De novis modis Venerem (dolorosam) colendi

Nihil novi sub sole, diceret cosmopolita quis atque arbiter elegantiarum; fortasse iuste. Mihi nihilominus hic nuntius videbatur primum incredibilis. Ecce D., amica mea nova, diurnaria stationis televisificae, quae de rebus maxime perversis (nil humani a me alienum puto...) telespectatoribus narrat, me docuit de novissimis modis maiorem voluptatem sexualem consequendi. De usu scilicet insectorum in arte amandi.

Ita, si mulier es, ponas, quaeso, tibi in vulvam apem aut vespam viventem. Haec apes/vespa te statim aculeo dolenter mordebit, sed simul efficiet vulvae internalem partem tumescere. Rebus ita stantibus foramen ipsum vulvae minor fiet, quod maiori voluptati et maris et mulieris prosit.

Si mas autem es, cum culicibus tibi est ludendum, id est ictibus eorum glandem priapi ostendendo. Cutis glandis tenuissima, culicibus morsa, irritabit, sed irritatio haec perverse voluptuosa esse potest, cum glandem contra foramen vulvae frices. Praesertim vulvae aculeis apium aut vesparum modo tractatae.

Ludus vero exquisitus et ruri, ubi nunc vivo, omnino inauditus. Sin autem aliter (res rusticae sese habent)? Fortasse veniam ad vicinum ut rogam...

De chronovisorio patris Ernetti

Marcello Pellegrino Ernetti (1925-1994) est nomen sacerdotis benedictini gente Itala, qui erat theologus (exorcismorum peritus), physicus quanticus atque musicologus (studebat musicae prae-Christianae sive prae-polyphonicae). Maxime notus tamen est pater Ernetti - credant, qui id credere velint - instrumento a se invento nomine 'chronovisorium', quo... res praeteritae in albo visifico inspicerentur.

In percontatione sui anno 1972 perfecta a diurnario ephemeridis "Domenica del Corriere" pater Ernetti asseverabat se una cum duodecim aliis scientistis (in quorum numero adfuissent Enrico Fermi et Wernher von Braun) annos quinquagenarios praeteriti saeculi invenisse ac produxisse instrumentum quo imagines temporis praeteriti "capi" possint.

Rumor fert Ernetti (in quadam huius historiae versione una cum papa Pio XII) usu hoc chronovisorio spectasse passionem Christi aut (quod saepius narratur) tragoediam perditam Ennianam nomine "Thyestes".

Morte sui appropinquante Ernetti confessus est nuntios de spectaculo passionis Christi/"Thyestis" se mendose disseminasse, sed inventum ipsius chronovisorii ut rem veram etiam tunc (i.e. in limine Leti) asseverasse dicitur. Ceterum amicus eius, quoque sacerdos catholicus nomine Francois Brune (auctor libri "Mortui loquuntur"), putat eum vi coactum esse refutationem spectaculorum in chronovisorio spectatorum pronuntiare.

Chronovisorium, secundum Brune, in membra discerptum, usque hodie remanet in locis subterraneis Vaticani.

His a me hodie lectis, in mentem venit "Vigil Aeternitatis" (The Guardian of Forever) pelliculae "Iter stellare" (Star Trek).

De moribus avium (percontatio Andreae Kruszewicz)

- Adsuntne genera avium ad monogamiam prona? – rogat diurnarius ephemeridis "Respublica" (Rzeczpospolita) Andream Kruszewicz, ornithologum ac directorem horti zoologici Varsoviensis.

- Certe – respondet Kruszewicz. - Praesertim ponderosiores aves, sicut grues, aquilae, falcones.

- Cur immo haec genera?

- Nam instrumenta habent, quibus necare valeant. Si ergo mas uxori sui collegae appropinquat, meminisse debet se perciculum mortis subire. (...) Accedit tempus ad copulationem parandam neccessarium, dico est saltationibus nuptialibus, quae apud has aves durant nonnullas horas, dies nisi etiam septimanas. (...) Apud aves minores copulationem extra-matrimonialem esse phaenomenon cotidianum. Sicut prostitutio.

- Prostitutio??? Quid est pretium cubandi?

- Musca, piscis aut vermis.

(...)

- Intellegentia notantur praesertim corvidae, ut scimus de fabulis plebis?

- Et iuste. Corvidae exempli gratia annonam comparant, acervando escam ad usum hiemalem. Nuces, si nimis durum putamen earum est, ex altitudine proiciunt in semitas asphalteas aut sub rota automobilium ponunt.

- Noctuae quqoque signum sapientiae putantur...

- Iniuste, cerebri enim sunt parvissimi. Sola res, quam optime perficiere sciunt, esse venationem murum. Ad ullam aliam escam, mutatasve vitae condiciones se adaptare nequeunt.

- Adsuntne alii stereotypi falsi ad aves spectantes?

- Culumba pacis. Natura olim columbae pessima est: semper inter se pugnant, continuo excruciant concives, etiam usque mortem.

- Unde ergo opinio earum ut avium pacis?

- Desunt iis ungues falculati, coram hominibus mites sunt, sinunt se manu prehendere.

- Sed adest iis quoque opinio sapientiae...

- Nam ingenium malum saepe cum intellegentia congruit. (...) Columbae, ut scimus, domum repetere semper sciunt, volando optime topographiae regionis utuntur, usu e.g. viarum et ferrroviarum. Unde usus earum in cursu publico.

De communicatione vocali

Hodie nos omnes telephona gestabilia ad corpus semper adhaerentia aut bulgis mulierum inserta portamus, olim autem communicatio inter humanos multo difficilius efficiebatur. Ob hanc rem e.g. monticolae Bavarici et Tirolenses evolverunt technam modulata voce (tunc alta, tunc ima) procul vociferandi, unde et cantus originem trahit nomine Jodel.

Me aliquando similis vocis modulationis testem fuisse in montibus Carpatis Polonorum, ubi, prope vicum Obidza, audivi monticolas iuvenes in convallibus inter se vociferando communicare, simplicissimos nuntios serie melodica syllabarum transferendo. Sicut fere in classicis cantationibus cantatorum iodelianorum: ehoihieho, huhedraehe, holadaittijo... etc. Quod, ni fallor, nihil plus significabat quam: Me hic adesse... Excpecta, quaeso... Mox tibi adveniam, ubi es? (tunc alter monticola primo cantatori simili voce responditurus erat).

Vallis montana formabat quasi capsam (pyxidem) resonanticam, cuius usu vox usque distantiam plus quam, puto, chiliometris portabatur. 

De praestantia terrae planae super montanam

Pater meus (iam tot annos mortuus!) natus erat in montibus prope Cracoviam, unde tamen iam ut adulescens in planiores regiones migravit. In fine vitae dicere solebat: Sola res, mi fili, quam in hac vita attigi, esse me hodie per vias planas ambulare.

De signi @ nominibus in variis linguis

Signum @ (quod primum erat ligatura Medii Aevii litterarum 'a' et 'd', significantium verbum 'ad' Latinum) maxime gratum apud internautas fuisse et esse ultimos viginti plus minusve annos, praesertim adhibitum in inscriptionibus epistularum electronicarum. Ubi, puto, per errorem adhibentur, nam minime 'ad' significare volunt, sed 'in' (sicut Anglicum 'at'); in inscriptione scilicet marcus.tullius@hotmail.com signum @ pro 'in' utitur, dum 'ad', si omnino, in intio inscriptionis lateat - id est: litterae mittendae AD Marcum Tullium, cui computus adest IN domo servatoria Hotmail.

Recte autem adhibetur signum @ in pagina Facebookiana, ubi cum quis scriptor ad commentaria sibi a pluribus lectoribus missa respondere velit, saepe scribit @xxx, @yyy, id est ad dominum/dominam xxx (respondeo talia et talia), ad dominum/dominam yyy (dico talia et talia).  

De ipsius signi usu hactenus, nunc de eius nominibus in variis linguis. Quorum maxime iucunda infra enumero (ordine: lingua-transcriptio-significatio):

- Batavica: apenstaartje (caudiola simiae)

- Armeniaca: snik (catulus)

- Albaruthenica (Belarussica): slimak (cochlea)

- Bulgarica: klyomba (nihil aliud[???])

- Serica: xiao laoshu (rattulus)

- Bohemica et Slovenica: zavináč (aringus convolutus [Anglice: rollmop])

- Finnica: kissanhäntä (cauda felina) aut miukumauku (mau mau [sonus cattorum])

- Germana: Klammeraffe (simia aranea [nomen Linnaeanum: Ateles])

- Neograeca: papaki (anas parva)

- Neohebraica: strudel (torta-vertigo, crustulum strudelianum)

- Hungarica: kukac (vermis)

- Italica: chiocciola (cochlea)

- Iaponica: naruto (crustulum narutomaki)

- Kazacha: aykulak (auris lunaris) aut it basy (caput caninum)

- Coreana:golbaeng-i  (cochlea marina [nomen Linnaeanum: Buccinum undatum])

- Norvegica: snabel a  (alpha-proboscis)

- Russica: sobaka (canis)

- Turcica: koç (aries)

- Ruthena (Ucrainica): pesyk (canicula)

De suppliciis publicis spectandis an non spectandis

Memini nos, studentes peregrinos Instituti Linguistici Pechinensis (tunc: 北京外国语学院, hodie: 北京外国语大学) invitatos esse ut hospites honorabiles ad... supplicia publica spectanda, id est sclopetando effectam necem hominum capite damnatorum, quod spectaculum in stadio sub Iove habebatur. Quaedam (neurasthenica?) pars animae meae voluit spectaculo adesse (nam mors me semper fascinabat), ex alia autem parte nolui, nam talia spectacula res maxime inhumana mihi videbantur. Re breviter ponderata, proposito recusavi. Se fortasse male feci, nam collega unus meus spectaculo huic aderat atque hodie vir divitissimus est (negotiator industriae petrochemicae), forsan non solum ob hanc extremam experientiam.

Memini quoque me tunc Pechino in televisione spectasse relationem talium suppliciorum publicorum ad hospites celeberrimos reservatorum. Quae supplicia sub tecto in aula quadam spatiosa habebantur. Memini imaginis hospitum, qui omnes personae maximi momenti (Anglice: VIPs) in terra Sinica erant – unus aut duo tempore climacis spectaculi – cum scilicet milites-executores in damnatos sclopetabant – nuces sive semina helianthi manducare pergebant (nam est multis Seribus mos semper aliquid manducare).

At Romanos delectabant supplicia publica, quae e.g. in Colosseo spectare solebant. In numero sceleratorum bestiis tunc datorum certe etiam insontes (e nostra saltem hodierna aestimatione boni et mali) aderant, sicut fortasse anno 1988 Pechini. 

Consilium vitae meliorandae

Stanislaus: Ut scis, cum iuvenis essem, vitam vix responsabilem gerebam: nullum diploma scientificum nactus sum, munera varia (=labores varios) solebam et suscipere et ad libitum deserere. Rebus ita stantibus hodie sine fere pecunia sineque magna spe vitae gloriosae vivo, licet a tribus circiter annis multo responsabilius ad vitam/obligationes/munera spectam. Nihilominus, nimis senex iam sum ut e.g. studiis aliquibus universitariis pergendis operam dem (si etiam vellem, nescirem cui rei studere). Quid ergo faciendum mihi est ut vita paululum saltem pecuniosore fruar?

Lesbia (quae negotiatrix est ac simul perita rei operariae [Anglice: human resources]): Aleam publicam conare!

De praestantia vini pomorum super abstinentiam Lutheranorum

Optime evenit cuidam viro Lutheranae fidei, incolae oppidi Vistula (unde flumen Vistula originem capit), in qua regione montana Protestantes maxima e parte habitant –res rarissima in Polonia aliter plerumque Catholica. Dico de domino Iohanne (Jan) Wantuła (1877-1953), scriptore rusticano ac bibliophilo, qui suos concives libros pervarios legere adhortatus est (nam solebant Lutherani homines unius libri esse, solam scilicet Sacram Scripturam domi tenentes, lecturam aliorum librorum putantes rem supervacaneam).

Sed ego de alia re hic narrare volo, citans narrationem scriptoris Georgii (Jerzy) Pilch, etiam Lutheranae fidei, in eodem oppido (Vistula) nati. Qui dicit dominum Wantuła (sibi in pueritia bene notum) fuisse actuosum osorem alcoholismi. Pro dolor, habebat quoque Wantuła hortum producentem magnam copiam malorum, at propter nimietatem in hac regione pomorum mala difficillime vendebantur, solus ergo modus ea consumendi erat consumptio domestica. Ut herus diligens nullo modo voluit Wantuła poma sua in arboribus pendentia aut caduca iam in gramine putrescere. Carebat tamen otio ut condituram ex his pomis faceret, imprimis ut putamen malorum detraheret (quae actio, ut scimus, edax vera temporis esse potest). Solus autem modus malis una cum putamine uti erat... vinum sive temetum facere. Hoc modo factum est, ut domus osoris alcoholismi simul locus fieret, quem libentissime petebant multi heri Wantuła amici a potione alcoholico minime abhorrentes, ut ab eo paratum vinum pomorum gustarent.

De memoria caedis Circassorum

Iuste admonet Adam Balcer, amicus meus ac vir rerum Turcicarum peritus, nos, Europaeos, tam libenter de genocidio Armenorum (a Turcis annis 1915-17 patrato) loqui, dum nemo fere memor hodie remanet similis holocausti Circassorum, quorum ad milionem animarum vitam amiserunt annos 1862-64, partim in pugnis cum Russis, sed saepius post bellum contra hos perditum, in tormentis scilicet, carceribus, ob famem aut morbos, deinde propter incommoditates viae cum numerus magnus Circassorum in Turciam vi deportaretur.

Circassi (qui ipsi se Adyghes nuncupant, id est 'monticolae maritimi') erant gens haud parva Caucasica, nota imprimis pugnacitate virorum (maxima pars praetorianorum sultani saeculo XIX fuisse Circassos) ac pulchritudine mulierum (quae propter magnos atros oculos palidamque cutem maxime desiderabantur in haremis sive gynaeceis regalibus). Primum Christiani, postea in fidem Islamicam conversi, hodie maxima e parte Russia expulsi in Turcia plerumque degunt.

Ut notat sarcastice Balcer, spectatores ludorum Olympicorum hiemalium ineunte anno 2014 in urbe Soci Russorum habendorum vix certiores erunt facti, quod exacte 150 annos antea eandem urbem fuisse ultimum propugnaculum Circassorum, contra occupatores Russos pugnantium.

De voce colorum

Achromatopsia, sive graviore ac rarissima forma morbi Daltoniani, laborat Neil Harbisson, iuvenis Catalonus patre Anglico. Nihilominus caput eius machina speciali instructus est, cuius usu colores cognoscuntur ut soni (exempli gratia, colore rubro a se detecto producit machina sonum f, caeruleo – cis, flavo - la etc.). Discernit Harbisson usu suae machinae circiter 360 sonos/colores, multo plures quam homines visu acerrimo praediti.

Rogatus a diurnario ephemeridis "Gazeta Wyborcza": "Qualis color est tibi maxime gratus?", respondet Harbisson: "Melongena". Nam hoc immo holus efficiat unicum sonum altum ac simul robustum, quod a nulla alia re imitari possit. Violaceum putat esse colorem alacerrimum ac vehementissimum omnium, qui scilicet animum spectantium in se celerrime advertat, qui ergo in semaphoris viarum instrui debeat loco hodiernae lampadis rubrae – ruber enim sit color multo pacatior atque "innocens", minore frequentia praeditus.

Simul audit Harbisson picturas. Maxime ei placent Warhol, Miró et Rothko – horum soni purissimi sunt. Velázquez autem et Munch turbant aurem, nam multis utantur variationibus eiusdem chromatis; aliis verbis: soni effecti picturis Velázquezianis vel Munchianis sunt sibi invicem valde similes, ut sunt plerumque soni melodiae pellicularum horrificarum.

Et, vice versa, modos musicos audiens Harbisson statim mente pingit colores iis aptos: Mozartem esse flavum, Beethovenem violaceum et caeruleum, cantilenam autem "Baby" a Justino Bieber cantatam - purissime roseam. Ceterum musica classica videtur Harbissoni simplex – constat e duodecim sonis, qui continuo repetuntur. Magis ei placent modos, quos false canunt cantatores imperiti, e.g. discipuli tempore sollemnitatis finis anni scholaris. Aut symphoniaci cum ante concentum tendunt (=accomodant) instrumenta. Hos audiens interdum discernat Harbisson e.g. colorem lapidis Turcici incredibili raritate.

Diurnario roganti:

- Quae tibi sunt loci sonice gratissimi omnium? Prata? Ora maris?

respondet:

- Pantapolia (=hyperagorae), praesertim hae eorum partes, ubi merces purgatoriae (=chemia domestica) venduntur. Natura munid enim est generaliter monochromatica, ne dicam taediosa, hyperagorae autem continent omnes possibiles colores.

Insuper docet nos Harbisson homines provectiori aetate sonare infirmius quam iuvenes. Feminas in summa intermedia audiri citius manifestiusque quam viros propter... ornatum oris. Peregrinatores vivioribus plerumque coloribus loquuntur quam autochthones.

Ceterum, ob cotidianum usum "machinae chromatophonicae" intueatur hodie cautius Harbisson frequentiam sonorum vocis humanae. Ita e.g. reperire potest facilius aliquem mentientem, nam tunc vox eius insolita sibi prius frequentia emittatur. Primus ergo omnium scivit Harbisson praesidentem Clintonem cum Monica Lewinsky Venerem quodam modo re vera coluisse. Primus scilicet praeter ipsos Clintonem et Lewinsky.

De cursu epistularum inter hostes celerrimo

Audivi a quodam amico, rerum alterius belli mundani sat perito, spatio annorum 1941-44 et Britannos acta diurna Germana, et Germanos ephemerides Britannicas obtinuisse celerius omnium aliorum locorum Olisipone (vulgo: Lisboa), quae erat (et adhuc est) urbs capitalis Lusitaniae (=Portugaliae). Decursu temporis aeronaves inimicorum coepisse eodem fere tempore ad aeriportum Olisiponense appellere atque etiam in eodem fere puncto stitisse, ut celerius hi illorum, illi horum nuntiorum certiores facti essent.

Utrum hoc verum sit an phantasia, nescio.

Planta contra canes felesque

Coleus canina est nomen Linnaeaum plantae, quae coli potest in hortis zonae climatis moderati (ut Europa aut America Septentrionalis), at habet unum proprietatem insignem: cum eius folia quolibet corpore mota sint, emittit substantiam, a qua canes, feles et alia similia animalia mammalia abhorrent; odor hic tamen minime hominibus nocet nec iniucundus videatur. Si ergo canum aut cattorum societatem spernis, plantes in horto tuo (aut domi, in testis florum) coleum caninam. 

De amore periculi mortis

Ex investigatione quorundam psychologorum patet (sed fonte huius nuntii careo, amicus psychologus mihi rem narravit) quattuor per quinque homines, qui umquam luserint rotula aleatoria Russica - ubi scilicet probablitate sextae partis (1/6) lusor se pistolio revolucrali sclopetando necat – cupere denuo hunc ludum mortiferum conari.

Sed, ut olim hic diximus, re vera rotula Russica non tam letalis est ut esse videatur, nam fistula pistolii glande onerata, cum revolvitur, ob vim gravitatis semper sistere solet in ima positione, non in superiore loco, unde in canalem ignivomum glans importetur. 

Superstitiones ad examen maturitatis spectantes (et nonnullae aliae)

His diebus in patria mea pueri puellaeque duodeviginti annos nati examen maturitatis subeunt. Quod est fortasse tempus maximi momenti in vita iuvenum.

Superstitio docet ad examen hoc superandum necesse est habeas crines capitis saltem centum dies longos (i.e. spatio 100 praeteritorum dierum intonsos), at, si mulier es, induas die ipso examinis subligar rubricolore. Aliter di tibi minime prosperi erunt.

Hic mos in memoriam vocat alium, inter collegas meas maiores natu olim saltem valens: ad primum cum puella nova conventum ire debes in subligari hesterno (ergo paululum iam sordido) et sine cummibus praeservativis (=condomiis), aliter nullo modo, eodem saltem die, fututione frueris.

Ubi tramina non sistunt

Mense Martio huius anni bis (diebus scilicet 16. et 22.) evenit, ut tramen vectorium societatis Gallicae SNCF non steterit - ut secundum horarium deberet - in statione ferriviaria urbis Yvetot Normannorum (communitas circeter undecim milia incolarum), licet adessent ibi peregrinatores et descendere et ascedere hoc tramen cupientes. Nemo scit huius rei causam ac locutor SNCF dixit tantum de 'errore humano'. Diurnarii ephemeridis cavillatoriae "Anas vinculata" ("Le canard enchainé") putant huius calamitatis ream esse... ipsam stationem ferriviariam urbis Yvetot, nam omnino talis illa est ut sescentes aliae stationes in tota Francogallia, aedem eius scilicet nihil in se extraordinarii portare, ergo a gubernatore traminis facile neglecta esse potuerit. 

Colores fallaces

17 Galli fautores pedifolii apprehensi sunt in quadam urbe Indonesiae a vigilibus publicis quod vias huius urbis percurrebant manu tenentes vexilla Francogalliae (colore sc. caeruleo-albo-rubro). Casu simillimo vexillo utuntur rebellatores petentes sui iuris statum insularum Malucarum Meridionalium (quae insulae hodie pars Indonesiae sunt, annis autem 1950-52 a Batavis statu independente donati sunt).

Histrio casu factus

Praeclarus histrio US-Americanus Antonius (Anthony) Quinn – mortuus a. 2001 aetate 86 annorum ac notus inter alia pelliculis "Graecus Zorba" et "Laurentius Arabs" – ut puer bene artem pingendi ac sculpendi exercebat et postea apud Franciscum (Frank) Lloyd Wright architecturae studebat. Cui disciplinae se omnino daturum putabat. A magistro tamen suo iussus est nonnullis lectionibus histrioniae adesse, ut impedimentum quoddam loquendi, quo laborabat, expugnaret. Quinn impedimentum superavit, sed simul histrioniam colere coepit atque ob hunc novum amorem architecturam in fine neglexit. 

Arbiter elegantiarum Justin Bieber

Mulierculis tam gratus undeviginti annos natus cantator Canadianus Justin Bieber, postquam Amstelodamiae musaeum Annae Frank dicatum visitaverat, in libro memoriali huius musaei inscriptionem sua manu scriptam reliquit: "Anna Frank puella erat bona. Spero eam, si hodie viveret, fautricem meam esse".

Avem sacram cadavera comedere non decet

Insigne Polonorum monstrat aquilam albam. Inter ornithologos contenditur quod genus aquilarum esse re vera avem sanctissimam nostratum: in aemulatione manent novem genera, sed maxima pars peritorum putant Haliaeetum albicillam  alitem huius honoris maxime dignum.

Diurnarius atque amicus meus Adam Wajrak, qui de animalibus in actis diurnis "Gazeta Wyborcza" cotidie fere narrat, de isto haliaeeto nuper loquens dixit eum esse necrophagum, qui scilicet cadaveribus (reptilium, murum etc.) vescitur. Propter hanc opinionem quispiam patriota Polonus amicum hunc meum in ius vocare conatus est, propter... laesam maiestatem civitatis. 

Salutationes postnauticae sive de superstitione Insularum Accipitrinarum

Salvete, lectores benevolentes, atque ignoscite mihi tam diu tacuisse. Spatio enim praeteritae septimanae per undas Maris Nostri vagabar, nave scilicet velifera cum septem nautis vectus iuxta oras Provinciae (Provence) Gallorum. Quod erat primum in vita mea iter marinum, antea enim tantum in lacubus usu ventorum ludebam.

Nihil vero incredibile aut inauditum habeo ut vobis narram: nullas bestias marinas praeter tres delphinos super undas saltantes vidi at foedissima bestia a me hoc tempore spectata erat permagnus portus petrochemicus ad aestuarium Rhodani situs. Ceterum, vix ullam voluptatem maiorem mente concipere nunc possum praeter artem navem velo instructam regendi per undas altitudine plus minusve duorum metrorum.

Maxime autem inexspectatum tempore itineris phaenomenon erat... inscientia linguae Anglicae inter Gallos/Provinciales, etiam inter magistratus portuum, quo venire solent multae naves internationales – coacti sumus, capitaneus scilicet et ego, gallinacea (=mala) nostra lingua Gallica uti ut hos portus ad pernoctandum intraremus. Aliter, culina Gallica iuste – puto – ut optima in Europa aestimatur (licet, ut audio, his proxime praeteritis annis in Hispanica culina aemulatricem sibi parem invenerit); omnia enim quae comedi – caro, maris fructus et dulcia – optime sapiebant.

Sine accessu interreti his omnibus diebus mansi, at consolationem mihi inveni auscultans fabulas marinas sodalium, qui omnes, praeter unam puellulam et me, erant vero – ut dicimus in lingua mea materna – 'lupi marini' (i.e. nautae periti). Harum fabularum multas memoria teneo, sed nunc unius tantum mentionem faciam, scilicet fabulae de genere "marini" homicidii uxoris a marito (aut amatricis ab amato), cum scilicet ambo sint nautae et tempore nocturno vigilia in nave teneant, aliis nautis dormientibus. Tunc, ob rixam subitam aut studium iam ante paratum, maritus uxorem de latere navis proicere solet, deinde – tempore aliquo intermisso – ceteros nautas magna voce vocat, tumultum faciens atqoe omnes certiores faciens feminam se, aut casu aut consulto, in undas iacuisse. At noctu in maris undis naufraga ullus nullo modo inveniendus sit; homicida ita impunus evadit. Nautae veteriores mihi dixerunt se de uno aut duobus talibus casibus – qui inter homines sibi notos evenerint – audisse.

Cum de hac re dixi, addam fortasse superstitionem nautarum spectantem ad coniuges/amantes, qui statim postquam arte navigandi potiti sint, navem emunt et ea Europam relinquentes oras Americanas per Oceanum Atlanticum petunt, moratione parva in tertia parte viae facta in Insulis Accipitrinis (Lusitanice: Açores ). Superstitio illa docet eos semper antequam Insulas Accipitrinas appropinquent se ob rixas quasdam matrimoniales separatim victuros declarare. Rebus ita stantibus nautae credunt in Insulis Accipitrinis naves ad emptionem vilissimo pretio dari a coniugibus divortionem petentes. Utrum vera haec superstitio sit, nescio, fieri tamen potest ut vita communis in tam parvo loco (ut est naves) per septimanam aut longius res difficilior se praebere esse potest quam multorum annorum vita domi.