mówi że wciąż słychać

tam połajanki szefa, kawy gulgot,

papieru szmer, a nade wszystko klekot

klawiszy komputerów. Ja sam, gdy z psem

przechodzę wieczorami obok, w oknach

ogniki widzę bladym światłem tlące,

jakby kto włości swych pilnować przyszedł.  

De communismo atque Marxistica doctrina

Victorius Ciarrocchi, Italus Pisaurensis, renovavit disputationem de his rebus, quae olim orta erat inter sodales Gregis Latine Loquentium (GLL):

Victorius omnibus legentibus, ad quos quasve nudius tertius epistula Conradiana 'De communismo (...)' missa est,

et praecipue Iosepho Fabro, urbanissimo sodali Hungaro, s. p. d.

 

1) Primum additamentum: Maximae gratiae Conrado agendae sunt, Iosephe. Ei Gregis conditori tunc 

respondi hoc epistolio:

#

From: Victorius Ciarrocchi <latino@PESARO.COM>

Subject: Re: Num sit mutanda re publica annon

Date: Sat, 27 Sep 2003 14:35:15 +0200

 

Victorius Conrado, Dionysio Silvano, cuncto Gregi s.p.d.

> Dionysius Silvanus Conrado omnibusque sodalibus s.d.p.
>
> Per semihoram, optime Conrade, epistulas tuas de *communismo* deque Slavicis
> sermonibus intente legi. Erga te gratissimus sum qui tam patienter naturam
> iniuriosam, atrocem, horribilem istius doctrinae copiose explicavisti quam
> diu expertus es. Nec eo tempore neque hodie intelligo cur tot Occidentales
> ingenio satis acuto decepti sint et adhuc decipiantur. Non omnes stulti vel
> incauti erant, sed multi tamquam somniatores - id est opinionibus nimis
> *idealisticis* (ut ita dicam) imbuti. Omnia ex. gr. quae Lutetiae Parisiorum
> mense Maio a. 1968 facta sunt ipse vidi, nam ibi grammatista Anglici
> sermonis in schola quadam eram. Nonnulli ex amicis meis ingenio haudquaquam
> tardo vel obtuso - ut probe memini - in celeberrima "Ecole normale
> supérieure" pecuniam congerebant quam ad tyrannidem Vietnamiae
> septentrionalis miserunt quo facilius exercitus Vietcong birotis civitates
> partis meridianae oppugnarent. Ut miserandum Jan Hus laudem (an fallor?) -
> "O sancta simplicitas!"

Non per "semihoram", sed per sesquihoram omnia XVIII puncta seu
paragraphos, quae in illa epistula gravissima continentur, ego legi et
perlegi, Conrade et Dionysi optimi. Septem et amplius anni elapsi sunt,
ex quo talia verba tua, Conrade, exspectavi! Nunc tandem gratias tibi
summas atque ex animo ortas agere possum. Una autem locutio est, de qua
a Vobis dissentio: nam de "tot Occidentalibus...qui adhuc decipiantur"
non "O sancta simplicitas!", at potius "O foeda stultitia!" ego equidem
scripserim!  Bene valeatis omnes.

P.S. Non mirer si mox contra me, non Vos adversus, aliquis oblique ac
venenose scribat! #
*******************************************************************************************

2) Secundum additamentum: verisimiliter plerique (quos inter fortasse tu quoque, Iosephe)

non legerunt epistulam quandam meam, qua Conradum ipsum, saltem nonnullis de rebus, 

quodammodo praecesseram. En epistulam (in qua aliquos errores linguisticos, de quibus nunc

veniam peto, commiseram; atque duorum librorum titulos Latine reddo: 'De magno terrore'

et 'De communismi libro nigro') :

#

From: Victorius Ciarrocchi <latino@pesaro.com>

Subject: [Grex Latine] De sceleribus, quae a communistarum regiminibus patrata sunt.

Date: Sun, 24 Sep 2000 05:41:40 -0700

 

Victorius Christophoro ceterisque sodalibus s.p.d.

Scripsit Christophorus:

> Victorius recte monet illos qui scelera immania in locis sicut e.g. 
> Auschwitz
> cum oppugnationibus contra Dresdam et alias urbes conferre volunt. Sed non
> possumus affirmare, ut vult Victorius, immanitates Theodiscas singulares
> fuisse si inspicimus scelera maiora numero quam Theodisca a communistis
> commissa. In Russia sola sub Stalin illo plurimi miliones insontes-
> fortasse sexaginta--regimine ferociter trucidati sunt!

I. Si "immanitates Theodiscas" (rectius dixerim: "immanitates a
nazistarum regimine perpetratas", quia primam illius regiminis
Hitleriani victimam quodammodo ipsum populum Theodiscum fuisse puto!)
"singulares" a me aestimatas esse putaveris, hoc fortasse quadam ex
locutione mea pendet, sicut haec: "quod fecit illud nazistarum
regimen...numquam et nusquam perpetratum est a nullo alio regimine
*tanta pervicaci nequitia*..." (22 Sept., h.15.01). Sane his tribus
verbis cogitavi de illa nequissima contra Hebraeos vexatione ac
persecutione, quam nazistae ipsi "solutionem finalem" vocitaverant.

II. Tibi gratias ago, quod ansam peropportunam dedisti ut de alteris
quoque immanitatibus aliquid referrem, quae a regimine Staliniano nec
non ab aliis communistarum regiminibus perpetrata sunt. "Non minus quam
viginti quinque miliones hominum a regimine Staliniano necatos" scripsit
Robertus Conquest, diurnarius et historicus Anglicus, in opere c.t. "The
Great Terror" (translatio Italica: "Il grande terrore", Mondadori,
Milano, 1970, p.735). Sexaginta miliones insontium victimarum, quae ab
aliis communistarum regiminibus trucidatae sunt, addendos esse credo
illis viginti quinque milionibus. Nam in opere, quod "Le livre noir du
communisme- crimes, terreur, répression" inscribitur (domus editoria:
Robert Laffont, Paris, 1997), cuiusque capitula documentis
testimoniisque refertissima scripserunt Stephanus Courtois, Nicolaus
Werth, Ioannes Panné, Andreas Paczkowski, Carolus Bartosek, Ioannes
Bargolin, numerus victimarum a regimibus communisticis trucidatarum
(praesertim apud Sinenses) est octoginta quinque miliones. Hac de
barbarie immensa unum addam, quod fortasse meditandum est praecipue ab
eis, qui putent historiam esse "magistram vitae": etiamnunc plerique non
desunt, qui, cum "novum hominem novumque mundum" condere somnient, illa
regimina iterum instaurare cupiant! Vale et valete.  #.
***************************************************************************************************

3) Tertium additamentum: nulla communistarum regiminum mihi fuit experientia (quae autem

regimina tu, Iosephe, et Conradus subire estis coacti). Tamen hanc urbem Pisaurum ab autumno 

anni 1945 communistae et socialistae continenter (id est: sine ulla interruptione) administrarunt

atque (mutato earum factionum nomine) etiamnunc administrant; quam quidem administrationem

generatim laudandam esse puto. Sed aliud est huiusce additamenti caput: nonnullos communistas

tam bene novi, ut eorum multos (non dico: 'omnes'!) eàdem indole inquinatos esse adfirmem, scilicet 

plerumque ambiguâ ac perfidâ. Itero: multorum communistarum indoles ambigua est ac perfida;

quae adiectiva ab sententia tua irrefutabili: «venenum lentum sed efficax» non differunt. Utique 

serpentes, qui nunc forsan rabie tumeant, me pavidum haud reddunt. Vale valeteque. 

 

**************************************************************

Vivitur ingenio, cetera mortis erunt (Andreas Vesalius).

----------------------------------------------------------------------

Victorius Ciarrocchi, Italus Pisaurensis.

*************************************************************

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

   

----- Original Message -----

From: József Kovács

To: grex@man.torun.pl

Sent: Wednesday, September 26, 2018 8:06 PM

Subject: Re: [grex] De communismo deque Marxistica doctrina scripserat Conradus haec...

Victorio Sodalibusve cunctis  scriptum Conradi legentibus  sive de veritate  eius  dubitantibus sive id repudiantibus

vel aspernantibus  spd

De relatione de temporibus illis condicionibusve temporum illorum calamo Conradi  exaratis  quisque  in dubio esset,

facere non possum quin ita dicam, caecacitate ac simplicitate animi  afflictus  est, si  aestimatio  felicissime cesserit .

Si pessime cesserit, eum/eam  miserabilem sed eodem tempore nocentem  esse  firmiter censeo, cuius vis  his diebus

non solum huc sed  etiam  in partibus Occidentalibus  noxia est, quae  ut venenum lentum sed  efficax  damnum

ingens ad societatem  Europaeam  confert. Gratias Tibi, optime Victori,  ingentes persolvo. Verba Conradi  in pectus

animumque demissa nos omnes monentia etiam atque etiam audiri  debeant.  Valete

Iosephus  Faber
***********************************************************************************************

 

Victorius Ciarrocchi <latino@ipoint.it> ezt írta (időpont: 2018. szept. 26., Sze, 18:24):

Victorius participibus sodalitatis 'G. L. l.' appellatae nec non hominibus, qui aliis in sodalitatibus

gregibusve Latinitatem plus minusve colant, s. p. d. 

 

Abhinc quindecim annos Conradus Kokoszkiewicz, sodalitatis c. n. 'Grex Latine loquentium' conditor, graviorem 

de communismo deque doctrina Marxistica epistulam scripserat, quae infra legi poterit. Eos autem huiusce aliarumque

sodalitatum participes, qui nihil Conrado rationaliter obiciendum habeant audeantve, sed potius me contumeliis et

probris adficere praeferant, admonuerim ut istud (i. e. in me qualicumque modo invehere) animo tranquillo faciant,

immo tranquillissimo: nam serpentium sibilis porcorumque grunnitibus non respondebo. (Pro obliviosis: litteras

maiusculas Conradus adhibuerat. At eum hoc de typographico usu improbare nemo tunc ausus est: ignavi quoque,

sicut fortasse aliqui serpentes et porci, verisimiliter hoc in grege non desunt!). Valete.  

 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

          (En Conradi epistulam, de qua supra mentio facta est). 

 

From: Konrad Kokoszkiewicz <draco@OBTA.UW.EDU.PL>

Subject: Re: Num sit mutanda re publica annon

Date: Fri, 26 Sep 2003 22:34:37 +0200

 

Conradus Iuano salutem

>> Sunt qui iam conati sunt ab anno 1917. Rem publicam
>> dixerunt esse mutandam ut esset libertas, felicitas,
>> copia. Consiliis autem omnibus perfectis
>> nihil effectum est nisi seruitus, malum, inopia.
>
> Quod olim nonnulli libertatem, quem quaerebant, non inuenerent (uel,
> terribile sed uerius, inuenire reuera nollent), non significat noniam
> rem publicam mutare non licere. Si omnia, quae in temporis praeteritis
> in irritum aliquando casa sunt, conari noniam liceret... mmm... quid
> faceremus?

I. Si quid facias percontaris, libentissime tibi respondeo: ante omnia in
obliuionem et malam crucem mittas doctrinam Marxisticam. Nec nomen quidem
solum, sed sanguinem atque medullam eius. Praeter hoc fac quod uis. Quam,
doctrinam dico, medicinam esse morbo, si quis morbus est, multo peiorem non
solum dictum a quodam, uerum etiam probe omnibus notum, quoniam probatum,
est.

II. Equidem ipse plus quam dimidiam uitam sub imperio Marxistico siue
communistico uixi. Ex rebus, quas tunc uidi, quas ipse expertus sum, comperi
non esse scientiam, quam philosophi, sed religionem, quam sacerdotes
coluerint. Inopia autem libertatis quoduis genus, spei uitae futurae,
ueritatis, iustitiae omniumque rerum non solum ad humanitatem, sed ad uictum
prorsus pertinentium - at contra regiminum communisticorum procliuitas ad
censuram, iniurias, uincula, neces - haec omnia, inquam, non sunt casus aut
defectus quidam doctrinam exsequendi, sed potius uitia quae ex ipsa
oriuntur.

III. Doctrina Marxistica aut falsa aut proba est. Communistae sane probam
credunt; ex re, quam credunt, iidem cetera omnia falsa esse colligunt, siue
doctrinae sunt siue non. In ordine autem rerum communistico nemo nisi
optimus quisque ad potestatem admittitur; cui rei postulandae neminem esse
credo, qui aliquid obiciat. At in sermone communistico "optimus quisque" non
est nisi is, qui doctrinam Marxisticam profitetur. Quare enim non sit ita,
si doctrina est laudis atque salutis?

IV. Si uera est, uere optimus quisque Marxistam significat. Marxistae autem,
ut supra indicatum est, doctrinam suam sane (ex definitione) probam esse
sentiunt, ceteras falsas. Neminem ergo "falsam doctrinam profitentem" umquam
in potestatem admitti sinunt, scilicet pro publico bono; doctrina enim,
inquiunt, Marxistica rem publicam meliorem reddit, aliae autem pessum ire.

V. "Potestatem, quam semel adepti simus atque ceperimus, numquam reddemus".
Hoc est uerbum communistae. Nulla est ergo in communismo, quae dicitur
democratia, nullae praeter communisticam factiones (nisi communistarum uenia
atque nutu), NEMINI item ciuium praesto EST LIBERTAS regimen eligendi aut
mutandi, si displicuerit status rerum.

VI. Status autem rerum in omni terra communistica citius ocius fit pessimus.
Quod non argumentis, sed oculis iudicari potest, si quis oculos habeat
liceatque spectare. Regimen, ut supra indicatum est, mutari nequit. Quae cum
ita sint, homines per naturam regimen uia atque ratione alia sibi eligere
uolunt. Cuius uiae nomen "fuga". Et crede mihi, Iuane, multo plures dudum
prorsus aufugissent ex communisticis terris ut fuit Russia, Polonia,
Bohemoslauia, Hungaria et ceterae, SI LICITVM ESSET abire.

VII. Quid enim necesse est habeat homo, ut peregre iter faciat? Diploma
quoddam siue libellum in quo sigilla custodum limitis ponuntur. Volgo
"passport". Regimen autem plurimos uelle fugere scit. Nemini ergo licet
illud "passport" domi habere. Tenent uigiles publici. Quandocumque quis
peregre iter facere uolt, it ad praesidium uigilum, petit. Hi quid peregre
facere uelit, quemnam conuenturus sit, quocum et quare collocuturus,
percontantur. Si responsa displicent, non reddunt. Sin reddunt, itinere
facto die tertio post reditum libellum oportet reddat. Nisi reddiderit,
prenditur et in carcerem ducitur. NVLLA ergo EST LIBERTAS ITINERA FACIENDI.

VIII. Vt supra demonstratum est, in regimine est optimus quisque, id est
Marxistae. Optimi illi quique doctrinam Marxisticam stricte (ex definitione)
obseruant et exsequuntur. Alia ex parte, cum optimi quique sunt, tum optime
doctrinam interpretantur. Cum autem doctrina ipsa optima est, cum optimi
uiri doctrinam optimam interpretantur atque exsequuntur, tum falli non
possunt. Omnia ergo, quae regimen facit, iubet, mandat, proba sunt, iuste
obtrectari nequeunt. Qui ergo obtrectant, aut perfidi sunt, aut falluntur,
aut utrumque. In omni casu os eis opprimendum est, ne alios fallant. Et os
opprimitur per censuram, quod eo facilius fit, ut cuncta acta diurna,
cunctae officinae editoriae, impressoriae, radiophonica atque teleuisio
possidentur a regimine nec opus faciunt nisi iussu atque nutu factionis
communisticae! NVLLA ergo EST LIBERTAS OPINIONEM SVAM PVBLICE EXPRIMENDI.

IX. Si in terra libera aliquis, uel locupletissimus, tibi fecerit iniuriam,
in ius eum uocare potes et, si recte feceris, uinces. Si non uiceris, causae
agi possunt apud subsellia usque ad summum iudicem. Si omnes iam iudices
(etiam summum illum iudicem rei publicae) locuples ille scelestissimus
emerit argento, ut contra te dicerent, prouocare potes tamquam ad populum
per acta diurna diuersa clamans tibi iniuriam fieri atque iustitiam sibi
reddi postulans. Nihil eiusmodi fieri umquam potest in terra communistica,
quod ut acta diurna, ita et subsellia possidentur et reguntur a regimine id
est factione communistica. Aliter enim ii, qui secundum doctrinam
Marxisticam bonis suis priuati sint (priuatur autem non solum locuples, sed
quilibet, agunt enim magistratus communistici sicut Verres in Sicilia), apud
iudicem uindicent secundum ius. NVLLA ergo EST IN COMMVNISMO IVSTITIA; quod
ceterum oritur ex inopia generali libertatis.

X. Inopia autem constans rerum uenalium uel ad uictum pertinentium oritur ex
postulata a Marxistis paritate omnium hominum. Omnes enim, inquiunt, pares
esse debent, nemo umquam aliis locupletior, quod ita male est. Alia ex
parte, nemo, inquiunt, debet esse aliis pauperior, quod ita item male est.

XI. Vt primum fiat, locupletes bonis priuantur. Hoc fit simpliciter absque
iudicio aut compensatione. Si repugnat, occiditur. In mea memoria id non iam
fiebat, siue quod regimen mitius factum est, siue quod nemo iam relictus
est, quem hac uia bonis priuarent. Praeterea omnibus qui idem opus faciunt,
idem quoque est salarium. Si quis plus laborat meliusue opus facit, nihilo
maiore salario, sed phalera donatur. Phaleram autem portare est fortasse
generaliter dulce, sed multo suspicor esse minus, cum infantes domi fame
hiscunt (quod non raro fit, immo saepius, regimen enim communisticum famem
"repellit" non per copiam rerum procurandam, sed diligentissime de fame
atque inopia tacendo).

XII. Alia ex parte omnes habent opus. Vt plura dicam, non modo est omnibus
facultas opus faciendi, sed ultro omnes COGVNTVR opus facere (lege in
capitulo X expressa). Si quis opus uitat, uigiles publici persequuntur.
Atque item omnes officinae COGVNTVR accipere in opus, quos magistratus
indicant accipiendos. Ex hoc fit, ut nemo timet se opus perditurum esse. Ex
hoc autem, ut homines in annos etiam atque etiam minus laborant, eiecti enim
ex alio loco accipiuntur in alium, salarium semper est idem etc. Vt in
oeconomia capitalistica exstat inter homines competitio opus faciendi, ita
in communismo his omnibus legibus, quas supra cursim descripsi, exstat quasi
competitio opus uitandi. Nimirum omnia tandem pessum ierunt.

XIII. Anno 1990 p. Ch. n., post XLV annos communismi, opifex singulus in
Polonia ne unciam quidem eorum bonorum, quae eodem tempore opifex in ita
nominato "occidente", opus suum faciendo creabat. Quod clare probat
conniecturam meam supra expressam, ante enim bellum et noctem communisticam
Polonia in his rebus non multum (si omnino) distabat a terris Europae.
Quantum nunc distet, quis non uidet.

XIV. Ordinem rerum, quem supra descripsi, custodiebat exercitus Russorum et
alii subditi se inuicem. Cum abhinc annos XX spectarem agmina eorum
Germanorum, Francogallorum, Anglorum (quorum agminum teleuisio communistica
imagines nobis benigne atque magna cum delectatione rettulerat), qui per
uias urbium suarum itabant obtestantes tela Americana Russiam petitura tunc
instrui a regiminibus suis, memini nostros tunc ante teleuisorium sedentes
capite ambobus manibus capto sese his alloqui uerbis: "O stultissimi! O
sancta simplicitas!". Bene noui illos sibi, si obtestando successissent,
cladem maximam paraturos fuisse. In hac enim parte fluminis Albis manebat
hostis eorum infestissimus, a pedibus usque ad uerticem armatus, inimicus
libertatis, iustitiae, copiae, qui patienter, dulce renidens uerbisque
dulcissimis "idiotas utiles" alloquens opperiebatur occasionem, qua posset
manus cruore manantes porrigere in occidentem et imperium suum impium
nefariumque usque ad Oceanum Atlanticum extendere. O, amares nunc, Iuane,
Americam, nisi Russiam deterruisset!

XV. Vt dixi, ordinem rerum Marxisticum custodiebat exercitus Russorum et
aliarum terrarum communisticarum. Quod experti sunt Bohemi, qui anno 1968
conati essent conuertere communismum in aliquid, cuius nomen erat
"socialismus cum facie humana". Copiae "amicorum" statim ingressae sunt, ne
quid tale fieret. Quam autem faciem "socialismus" habuerit et antea et
postea, ipse coniectato.

XVI. Ceterum aliquid de facie communismi dici potest, praesertim cum de
rebus disseritur, quae factae erant annis uicesimis saeculi (dis iuuantibus)
praeteriti in Ruthenia Nigra siue Vcraina. Quae est regio fecunda, nomen
ipsum Rutheniae Nigrae inditum est a colore glaebae fertilissimae. Aliquando
regimen Moscouitorum (Marxistae omnes ad unum) misit sicarios suos ex
Comitatu Extraordinario (CzK), qui frumentum sumerent de agricolarum oecis,
quia hoc frumentum necessarium esset ad "rem publicam opificorum et
agricolarum" aeque, iuste, communiter alendam. Missi abstulerunt frumentum
OMNE, ne unum quidem granum seruatum est. Proxima hieme centies et uicies
centena milia hominum fame periere. Numero: 12.000.000.

XVII. Omnes, qui communistis fauent, istum sibi numerum considerent quaeso,
ut uideant, quanto scelere doctrina Marxistica oneretur, quidue culpae ipsi
in se suscipiant. Est autem id, quod factum est una hieme in una regione.
Nec desunt, qui talibus factis dicunt tamen regimina communistica esse aliis
humaniora.

XVIII. Multa, quae supra scripsi, non ex libris, sed ex experientia mea
comperi. Speraui autem fore, ut post annum 1989 communismus exosus tandem in
obliuionem abiret, sicut et fascismus et aliae doctrinae scelestae; si quid
umquam fuit communismo scelestius. At nunc uideo eam ipsam doctrinam, ut
scripsit Andreas, "facie pulcrius depicta" tamquam reuerti, nec deesse item
qui ament Fidelem Castro, Kim-Dzong-Ilem Coreanicum aliosque tyrannos
rubros. O sancta simplicitas!
--
CVV
Konrad M.Kokoszkiewicz, http://draco.atari.org

** Ea natura multitudinis est, aut seruit humiliter, aut superbe dominatur.
** Taka to już natura pospólstwa, albo służalczo się płaszczy,
** albo bezczelnie się panoszy. (T. Liuius XXIV, 25). 

Roma locuta, causa finita

Originem huius proverbi investigat Nicolaus Gross in 175. (iam!) fasciculo "Leonis Latini":
ROMA LOCUTA, CAUSA FINITA
Jean-Baptiste Willart de Grécourt (*1683, +1743), Abbas Francogallus in quodam carmine satirico, c.t.
»Philotanus«, et quod Parisiis editum est a.1720, p.89, affert haec verba Francogallica: „Pour reprimer ces
complots furieux,/ Aux Cabarets, & dans les mauvais Lieux,/ J’avois écrit sur chaque Cheminée:/ Rome a parlé,
l’affaire est terminée”. Dicitur autem Grecurtius verbis suis Francogallicis alludere ad quaedam verba
Augustini, quae inveniuntur in eius Sermonibus:
AUGUSTINUS Sermo 131,10 Iam enim de hac causa (Pelagiana) duo concilia missa sunt ad sedem
apostolicam. Inde etiam rescripta venerunt: causa finita est; utinam aliquando finiatur error. –
Editioni Philotani a.1720 factae addita est translatio Latina a Nicolao Larchant facta. Sed valdê doleo, quod
haec translatio est liberior, quam ut in eâdem inveniantur verba Latina illis Francogallicis respondentia.
Ceterum Grecurtius saturâ suâ irridet Iesuitas; titulo, qui dicitur ex verbo Graeco ϕιλέω et Latino ānus
compositus esse, alludit ad venerem aversam quâ Iesuitae intemperanter perfrui a nonnullis auctoribus illius
aetatis impudicê referuntur. cfr Philotanus, Poëme par M. de G***, Nouvelle Edition augmentée de Nottes (sic!),
Amsterdam 1745, p.1: “Remarques. PHILOTANUS] Pour Philos – Anus. Ce nom est composé de deux mots,
dont le premier est Grec, philios (sic !) ; & le second Latin, & même François, Anus. Philios (sic !) signifie Ami,
Anus désigne cet endroit du corps dont les fonctions sont directement opposées à celles de la bouche, & que les
gens polis se font de la peine de nommer. On accuse les Italiens, & une certaine Communauté de personnes
Religieuses, de ne se piquer pas de délicatesse sur l’article…"

Iohannes Hongkongensis de Festo Medii Autumni

Die 24 huius mensis, scilicet a.d. VII Kalendas Octobres, in Sinis Festum Medii Autmni (中秋節) celebrabimus, in quo, si caleum est serenum, foris sedentes Dianam plenam admirari, placentas lunares (Punice `moon cakes’) consumere, lucernis ludere, de femina quae potione immortalitatis exhausta ad lunam ipsam volavit fabulam narrare multa per saecula soliti sumus. Quibus de rebus in ima pagina interretiali c.t. https://linguae.weebly.com/circulus-latinus-honcongensis.html dialogum Latinum cum versione Anglica nuperrime addidi.

In eadem pagina dialogus veterior, in quo de operibus in America vel ab Americanis scriptis agitur, iam amplificatus est, ut de editione recente carminis Raphaelis Landivar, c.t.Rusticatio Mexicana,necnon de libro Herberti Nutting, in quo multae fabulae de historia Americae Septentrionalis inclusae sunt, lectores certiores fiant. [fons: GLL]

Penelope Ulixi - Anna Elissa Radke

Penelope Ulixi s.p.d.
"Cras, dixti, redeam!" tamen ex hoc "cras" "hodie" illud
factum est, tunc et "heri". Quaero ego sollicita:
Quae dea te retinet? Forte Aeolus adiuvat illam
aequoreis ventis tam procul a patria?
Ne ruerit, timeo, forte alter pons Genuensis,
aethere deciderit ferrea avis subito.
quidnam horae mihi quidve dies, hebdomades, anni,
si modo in amplexus incolumis redeas!

Piscis primum a capite foetet - annuntiatio fasciculi 174. Leonis Latini

ΙΧΘΥΣ ΕΚ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΟΖΕΙΝ ΑΡΧΕΤΑΙ
PISCIS PRIMUM A CAPITE FOETET
ERASMUS ROTERODAMUS Adagia IV 2,97 = 4,3197 Piscis primum a capite foetet Ἰχθῦς
ἐκ τῆς κεφαλῆς ὄζειν ἄρχεται, id est piscis a capite primum incipit putere. Dictum
in malos principes, quorum contagione reliquum vulgus inficitur. Apparet ab
idiotarum vulgo sumptum.
Huius proverbii sensus originalis eo explicatur, quod interna organa piscium praestantissima sita sunt proximê
post caput et pertingunt usque ad mediam ferê partem.
„Vor allem die politische Korruption richtet großen Schaden an, denn der Fisch stinkt vom Kopf her“.
Anke Martiny mulier partis politicae sociali-democraticae particeps et publicatrix (1939-2016).
„Der Fisch stinkt vom Kopf her und der Kopf sitzt im Kanzleramt“
Wolfgang Bok auctor liber et diurnarius.

Vido Ceronetti RIP

Victorius Ciarrocchi Italus Pisauernsis, sodalis GLL, ultimum vale dicit Vidoni Ceronetti:

Heri quodam in Tusco oppidulo mortuus est Vido (Italice: 'Guido') Ceronetti, qui anno 1927 prope Augustam

Taurinorum natus erat. Quo de viro heic non semel gregales quidam mentionem fecerunt, ex. gr. Dantes Salmè

in epistula c. t. 'Ille ridens' (die 13 Mai. 2004); ego in epistula c. t. <Quid 'De Latinae linguae usu in liturgia

instaurando' censeat Vido Ceronetti> (die 27 Oct. 2006).

Fuit Ceronetti vir doctissimus (Latinam, Graecam, Hebraicam linguam callebat), et- quod maioris est momenti-

temporibus numquam obnoxius, sive clarius: mentis habitum 'conformisticum' (ut Italice dicitur) sive moribus

vigentibus proniorem tota vita respuit.  

Poetas Latinos, quorum praecipue Martialem et Iuvenalem dilexit, Italice reddidit non 'ad litteram', ut aiunt,

sed poetico sermone utique efficacissimo. Italorum vitia improbare numquam est verecundatus; sed praecipue 

hac de causa invisus erat eis 'intellectualibus' et hominibus politicis, qui nullam occasionem amittunt, ut, propter

aliquas praeteritorum Italorum virtutes, Italos hoc tempore viventes assidue stulteque laudent. 

Vido persuasum habebat nulla remedia ad Europaeorum maximeque Italorum cultum civilem sustinendum vel 

partim servandum iam aptiora esse. Plura de Vidone Ceronetti: 

https://fr.wikipedia.org/wiki/Guido_Ceronetti

sive 

https://tinyurl.com/ycuyjh6m      

De Multipellitâ (Allerleirauh)

De Multipellitâ (Allerleirauh), fabella Grimmiana, Latine a Nicolao Gross reddita ac divulgata in fasciculo 173. "Leonis Latini"

FABELLA QUAM QUI LEGERIT RELAXATUS OBDORMISCET
Aliquando fuit rex, cui fuit uxor auricoma, quae fuit pulchrior, quam
ut ulla mulier similis pulchritudinis inveniretur in toto orbe terrarum.
Factum autem est, ut regina aegrota sentiens se mox esse morituram
regem advocaret et: »Si post mortem meam« inquit, »iterum mulierem
in matrimonium duces, ne ullam ducas, quaeso, nisi tantâ
pulchritudine sit quantâ ego sum et tales capillos aureos habet quales
ego; hoc debes mihi polliceri«. Cum rex uxori hoc pollicitus esset,
eadem oculos clausit et mortua est.
Per longum tempus omnis consolatio dolore rêgis victa est; qui non
cogitavit alteram mulierem in matrimonium ducere. Tandem
consiliarii dixerunt: »Absolutê oportet, ut rex iterum conubium ineat,
ut habeamus reginam«. Deinde nuntii huc illuc longê latêque emissi
sunt, ut sponsam quaererent, quae reginam mortuam pulchritudine
aequaret. At talis mulier in toto orbe non inventa est, et si quae inventa
erat, tamen eadem non habuit capillos tam aureos quam habuerat
regina mortua. Itaque nuntii re infectâ domum venerunt.
At rêgi fuit filia, quae ipsa tantâ fuit pulchritudine, quantâ fuerat mater
eius mortua, necnon habuit tales capillos aureos quales olim habuerat
mater. Rex filiam adultam cum aliquando aspiciens animadverteret
eam omni modo similem esse uxori mortuae, subito amore vehementi
puellae correptus est. Deinde consiliariis suis dixit: »Volo filiam
meam in matrimonium ducere, nam ea uxori meae mortuae est
simillima et alteram sponsam illi similem non inveniam«. Hôc audito
consiliarii territi: »Deus« inquiunt, »interdixit, ne pater filiam in
matrimonium duceret, e peccato autem nihil boni orietur et regnum
unâ vobiscum peribit«. Filia autem, cum decretum patris audivisset,
etiam magis territa est, sed speravit fieri posse, ut patrem ab incepto
averteret. Tum patri dixit haec: »Antequam« inquit, »optatum tuum
explebo, postulo, ut mihi des tres vestes, unam, quae sit colore tam
aureo quam sol, alteram, quae sit colore tam argenteo quam luna,
tertia, quae sit colore tam nitido quam stellae; praeterea postulo
amiculum ex pellibus mille generum compositum, et omnis bestia
regni tui oportet particulam cutis suae det, ut hoc amiculum
consuatur«. Puella enim intra se cogitavit: »Quia fieri omnino non
potest, ut haec omnia comparentur, eadem cum postulo, patrem meum
averto a cogitatione suâ improbâ«. At rex non desiit rem tractare, et
virginibus in eius regno aptissimis texendae erant tres vestes, una tam
aurea quam sol, altera tam argentea quam luna, tertia tam nitida quam
stellae; necnon venatori omnes bestiae totius regni fuerunt capiendae
eisque fuerunt singulae particulae cutis detrahendae; ex his autem
consutum est amiculum operis pellicei mille generum. Tandem
omnibus perfectis rex iussit amiculum apportare et coram filiâ
evolvere et: »Cras« inquit, »fiant nuptiae«.
Filia rêgis cum videret nullam iam esse spem animi paterni mutandi,
consilium cepit fugiendi. Nocte, cum omnes dormirent, puella surrexit
triaque sui cimelia secum sumpsit: aureum anulum, aureum
rhombum1, aureumque alabrulum2, tres vestes sôli, lunae, stellis
similes imposuit nucis putamini, induit amiculum multiplicis operis
pellicei, faciem manûsque denigravit fuligine. Deinde Deo se mandans
---------
1 *rhombulus, -ī m. orig. Spinnrädchen. cfr rhombus, -ī n.
2 *ālabrulum, -ī n. orig. Haspelchen. cfr ālabrum, -ī n.

profecta migravit per totam noctem, usque dum vênit in silvam
magnam. Cum autem fatigata esset, in arbore cavâ consedit et
obdormivit.
Sole exorto puella perrexit dormire nec desiit alto iam sole1. Tum
factum est, ut rex, qui hanc silvam possidebat, in eâdem venaretur.
Cum eius canes ad hanc arborem venirent, sagiverunt, circa eam
cucurrerunt, latraverunt. Tum rex venatoribus dixit: »Videte, qualis
bestia fera ibi lateat«. Venatores huic mandato obsecuti redeuntes: »In
arbore cavâ« inquiunt, »iacet bestia mira, qualem numquam vidimus:
eius enim cuti adhaerent pelles mille generum; at eadem iacet et
dormit«. Deinde rex: »Studete« inquit, »ut illam capiatis vivam,
deinde vincîte ad currum et vobiscum auferte«. Cum venatores
puellam attingerent, eadem vehementer territa experrexit et illos
obsecrata est: »Sum puella misera a patre et a matre relicta, mei
miseremini meque vobiscum abducite«. Tum illi: »Multipellita, tu
apta es ad coquinam curandam, veni nobiscum, cinerem converres«.
Itaque illi puellam currui impositam domum in castellum regium vecti
sunt. Ibidem sub scalis puellae stabellum2 attribuerunt, quod a radiis
solis non collustrabatur, et: »Heus Bestiola pellita« inquiunt, »hîc
habites atque dormias«. Deinde puella in coquinam missa ligna
aquamque portabat, ignem excitabat, volatilia vellebat, holera
purgabat, cinerem converrit, omnesque exanclabat labores sordidos.
Ibi Multipellita per longum tempus perquam miserê vixit. - Eheu, filia
rêgis miserrima, quidnam fiet de te? – Sed aliquando factum est, ut
festum in castello celebraretur, et puella coquo dixit: »Licetne mihi
paululum ascendere et aspectare? Velim foris ante ianuam sistere«.
Coquus autem respondit: »Bene, eas, sed post semihoram oportet
revenias et cinerem comportes«. Deinde puella lucernulam sumpsit,
descendit, stabellum suum intravit, vestem pellitam exuit,
fuliginemque e facie manibusque eluit, ut denuo appareret plenâ suâ
pulchritudine, haud aliter ac sol lucidus exit e nubibus nigris. Deinde
---------
1 altō sōle: orig. als es schon hoher Tag war. cfr SEN.Ep.122,1...Turpis qui alto sole semisomnus iacet, cuius vigilia medio die incipit... cfr Pierre Gassendi, Animadversiones in decimum librum Diogenis Laertii, qui est de vita, moribus, placitisque Epicuri. Ed. tertia. Lugduni 1675, p.416: “Die igitur Iulii XXX. Mane distitit Venus ab aestimato Solis centro gr.26. min.3.idque alto iam Sole gradibus undecim cum semisse;…”
2 +stābellum, -ī n. orig. Ställchen. Latinum verbum est deminutivum stabuli. Saepe confunditur cum scabello, quod est instrumentum ad pedes imponendos aptum. cfr Paul Vinogradoff, The Growth of the Manor, Cambridge 2005, Chapter II – Roman influence, p.44: „stabellum (ystafell, stable)“. -

puella nucem aperuit vestemque exemit, quae fulgebat tamquam sol.
His factis ascendit ad festum participandum, et omnes obviam euntes
de viâ decesserunt, nam nemo eam noverat, necnon putaverunt eam
esse filiam alicuius rêgis. Rex autem puellae obviam vênit, manum ei
porrexit, cum eâ saltavit, intra se cogitavit: »Puellam tam pulchram
numquam viderunt oculi mei«.
Saltatione finitâ puella dorsum inclinavit et rex cum se convertisset, ea
evanuerat, nec ullus scivit, quo puella abiisset. Vigiles autem, qui ante
castellum stabant, vocati sunt et rogati, sed nemo eorum illam
conspexerat.
Puella autem in stabellum suum cucurrerat, celeriter vestem exuerat,
faciem manûsque denigraverat et amiculum pellitum induerat, ut
denuo fieret Multipellita. Nunc autem cum in coquinam veniret
labores exanclatura cineremque conversura, coquus: »Haec facias«
inquit, »sed fac coquas hanc sorbitionem rêgi apponendam, ego
quoque velim aliquantulum aspectare festum, quod supra celebratur.
At cave, ne ullus incidat capillus, alioquin nihil iam tibi dabitur
ciborum«. Deinde coquus abiit et Multipellita coxit sorbitionem
paniceam, idque quam optimê, et sorbitione perfectâ Multipellita in
stabello sumpsit anulum suum aureum eundemque imposuit patinae,
in quâ sorbitionem coxerat. Saltatione finitâ rex iussit sorbitionem sibi
afferri eamque comêdit et haec sorbitio rêgi tam bene sapuit, ut îdem
sentiret se numquam comedisse meliorem. At cum hauriendo fundum
patinae assecutus esset, conspexit anulum aureum ibi positum. Nec
intellexit, quomodo îdem eo esset allatus. Tum coquum iussit se
accedere. Coquus autem mandatum rêgis cum audiret, territus
Multipellitae dixit: »Verisimile est sorbitioni incidisse capillum; si hoc
reverâ factum est, tu vapulabis«. Coquus cum coram rêge staret, is
rogavit, quisnam coxisset sorbitionem? Coquus autem respondit: »Ego
coxi«. At rex: »Hoc« inquit, »non est vêrum, nam ea aliter multoque
melius cocta est quam solita«. Tum coquus: »Non possum« inquit,
»quin confitear non me coxisse, sed Bestiolam pellitam«. Deinde rex:
»I et iube illum ad me ascendere«.
Multipellita cum veniret, rex rogavit: »Quis es?« - »Misera sum puella
iam expers patris atque matris«. Nunc rex perrexit quaerere: »Quem
ad finem in castello meo versaris?« Illa autem respondit: »Ad nullam
rem apta sum nisi caligae circumiciuntur capiti meo«. Porro rex:
»Unde accepisti anulum, qui infuit sorbitioni?« Tum puella: »De
anulo nihil scio«. Itaque rex cum nihil cognovisset de Multipellitâ,
non potuit quin dimitteret.
Aliquanto post iterum festum celebratum est, et iterum Multipellita, ut
antea, coquum rogavit, ut sibi permitteretur aspectare homines festum
celebrantes. Is autem respondit: »Permitto, sed post semihoram
reversa coque rêgi sorbitionem paniceam, quam ille comedit
libentissimê«. Tum Multipellita in stabellum cucurrit, celeriter se lavit
et e nucis putamine exemit illam vestem, quae tam argentea fuit quam
luna, illamque induit. Tum puella ascendit filiae rêgis similis, et rex
puellae obviam iens gavisus est se eam revidere, et cum modo saltatio
incoharetur, rex cum puellâ saltavit. At saltatione finitâ puella iterum
celerius evanuit, quam ut rex animadverteret, quo illa abiret. Sed
puella iterum saluit in stabellum suum, seque reddidit Bestiam
pellitam et iit in coquinam, ut sorbitionem coqueret paniceam. Cum
coquus supra esset, Multipellita rhombum aureum sumpsit et patinae
imposuit, ut sorbitio conficeretur supra eundem. Postea sorbitio ad
regem est allata, qui eam comêdit, et sorbitio ei tam bene sapuit quam
antea, et iussit coquum venire, qui nunc quoque non potuit quin
confiteretur sorbitionem confectam esse a Multipellitâ. Iterum
Multipellita vênit ad regem, sed rogata respondit se ad nihil aptam
esse nisi caligae circumicerentur capiti suo, neque se quid scire de illo
rhombo aureo.
Tertio autem cum rex festum iuberet celebrare, res haud aliter acta est
ac antea. Coquus quidem dixit: »Tu cum sis maga, Bestia Pellita,
semper aliquid indis sorbitioni, ut eadem melior fiat rêgique melius
sapiat quam sorbitio a me cocta«, sed quia Multipellita non desiit
rogare, coquus permisit eam abire in aliquantum temporis.
Nunc puella vestem illam induit, quae fulgebat tamquam stellae, et
oecum intravit. Tum rex tertio cum puellâ saltavit putans eam
numquam antea fuisse tam pulchram. Īdem autem saltans digito
puellae submissius imposuit anulum aureum, quam ut illa hoc
animadverteret, et imperavit, ut saltatio ageretur per tempus longius.
Eâdem autem finitâ rex puellam voluit manibus retinere, sed ea raptim
se a rêge absolvit saluitque inter homines tam celeriter, ut oculos rêgis
fugeret. Nunc puella cucurrit quam celerrimê in stabellum suum scalis
suppositum, sed quia nimis diu, diutius semihorâ in castello
remanserat, non iam potuit exuere vestem pulchram, sed eidem
superiecit amiculum pellitum, et cum properaret, non iam totam se
denigravit, sed unum digitum reliquit albam. Multipellita autem nunc
cucurrit in coquinam, rêgi sorbitionem coxit paniceam, necnon
imposuit, postquam abiit coquus, alabrum aureum. Rex autem cum
alabrum invenisset in fundo patinae impositum, iussit Multipellitam
advocare. Tum digitum album conspexit et vidit anulum, quem saltans
puellae affixerat. Tum manu apprehensâ puellam retinuit, et cum
vellet se absolvere et aufugere, amiculum pellitum paululo est
apertum, ut vestis stellaris aliquantulum e pellibus fulgeret. Tum rex
amiculum apprehensum abripuit. Deinde capilli aurei apparuerunt, ut
puella patefieret ornatissima, ne diutius lateret. Cum autem puella
fuliginem cineremque e facie abstersisset, pulchrior facta est quam
umquam ullus homo visus erat in toto orbe terrarum. Rex autem: »Tu
es« inquit, »sponsa mea carissima, nec umquam inter nos dividemur«.
Denique nuptiae sunt celebratae et ambo vixerunt hilariter usque ad
mortem suam.

De pugna Vindobonensi - I. Kovacs

Iosephus Faber (Kovacs), Hungarus sodalis GLL scripsit:

Ante annos  335 exercitus  a rege Poloniae et magno duce Lithuaniae, Ioanne Sobiscio - Ian Sobieski - ductus ex copiis Turcorum Vindobonam obsidentibus  victoriam  magnificam   tulit. Sic non solum  Vindobona minis  continuis ab Turcis  allatis  liberata est, sed etiam  liberatio illarum partium Hungariae, quae  150 annos  sub dominatu Turcorum  fuerat, incepit.

Leopoldus, archidux  Austriae et rex  Hungariae et imperator  Imperii  Romani  Sacri, qui  ab  rege Poloniae desperanter  auxilium  imploraverat,  Turcis proelio  loco  Kahlenberg ad Vindobonam  superatis  abnuiturus ex equo descendere exspectabat regem Poloniae   pedibus et  capite  nudo  salutationi mutuae faciendae adesse.

Nihilo minus Sobiscius bello contra  Turcos  perseveravit  et  Strigonium -  Esztergom - pristinam sedem regiam Hungariae liberavit.  /Ceterum  250. die  anniversario liberationis  huius  urbis  duce Sobieski  ad  finem  adductae monumentum  ad honorem ei  erctum est/

Magistratus Vindobonae fertur  nuper   condicionem, quae  ad  monumentum   victoriam illam apud Vindobonam  recordandum pertinebat, improbavisse et reicisse.

Linguae acerbae et maledicae  affirmavisse dicuntur rationem et consilium  fuisse ne  animi habitus  incolarum Turcicorum  vitam in Austria  degentium offensum iri.

Sic  transeat gloria ad mores commutabiles et  ludibrium commodumque  nostrae aetatis...

De arte itinerandi

Inter me et Martinum Freundorfer de hac re disputatiuncula:

Martinus:
Quo fiet tibi iter iubente mente?
Ad quae uult loca mens uagans tua ire,
Stanislae? Paras arenam adire
atque undas maris iugumne celsum?
Vrbes magnificas uidere uis et aedes
an ruri placet in nigra latere
silua? Sunt loca multa digna in orbe,
quae noscat faciens iter uiator.

Ego:
Sint multa licet ora digna uisu

mundi, amabit piger quisque ire ad aras

suas. Hic uagor, huc iter mi suaue est.

Fabella Vulcanica

Ecce fabella, quam sodalibus GLL modo misit Ivo da Costa:

Olim quaedam curiosa puella vulcanum activum ignem spuentem aspiciebat. 

Mirabatur quedmadmodum materiam flagrantem ex sinu terrae erumpere possibile erat... ob hanc rem apropinquanvit ad amplius experiendum id quod occurebat.

Dum Vulcanus, Deus fabrorum, puellam et eius pulchritudinem conspicebat, eam amavit et desideravit. Percusso malleo suo praecordias terrae, effecit magnum tremorem faciens ut puella lapsa sit et ceciderit intra foveam saxi bullientis.

Sic immodici desiderii nostri eos quos amamus interficiendo finiunt.

De astutia canum beagle

Vicina mea, quam casu cum cane noctu spatians conveni, medica veterinaria est. Ipsa cane caret, sec propter insomniam noctu cum altera amica eodem morbo laborante (haec canem habet, genere taurino, vulgo bulldog) per loca nobis vicina ambulant (ambae maritos habent, sed, dicunt, eos semper fessos domi ante televisorium cubantes relinquunt).
Ita, vicina mea veterinaria varias historias narrat de canibus. Haec est de cane vertrago generis beagle, qui canis nempe tam astutus lapsu temporis factus est - nam creditur proavos sibi habuisse iam tempore Xenophontis, qui in "Cynegetico" narrat de simili conseminio canum vetragorum - ut in venatione (aut ambulatione) saepe claudicationem unius pedis simulat, eo effectu, ut dominus cani miserans sibi additivam offulam carnis det.

"Caret quiete uates" (Martinus suadet, quomodo carmina sint scribenda)

Vt uersus facias, opus poetae
est sudore: Caret quiete uates,
Stanislae, die studet nigraque 
dextra nocte tenet stilum mouendum:
Hac uni dominae arte seruiendum est
et sic Melpomene colenda clara.
Primos difficile est modo fabrorum
uersus iungere et obsequi Camenae
ac legi metricae deaeque iussis.
„Apte ponitur hoc loco uocalis
an me ponere, Musa, consonantem
uis? Haec syllaba longa non uidetur,
sed fortasse – quis hoc scit? – est. Breuisne
illa est? Quomodo longa fiat ista,
dic! Elidere carmen omne malo.”

Novitates scientiarum - brevissime

1. Spectabilis (Sir) Roger Penrose opinionem mutavit: universum initium numquam, dicit nunc, habuisse. Antea dicebat habuisse.
2. Mel tussim expugnare - decreverunt medici regiminales Angli, inscribentes mel officiali indici medicamentorum. Avia mea Polona id sciebat (=mel tussim infectionesque hiemales expugnare) iam ante centum annos.
3. Insomnia laborantes homines minus sociales quam alii fiunt. Ita docent studiosi Universitatis Berkeleyanae in California. Sed haec, si veritas est, non est veritas in contrarium. Nam ego, qui dormio bene, nihilominus sociopatha sum maximus.
4. Oryzam frigidam si edis, non bene est sanitati, nam bacterium nomine Linnaeano Bacillus cereus amat in oryza gelida propagari. Sed quis oryzam frigidam umquam ederet? Iapones certe (sushi), sed hi oryzam primum in aceto condunt, quo bacteria haec sine dubio necantur.
5. Adesse haud parvam copiam aquae (glaciatae) ambobus polis Lunae. In talem conclusionem venerunt studiosi NASAni, photographematis spectrometricis a se inspectis, quae photographemata iam ante fere 10 annos facta sunt percontatro cosmico Indorum nomine Chandrayaan-1. Videlicet Indi non sat caute photographemata sua inspexerant.
6. Nimius somnus (plus sc. 7-8 horarum) vitam breviorem reddit. Ita docent scientistae Universitatis Britannicae Keele, duce doctore Chun Shing Kwok. Si id verum est, non exspectate me diu victurum. Amo enim 9 horas dormire.
7. Vitaminum C nullum effectum habere contra perfrictionem. Ita putat prof. Linus Pauling. Tremit iam timore decoctionis capta permagna industria fabricantium sucorum aranciae.

Autumnus

Autumni comites uenerunt uentus et imber,
cum careat calido sole minuta dies.
Aestas praeteriit; num iusta est causa querendi?
Num fugere autumni tempora, queste, potes?
Vinea dant uuas, arbos fert mitia poma,
iam frumenta micans aurea campus habet.
Consedisse dies nos grata iubebit in horto,
cum redeat pulsis nubibus aura tepens.
Nondum uenit hiems, nondum nix decidit alba
aut glacie gelida fluminis unda riget.
(Martinus Freundorfer)