De progressu citiore opinato

Ante nonnullos menses filius meus minor natu munus sibi invenit in statione televisifica (nolo nomen stationis hic adduci), ubi nunc, his proxime praeteritis diebus, moderator factus est - se id minime exspectante - huius stationis paginae Facebookianae* (at non agitur hic de simplici usu paginae FB; moderatori huius paginae necessariam esse peritiam supra ut ita dicam communem rerum interretialium etc.). Perterritus, rogavit meus filius rectorem, utrum enchiridium quoddam artis paginam FB moderandi haberent. Respondit rector se tale enchiridium non habere, nam artes interretiales tam cito evolvuntur, ut prelis datus liber (sc. enchiridion) post duos tresve menses iam nonnullis in locis minime actualis esset.
Quod in mentem meam adduxit memoriam annorum citissimae evolutionis oeconomiae Sinarum, i.e. annorum inter plus minusve 1993 et 2014. Tunc praesertim magnae urbes Oceano proximae citius omnium opinione evolvebant, permultis novis aedibus viisque totis quasi in dies nascentibus (nostratibus adesse proverbium: tam cito nasci ut fungi post imbrem). Prima harum urbium Shanghai sine dubio fuit - nomine Latino Sciamhaevum quoque nota. De hac urbe tunc dictum fuisse eius chartam (=tabulam geographicam) prelis ad imprimendum dari sensu communi carere, tam celerrima scilicet esset sui expansio.  
* Nonnulli Latiniastae nomine Graecizato 'prosopobiblion' utuntur. 

Cauponae mihi maxime gratae (2)

Cauponae biberaticae mihi erant ut aliis domus amicorum – horum autem (=amicorum) loco compotatores plus minusve "regulares" necnon pueros puellasve cauponarias habui.

"Cellarium architectorum" (Piwnica architektów) Varsoviensis erat locus, ubi verisimiliter maximam pecuniam in vita mea reliqui, cotidie per ca. octo annos 6-8 pocula cerevisiae ibi bibens.

"Pinacotheca A3" (Galeria A3) Moscoviae, ubi habitavi annis 1995-96, non erat caupona sed re vera pinacotheca prope veterem ac peregrinatoribus bene notam viam Arbat. Pinacotheca tempore diei, nam postquam clausa erat, pictores aliique artifices Russi illuc venire solebant ad temetum (vodka) una bibendum. Nonnulli, me interdum non excepto, ad mensam dormiebant usque mane. Hoc erat tempus maximi mei alcoholismi, sensu copiae sumptae alcoholis; hodie si dimidiam huius copiae partem biberem, iam cymba Charonis decies veherer. Memini viam nocturnam domum mihi per pontem amnis Moskva iuxta Kremlinum erat faciendam. Una nocte veris, amne a me transito, decrevi me paululum vires recreare sedendo in banca quadam prope viam. In banca iacens tamen obdormivi at experrectus ambulare statim perrexi, mox ante me... denuo Kremlinum videns. Ita bis aut ter ea nocte evenit - tam ebrius fui, ne scirem directionem qua ambularem!

"Argo" – nomen navis Iasonis dedit cauponae eius dominus, nam ipse nationis Colchidicae (Georgicae) fuit. Locus erat visitatus saepe ab actoribus hominibusque litteratis. Sed mox cum caupone rixa quadam stupida mihi erat – prohibitus mihi erat abhinc introitus (sicut in cauponam Serbicam viae Roseae, de qua iam hic scripsi).

"Post siparium" (Za kulisami) Leopoli Ucrainensium, ubi anno 1996 nonnullos menses degi, caupona erat in aede theatri cuiusdam in centrali parte urbis posito. Multi homines iuvenes, multae perpulchrae puellae. Pro dolor, nimis cito Leopolim reliqui.

"Gustationes & offulae" (Przekąski, zakąski) Viae Cracoviensis Varsoviae. Hic trivi vesperes difficilium annorum inter Dorotheam et Catharinam (2010-2013), in turba compotatorum semper ibi haerentium. Coitum tamen post bibendum tantum semel accepi, deinde puella, bene decrapulata, nihil commercii mecum habere voluit.

Ultimos quattuor annos clam – nam officialiter mihi bibere prohibitum erat – adire solebam nonnullas cauponas Mocotoviae (est nomen partis Varsoviae) Superioris. Nunc, apud matrem debilissimam habitans, postquam eam in lectum hora decima vespertina pono, interdum cum cane mea ambulare solebam ad proximam (ca. 2 chiliometris semotam) cauponam Mocotoviae Inferioris "Oculum ad oculum" (Oko w oko). Quae in hortis publicis "Promenada" posita est ac multum spatium habet canibus ad explorandum – amant ibi enim canes, ergo saepe praeter meam duo tresve alii adsunt. Illuc plact mihi vespero adire ad potionem minime alcoholicam e herba theae cum zingibere factam sugendum. Sum ergo porro blatta cauponaria, sit haec blatta sobria. Amor cauponarum maior se praebuit esse quam amor alcoholis. Sed re vera... ob subitam (denuo) solitudinem id facio. 

Probatne scientia Deum adesse an non? – disputatio studiosorum US-Americanorum

Valde olim clarus studiosus physicae theoreticae, doctor Michio Kaku, unus creatorum theoriae chordarum (docentis adesse mundo, sive "superspatio", 11 universa seu dimensiones), modo nuntiavit theoriam hanc clare monstrare mundum a Deo creatum esse.

- Est mihi certum nos vivere in mundo, qui regitur principiis creatis – scribit dr Kaku, cui munus cotidianus est studiosi Neoeboracensis City College, in symbola recenti. Quae principia, addit, formata sunt ab universali intelligentia ac non esse fortuita.

Voluntatem Dei monstrant, eius sententia, inter alia quoque experimenta cum primitivis semi-radialibus tachyonibus.

Et hic difficultas. Nam tachyones – ut respondet ad revelationem Kakuanam Jay Wile, qui nuncupat se "et studiosum, et Christianum, sed non Christianum studiosum" – esse particulas hypoteticas: nescimus adhuc utrum re vera adsint an non. Si adsunt, movere debeant cum velocitate maiore lucis, ergo... esset difficillime experimenta cum iis facere.

- Deum esse mathematicum, cuius mens sonat musica creata undecim dimensionibus "superspatii" – nuntiat sollemne Kaku.

Wile respondet, Kaku – omni laude pro eius pristinis laboribus servata – hodie magis celebritam televisificum quam verum scientistam esse.

At mihi Kakuana revelatio in mentem adducit Ciceronianum: fors viderit, aut si qui est, qui curet, deus, sive Apuleianum: quod est... lex in urbe, dux in exerciitu, hoc est in mundo deus. 

Colloquium cum scriptore Marco Krajewski (2)

Quisdam colloquio participantium, mulier quaedam paululum iam annosa, rogavit auctorem fabularum criminalium, cur protagonistes sui librorum, biocolyta-criminum indagator Wratislaviensis temporis inter duo bella mundana (cum Wratislavia, caput Silesiae Inferioris, ad Germaniam pertinebat), nomine Eberhard Mock, vir tantopere bonis moribus privatus sit. Nam, pergit mulier, potiones alcoholicas bibit sicut spongia, lupanaria adit...
- At tu dixisti protagonisten tuum aliquantulum tui similem esse...? - addidit.
Krajewski respondit non omnia ei cum Eberhardo Mock esse eadem. Ipse scriptor, ut dicit, cum una uxore, quam iam ut studens iuvenis Universitatis Wratislaviensis cognoverat, vitam agit, pueros educando - possumus ergo ex coniectare eum maritum fidelem esse et lupanaria non adire. De temeto dixit breviter:
- Omnino non bibo, ne guttam quidem alcoholis.
Quod mihi mirum videtur. "Ne guttam quidem" bibunt plerumque qui bibere porro non possunt...
Sed fieri aliter certe cum Marco Krajewski potest. Pater meus ex. gr. non bibit - prater 3-4 occasiones "officiales" (dies cuiusdam natalis, cena sollemnis cum collaboratoribus etc.) per annum - quamvis minime alcoholicus esset. Filius eius autem... ne dicam plus.

De fiducia sui incertitudineque

Ut omnes scimus, sunt homines pleni fiducia sui, sunt alii, ut ita dicam, semper incerti, sunt qui in medio loco inter utremque stant. Ego me puto incertitudine sat (nisi valde) plenum.
Fortasse indicem bonum, monstrantem quem ad modum quisquis sit fiducia sui plenus, esset analysis huius hominis sermonis - analysis scilicet quaerens quam saepe utatur verbis talibus ut "sic", "certe", "sine dubio", aut, altera ex parte, "sed", "fortasse", "fieri potest ut"; hi incertitudine, illi fiducia sui pleni esse debent.
Ut audivi, diurnariis oeconomicis, quibus munus est in agentura Bloombergiana, non licet in relationibus (symbolis, opinionibus) suis adhibere verba "sed", "nihilominus", "fortasse" etc.; ne umum tale verbum quidem!
De hac re nescio quid sentiam.  

Colloquium cum scriptore fabularum criminalium

Adfui hodie colloquio semi-officiali cum Marco (Marek) Krajewski, maxime apud nos populari auctore fabularum criminalium, cuius libri translati sunt in 18 linguas (aliquantulum "clarus" habeatur Krajewski extra Poloniam quoque in Germania atque Italia). Vitam eius specialem vero esse: philologus classicus est, qui haud paucos annos prosodiam necnon grammaticam historicam Latinam (fortasse etiam Graecam) studentes Universitatis Wratislaviensis docebat. At ut homo iuvenis non fuit omnino amator librorum criminalium! Fabulas suas scribere coepit annum 31. vitae agens. Cum haec fabulae statim fere maxime populo gratae factae essent, Krajewski, post haesitationem nonnullorum annorum, decrevit se munere magistri/studiosi philologiae classicae abdicare ac totum libris scribendis daturum.
Conventum cum eo hodiernum "semi-officialem" fuisse dixi, nam non erat eventus publicus, sed colloquium quasi privatim habitum in Instituto Philologiae Classicae Universitatis Varsoviensis; nuntiis de conventu inter Latinae ac Graecae fautoribus per interrete privatim distributis.
Rogatus, utrum (et si ita, quomodo) scientia linguarum classicarum ei profuerit/prosit in fabulis criminalibus scribendis, respondit plus minusve haec: "Ita. Nam criticam textus classici - i.e. conatus quam simillimam originali formam textus reddere, habens in manibus textum multoties per saecula a scribis mutatum - esse quasi laborem detectoris seu biocolytarum, qui cadaver, et nihil in intio aliud, habentes homicidam invenire debent".
Ceterum, hominem consequentarium - ipse usus est verbo: anancasticum - se esse confessus est: cotidie ex. gr. stricte 3 horas 48 minutas scribere solet, deinde - horologio excitativo sonante - scribere cessat, etiam si in media enuntiatione sit (at amat, ut Cicero, periodos longas!), ingenio scriptorio effuse profluente. Cur immo 3 horas cum 48 minutis? Computavit id tempus methodo aureae mediocritatis utens, sive numeris Fibonaccianis computatis de capite (basi) 16 horarum activitatis diurnae hominis (i.e. 24 horarum uniuscuiusque diei noctisque, detractis 8 horis somni).      

De cauponis mihi maxime gratis (pars prima)

Vale dicens potionibus alcoholicis, in memoriam adduco nomina cauponarum, quas adire solebam. Tot erant! Cum enim solitarius viverem – at vivebam solitarius plus quam dimidiam partem vitae adultae – mos mihi semper erat vespero cauponam adire, ut in praesentia aliorum hominum, essent mihi partim aut omnino ignoti, tempus tererem. Etiam certe spes feminas quasdam convieniendi aderat; sed, ut verum dicam, per nonnulla milia fortasse noctarum in cauponibus ita tritarum mulieres ad futuendum piscatus sum tres vel quattuor: ratio ergo expensorum ad effectum miserrima. Sed certe non ob spem coitus tantum cauponas adire solebam: multum tempus trivi cum compotatoribus – magna ex parte viris – hilaribus; multa viariaque de vita eorum et vita generaliter cum iis loquendo didici. Saepissime tamen solus horas longas ad mensam cauponae sedebam; habemus in Polonia nomen describens tales homines: blattae cauponariae (ćmy barowe).

Primum gustatum vitae cauponariae cognoveram Columbi (Columbus) in urbe capitali US-civitatis Ohio, ubi vixit uxor mea, anno ineunte 1990. Nomen cauponae erat "Apud Laurentium" (Larry's). Postquam uxorem ob iurgia continua matrimonii sex mensium reliqueram, nimis solitarium me sentiens hanc cauponam adire vesperibus coepi. Columbus erat – verisimiliter est usque hodie –urbs valde cosmopolitana propter permagnam universitatem studiorum,ubi multi studentes peregrini studebant. Ibi, apud Laurentium, primum in vita mea magnam copiam alcoholis (5-6 pocula cerevisiae) uno vespere bibi ac postero die primum crapula laboravi. Sed mox fata me in Poloniam reduxerunt, ubi, ordine communistico modo a civibus expugnato mercatuque libero modo introducto, nondum cauponae cerevisiariae habuimus. Neque aderat mihi pecunia primis in Polonia mensibus.

Alteram mihi "cauponam regularem" inveni hieme 1991 anni Zagrabiae Croatarum, ubi hoc et sequente anno munere fungebar relatoris diurnarii ephemeridis cuiusdam Polonae. Nomen cauponae erat specialis:"Grabancijaš", quod originem trahit ex Italica negromanzia, i.e. magia nigra. Grabancijaš fuisse, secundum fabulam popularem monticolarum Croatensium, incantatorem qui ut iuvenis studens fuerat 12 academiarum theologicarum necnon magorum scholae troglodyticae (=spelaeae; ergo diabolicae, magicae) Vilenicensis (Vilenica est nomen vici Slovenorum cum specu permagno, prope Tergeste in fine Italica). Amicitia Grabancijaš fuisse cum diabolo ac putabatur scire per aera volare.

In hac caupona conabar bibere more Croatarum, id est... multum. Ibi, credo, morbo alcoholismi laborare coepi, sed ut vir iuvenis nondum tam magnis crapulae cruciatibus laborabam, neque effectus huius morbi valde timui.

Horologium vitiatum (2)

Memorans horologium id Bucarestinum, in fabula criminali quam una cum collega meo, nomine Adam Widmański, ante duos annos scripsimus atque ut liber divulgavimus, "creavi" in hodierna insula vulcanica Graeca Nisyros... Musaeum Vitiatorum Horologiorum. Ubi scilicet nonnulla milia serventur horologiorum - et manualium et multo maioris magnitudinis (horologia-arcae) - quae aut tardentur, aut nimis cito currant (has aeditimus quidam curat, cotidie spiras eorum intendens), aut omnino tempus non monstrent.
Volui de "historia" huius Musaei plenius narrare in altera parte fabulae nostrae. Sed pro dolor non multa exemplaria libri (ca. 600) venditores sibi invenerunt (sperabamus saltem duo milia fore), decrevimus ergo nos alteram partem non scripturos. Ceterum, amicus co-auctor meus putabat me non satis serio scribere, ergo cooperatio nostra finita (pace inter nos servata) est.  

Pugnam ago contra hostem ingentem

Ante duos dies, die scilicet Martis hora tertia antematutina decrevi me porro potiones alcoholicas non bibiturum. Nam vita mea ebria iam bestiae proximior mihi videbatur, quam homini.
Nunc ergo alteram noctem "siccam" ago, vix somnum capere valens. Timore exsistentiali laboro, manus, crura, corpus totum trepidant; ipse lapsus temporis dolorem quasi inficiat.
Sed... non est mihi alia vita quam sobria. Si non possum sobrius vivere, utinam potius morerer.
Si mihi faves, lector care, ores, quaeso, pro me apud Deum tuum.
Ego pro vobis omnibus preces-balbutationes ad Deum quemdam mihi omnino ignotum dicam. Utinam praesentiam Eius scirem magis sentire.
Valete! Bonam noctem!

De amore infelicissimo atque horologio vitiato

I. Iam ante viginti quinque abhinc annos me mente captum putare deberem, tunc enim amore raptus quasi sum mulieris... mortuae. Fuerat soror amici ac compotatoris mei (nomen cui Dominicus*), qui munere ministri cauponarii fungebatur in caupona architecturae studentium (in aede scilicet Departamenti Architecturae Scholae Polytechnicae Varsoviensis). Dominico fuit ibi munus, mihi locus bibendi. Postquam claudebatur hora undecima vespertina huius cauponae porta, solebamus saepe una domum Dominici petere - ubi cum fratre habitabat - ad vinum una bibendum tomaculaque cocta sumenda.
Una talium noctium Dominicus narravit mihi de sorore sua maiore natu, quae nonnullos annos antea diabete mortua erat. Rogavi utrum photographema sororis haberet. Dominicus imaginem luce factam sororis monstravit et tunc... cor meum citius trepidavit ac mens quasi insanire coepit! Fuerat soror amici mei puella tantae pulchritudinis, quae maxime mihi placet - non dico hic de pulchritudine Hollywoodiana, fuerat autem ei quidam sensus tristitiae [ut adest Iuliae, de qua ante nonnullos dies hic scripsi], quae me maxime ad se attrahit. Putavi me tunc amore raptum esse (aut fere). Amore mulieris mortuae.
II. Eo tempore munus mihi erat diurnarii ephemeridis "Gazeta Wyborcza", quae tunc erant maximi momenti in Polonia acta diurna cotidiana. De bello Iugoslaviensi scribere ibi solebam ac generaliter de terris Balcanicis. Saepe itera in Paeninsulam Balcanicam faciebam. Una tali occasione Bucarestini Rumunorum mercatum scrutarium (Anglice flea market) visitavi, ubi horologium manuale (bracchiale?) conspexi, quod valde mihi placuit. Volui id statim emere ac semper in manu tenere, ut mos hominibus erat ante aeram sophophonorum [multi adhuc horologia bracchialia portant ornamenti causa, ut quoque casus est focalis Croatici (Anglice tie), quod olim lacinias uniformis (militaris) iungere solebat, fauces contra frigus protegens]. Venditor tamen dixit horologium id vitiatum esse neque tempus omnino indicare. Tunc ad meipsum dixi: Cur mihi tempus scire? Horologium habere volo! [ornamenti causa?]
Sed ob quandam rem, cuius hodie memor iam non sum - fortasse insaniam timui? - horologium id non emi.
* Mirum in modum nominis sororis Dominici oblitus sum; memini tantum fuisse id nomen in terra mea inusitatum.

Caupona Serbica

Cauponam Serbicam (Klub Jugoslavena) in aedibus legati Serbiae (antea Iugoslaviae) Varsoviae adire nonnullos annos cotidie fere vespere solebam, antequam iurgium quoddam stupidum mihi evenit cum possessore. Ibi autem, ante iurgium, uxor possessoris, mulier pulcherrima, esset suae iustae aetatis, dixit mihi olim:
- Sequens vini poculum est tibi gratis. Sed rogo, ne venias huc spatio unius septimanae. Nemo enim nostrum bibit tam triste ut tu.
Parui iussu mulieris pulchrae. Per unam septimanam alias adivi cauponas.
Bibo triste, quia vivo triste. Vita enim generaliter tristis mihi videtur.

Dies nominalis

Hodie - aut rectius: heri, nam iam coepit dies Lunae, ego autem de Solis die 13 Novembris dico - est meus dies nominalis, i.e. festum sancti Stanislai Kostka (vixit annis 1550-1568), iuvenis Poloni gente nobili, qui contra voluntatem patris monachus factus est ordinis Iesuitarum. Mortuus est quodam morbo iuvenis, annum 28um vitae agens. Non multa de eo scimus praeter quod hominem piissimum fuisse.
Dies nominalis maximi momenti multis in Polonia est, praesertim hominibus provectae aetatis - meae matri ex.gr. maioris momenti diem nominalem - festum sanctae Theresae (3. Octobris) - quam sui natalem esse.
Meus autem dies nominalis specialis est: adest et simul deest. Cum natus enim eram et in mea pueritia, dies hic 13 Novembris cadebat. Deinde, tempore pontificis Iohannis Pauli II, periti theologi mutaverunt diem, nam invenissent maioris momenti huic sancto fuisse diem 18 Septembris - propter aliquem eventum in eius vita, nescio cuius anni aut de qua exaxte re ageretur. 18 Septembris ita abhinc nominatus ab ecclesia catholica est ut dies sancti Stanislai Kostka, sed per nonnullos annos calendaria profana (i.e. non ecclesiastica) hanc mutationem non observabant, deinde simul et 13 XI et 18 IX ut diem festum huius sancti monstrabant. Dein, post multos annos, secundum voluntatem ecclesiae fere omnia calendaria in 18 IX diem festum sancti Stanislai moverunt. Mihi tamen id minime placuisse, nam 18 Septembris esse... meum diem natalem. Rebus ita stantibus Iohannes Paulus II uno die festo me privavit, nam omnis homo - saltem in Polonia, sed quoque in aliis terris Europae continentalis - duos dies festos habet, natalem scilicet et nominalem; ego autem solus unum!
Decrevi ergo me voluntati papae hac in re non pariturum.
Sancte Stanislae Kostka, ora pro me omnibus diebus anni!

Piłsudskianum dictum (4)

Adesse nobis proverbium: 'Capite (tuo) arietans murum non franges'. Sed si aliae methodi nihil proficiant, conanda est etiam haec.
Quod plane hodie feci: atheista preces ad Beatam Virginem Mariam dixi in sanctuario eius vici Siekierki (qui vicus suburbius est Varsoviae). Obsecravi, ut vim mihi daret in pugna adhibendam contra alcoholismum.

De permagna vi mei alcoholismi

Inter me et "uxorem" erat pactum mihi, postquam 80. annum vitae expleverim, licitum fore poculum vini ante somnum bibere. "Uxor" id proposuit quasi iocose, sed ego serio propositum accepi & coepi reliquum usque 80esimum vitae annum tempus in "mensibus cruciatus" calculare: 80 minus 51 esse 29 annos, ergo 29 x 12 esse... 348 menses. Non tam longum "tempus supremi cruciatus" mihi fore videbatur.

Inde quoque erat mihi voluntas quam longissimae vitae.

Nunc bibere licet quantum velim. Sed... minime felix sum.

Ac tertium (dictum Piłsudskianum)

Solum gratia mirae Dei misericordiae Poloni non quadrupedatim reptant, sed duobus pedibus fulti stant, hominem simulantes.

Alterum dictum mareschalli Piłsudski

Natio nostra mirabilis est. Incolae tamen eius - scorta.

De incredibili dicto mareschalli

Mareschallus Iosephus (Józef) Piłsudski, pater-conditor sui iuris Poloniae (a. 1918), cum ut dux agminum Polonorum pro Austro-Hungaria, contra autem Russiam primo bello mundano pugnabat, narratur ad militem graviter vulneratum dixisse: Cur tam magna voce clamas? Quid? Crus amisisti? Bene. Specta hunc collegam tuum - caput amisit at omnino non vociferatur!

Iocus Trumpianus

In Prosopobiblio (vulgo Facebook) inveni iocum: "Numquam post memoriam gentium adhuc evenit ut albicolor miliardarius migraret in publicam domum modo relictam a nigricolori familia".
Ceterum, Martinus Zythophilus in pagina sua FB commentatur: Nunc homines rerum publicarum periti, quae res Trumpius praeses creatus paret, explicant. Iidem homines periti, qui Trumpium numquam praesidem creatum iri heri explicuerunt. 

De proposito fututionis nominis causa

Cum mense Septembri maxima ebrietate laborarem ac scirem iam "uxorem" me reliquisse, coepi ad amicas varias interretialiter epistulas mittere, rogans ut Venerem una coleremus, matrimonium faceremus, liberos haberemus etc. Certe, valde ebrius talia verba scripsi misique ad, puto, 4-5 mulieres.
Una me de indice amicorum delevit. Una... assensa est ad stuprum, sed antequam rem fecimus, sobrius factus sum. Alterae simpliciter me irriserunt.
Cum una harum, nomine Iulia, commercium epistularum mihi erat speciale:
Ego: Visne mecum dormire?
Iulia: Quid???
Ego: Ego tecum dormire valde volo. Matrimonium inire, si vis. Liberos habere...
Iulia: Nimis vetus sum ad liberos habendos.
Ego: Non vero tam vetus.
Iulia: Sed... cur haec dicis? Ebrius es?
Ego (mentiens): Minime!
Iullia: Ergo... Tantopere tibi... placeo?
Ego (mentiens): Minime!
Iulia: Cur ergo?
Ego: Nam... numquam cum ulla Iulia dormivi. At colligere nomina mulierum me delectat.
xxx
Certe nihil factum est inter me et Iulia, licet adhuc hilares epistulas ad se invicem mittamus. Mentitus autem sum dicens mihi eam non placere, nam forma eius corporalis maxime videtur mihi alliciens (est forma specialis, facie tristitiae plena; alii viri verisimiliter eam pulchram non putent, mihi videtur pulcherrima). Sed... scio pro certo mentes animasque nostras inter se minime congruere. Ceterum, nimis recens est vulnus "uxoris" amissae. Sobrius verisimiliter non possim nunc cum aliqua alia muliere dormire, sit formosissima.
Sed dicunt tempus mederi omnia. At... tempus fugit. 52. ago vitae annum. Mente tamen me puto maxime sedecim annos natum.

Moyses radiaestheta?

Radiaesthetae, ut Simon, putant de ipsorum grege ipsum Moysen fuisse, qui virgula petram percussit, aquam ad usum sitientis populi Israel in loco deserto Raphidim quaerens (Exodus, 17, 1-7):
Igitur profecta omnis multitudo filiorum Israel de deserto Sin per mansiones suas, iuxta sermonem Domini, castrametati sunt in Raphidim, ubi non erat aqua ad bibendum populo. 2 Qui iurgatus contra Moysen, ait: Da nobis aquam, ut bibamus. Quibus respondit Moyses: Quid iurgamini contra me? cur tentatis Dominum? 3 Sitivit ergo ibi populus prae aquae penuria, et murmuravit contra Moysen, dicens: Cur fecisti nos exire de Aegypto, ut occideres nos, et liberos nostros, ac iumenta siti? 4Clamavit autem Moyses ad Dominum, dicens: Quid faciam populo huic? adhuc paululum, et lapidabit me. 5 Et ait Dominus ad Moysen: Antecede populum, et sume tecum de senioribus Israel: et virgam qua percussisti fluvium, tolle in manu tua, et vade. 6 En ego stabo ibi coram te, supra petram Horeb: percutiesque petram, et exibit ex ea aqua, ut bibat populus. Fecit Moyses ita coram senioribus Israel: 7 et vocavit nomen loci illius, Tentatio, propter iurgium filiorum Israel, et quia tentaverunt Dominum, dicentes: Estne Dominus in nobis, an non?

Virgula radiaesthetica specialis sive de veritate in ore

Annis octogenariis praeteriti saeculi ego, tunc iuvenis viginti vix annorum, fanatice studebam "disciplinis magicis", id est nugis omnibus, quae nomine Novae Aerae (New Age) nuncupantur. Tunc mihi amici aderant nonnulli magi, astrologi, tarotistae, radiaesthetae etc. Conventibus nonnullis astrologicis adfui, bis aut ter manes una cum aliis evocabam, effectu cum dubio.

Memini unum horum meorum amicorum, nomine Simon, monstrasse miihi olim virgulam suam radiaestheticam, cuius usu, asseverabat, sentire valebat, utrum vir politicus in albo televisifico monstratus loquendo, vera an falsa loqueretur. Casu televisorium in promptu habuimus, ubi vir quidam politicus sermonem faciebat. Simon virgulam in eum direxit.

- 17 centesimas veritatis in sermone eius – declaravit.

- Ergo mendax est maximus! – respondi.

- Minime. Alii (viri politici) plerumque 10-12 centesimarum (veritatis) in ore habent.

Ad Robertum Lanza addendum

Theoria Lanziana congruere mihi videtur cum Apuleiano dicto 'infer(or)um deplorata silentia'. 

Silent, quia in alio universo sunt. Unde vocem etiam quam maximam venientem nullo modo hic audies.

Facebook: lucrum crescit, tituli cadunt

Forum interretiale Facebook – sunt qui Graeco-Latine eos Prosopobiblion nuncupant – divulgavit effectus fiscales suos mensium VII-IX (Iul.-Sept.) 2016 anni.

Tertio huius anni trimestri accepta societatis – comparata eidem tempori praeteriti anni – creverunt 59 centesimis partibus usque 6,8 miliarda dolariorum, lucrum autem purum – totis 166% (usque 2,4 mld USD)!

- Denuo habuimus bonum trimestre – dixit diurnariis Mark Zuckerberg, creator ac praeses societatis Facebook. – Progressus noster nunc nititur usu scopocinematum (=transmissionum magnetoscopicarum) in applicationibus nostris necnon consiliis evolutionis technologicae factis proximorum decem annorum.

Mirum in modum, nuntiis de lucro ingenti divulgatis, tituli societatis Facebook in bursa Neoeboracensi graviter pretium amiserunt. Analytici putant negotiatores timere fieri non posse ut luctrum tam ingens diu teneatur – tempus ergo futurum nolens volens peius societati fore.

Theoria quantica probat conscientiam momento mortis migrare in alium universum

Ita saltem putat Robert Lanza, doctor artis medicinae US-Americanus, simul studiosus physicae, mechanicae quanticae atque astrophysicae, creator theorematis biocentrismi, qui hoc (2016) anno librum publicavit inscriptum: "Ultra biocentrismum: meditationes de tempore, spatio, conscientia necnon illusione mortis" (Beyond Biocentrism: Rethinking Time, Space, Consciousness, and the Illusion of Death). Secundum Lanza, mortem corporis non esse finem vitae, quae in aeternitatem durare potest. Fundamentum universi esse – docet Lanza – conscientiam (entem stantem super spatium ac tempus) quae creaverat mundum materialem (non vice versa, ut cogitant multi). Doctor Lanza docet leges naturae ac vim constantem cosmologicam in eo studebant, ut condiciones crearent, in quibus vita nasci posset. Intellectum (intelligentiam), ait Lanza, fuisse ergo ante materiem.

Theorema biocentrismi putat mortem conscientiae omnino deesse. Mortem esse entem quod "vivit" solum in cogitationibus nostris, nam homines corpus suum seipsos esse putant. At cum corpus materiale citius tardiusve moritur, videtur nobis idem cum conscientia fieri debere.

Si nihilominus assumamus conscientiam creasse nostrum corpus, luce clarius videbimus desintegrationem vitae carnalis non esse finem nostrae conscientiae.

Secundum Lanza, in uno universo corpus nostrum iam mortuum esse potest, sed aderit semper aliquis alius universus, in quo eadem nostra conscientia poterit se applicare ad condiciones locales temporis spatiique.

Quae doctoris Lanza cogitata mihi videntur simillima theoriae migrationis animarum (metempsychosi) Pythagoreorum Indorumque, aliis solum nominibus adhibitis.

Dialogi insanorum (2)

Uxor: Tertio iam die in iisdem vestibus ambulas!
Ego: Quarto. Ceterum, non ambulo magnopere. Saepissime ad computatrum sedeo. Interdum iaceo. Dormio...
U.: Dentes rarissime purgas... Os cloacam redolet!
E.: Nam purgati dolent.
U.: Cur stomatologum non adis?
E.: Timeo enim coniurationem istorum.
U.: Coniurationem? Stomatologorum?
E.: Ita. Iis enim maxime prodesse, ut dentes nostri doleant. Pecuniae causa. Ergo simulatione curandi omnia faciunt, ut condicio dentium peior fiat.
U.: Tu ipse dixisti dentes tuos dolere. At medicum dentarium octo annos non vidisti!
E.: Novem. Suspicor eum venenum decem annos duraturum mihi clam applicasse. Post annum videbimus.
U.: Di boni! Non tali viro nupsi!
E.: Tempora mutantur et nos mutamur in illis.
U.: Cave ne ego simili modo muter!

De vi sacrorum

Ivan(um) Vyrypaev esse Russae gentis sat iuvenem (natum a. 1974) dramatum scriptorem qui in itineribus inter Moscoviam et Varsoviam vitam agit (habet uxorem Polonam, ceterum histricem satis in terra nostra claram). Tribus vel quaternis ab eo scriptis ac dispositis – nam est quoque dispositor scaenarum – dramatibus adfui; valde mihi placebant. Maxime autem placent nonnulla eius cogitata. Ex. gr. in percontatione diurnaria, rogatus utrum Deum adesse crederet, respondit plus minusve tali in modo: sacrum re vera extare in mundo nostro religionibusque eius, neque peccata sacerdotum ei nocere posse. Ita, dixit, etiam cum sacerdos peccator est maximus – ut paedophilus aut homicida – ritus ab eo, manibus spurcatis, actus vim divinam porro habet.

Cum haec ante nonnullos annos legissem, tantopere motus verbis Vyrypaevianis fui, ut per tempus quoddam meditarer de reditu meo in ecclesiam catholicam. Sed non redivi at hodie... non multae sunt ecclesiae quas una cum cane intrare possis.

Animus de statu caeli pendens

Olim oliorum, aera in Ieltsiniana, cum cives Russi pauperrimi atque infelicissimi omnium se putabant, acroasin auscultavi alicuius sociologiae periti Petropolitani (nomen eius iam memoria proh dolor non teneo). Qui dixit in demoscopiis de vita sui incolas Petropolitanos responsa alia dare tempore aestatis (cum melius seipsos omniaque sua se esse putent), omnino alia autem brumali tempore (cum omnia circum se ut horribilia videant). Etiam singulis sequentibus diebus brumae alia praebeant de statu animae sui opiniones cum caelum - ut plerumque eo tempore - nubibus obductum aut cum casu serenum sit.
Fortasse adesse multum veritatis huic theoremati, nam hodie, cum post nonnullos dies pluviae continuae, paululum Solis Varsoviae videbamus, aliquantulum melius me habui.

Dialogi insanorum

Modo antequam ebrietate diuturna mense Septembri raptus sum, cum scilicet mens mea iam hebetabatur, sed nondum horribiliter, scribere coepi dialogos inter homines, unius familiae membra, quasi mente captos, balbutientes potius aut saltem modo minime cum arte logica congruente loquentes. Nugae plerumque hi dialogi sunt, sed nugae cordi meo interdum valde carae. Ideo decrevi hic unum aut duos coram lectoribus divulgare.

Pater: Fili!
Ego: Ita, mi pater?
P.: Tune es, Philippe?
E.: Minime, Carolus sum.
P.: Carolus? Carolum quoque filium habeo?
E.: Ita, mi pater. Alterum post medium.
P.: Re vera? Hem, fortasse. Nimios vos certe procreavi, nullo mihi placente. Praeter, fortasse, Philippum.
E.: Sed...
P.: Ita...?
E.: Deest tibi, mi pater, filius nomine Philippus. Sumus Paulus, Hieronymus, Andrea, Ianus et ego.
P.: Hem, si ita dicis... Sed vertamus nos ad rem!
E.: Ita, mi pater.
P.: Quem diem nunc habemus?
E.: Nullum.
P.: Quomodo fieri potest?
E.: Habemus nunc noctem.
P.: Quam noctem ergo?
E.: Serenam.
P.: Hoc ipse ope fenestrae astrorum plenae videre possum. Sed cuius diei noctem: Iovis an Veneris?
E.: Id nescio.
P.: Auribus meis non credo! Tu, vir iuvenis, diem hodiernum, qui esset, nescis?
E.: Ita, mi pater.
P.: Cur?
E.: Sine labore maneo, dies quisque mihi idem.
P.: Sine labore, dicis. Dies quisque tibi idem...?
E.: Ita, mi pater.
P.: Certe praeter diem Solis, cum, ut spero, ecclesiam adis?
E.: Adire conor, sed ecclesiae porta semper clausa est cum veniam.
P.: Ecclesia clausa? Cur?
E.: Nescio. Fortasse numquam, cum veniam, esse diem Solis.
P.: Aha... Rebus ita stantibus... Sentio hodiernum aut Iovis aut Veneris diem esse.
E.: Fortasse.
P.: Si ita, tempus est bibendi!
E.: Cur?
P.: Nam Veneris dies finem labori totius septimanae ponit.
E.: Sed ego non laboro.
P.: Ergo non bibe. Ego quoque, quoad memini, minime laboro, nihilominus bibere die Veneris amo.
E.: Si autem Iovis est dies?
P.: Tunc sunt vigiliae diei Iovis, qui finem...
E.: ...  labori totius septimanae ponit?
P.: Ita. Tempus est ergo bibendi. [Ad ianuam cubiculi vociferatur:] Puer, vinum adporta!
E.: Sed non habemus puerum, mi pater.
P.: Re vera? A quo tempore?
E.: Ut olim dixisti, a tempore belli.
P.: Belli?
E.: Aut eversionis rerum publicarum. Cum communistae oper nostras omnes abstulerunt.
P.: [Ad seipsum murmurans:] Quas quidem numquam habueramus...
E.: Quid dicis?
P.: Nihil. Nulli momenti. In malam ergo crucem cum communistis! Nobis autem... tempus est bibendi. Mea, fili, vinum patri adporta!

Vectigal degressivum

Ante sex abhinc annos in Prosopobiblio (=Facebook) scripsi haec:

Num prater me aliquis amet vectigal degressivum, i.e. ubii quo plus pecuniae tibi comparas, eo minus vectigalium (centesimis partibus lucri computatorum) fisco statali solvere debeas? Tunc, puto, omnes nihil-facientes munus quaerere inciperent.

Sed in nostro mundo minime perfecto plerumque vectigalia sunt regressiva. Rebus ita stantibus malunt homines laborare non assueti pauperes manere, qui pecunia divitioribus ablata vitam sustentent.

Haec ante sex annos, certe ebrius, scripsi. Hodie re vera nescio, utrum velim in terra mea vectigal degressivum haberi. Addere tamen volo me tunc, cum ista scribebam, hominem minime pecuniosum fuisse, econtra: sacculus meus, sicut Catulli, plenus erat aranearum.

Fortasse melius, puto, ut omnes idem (per centesimas partes) vectigal solverent. Certe non est peccatum comparare sibi plus pecuniae velle, sed cogere lege homines, ut quam divitiores fiant, nimis fortasse esset.

Vectigal degressivum in nonnullis terris re vera ad tempus valebat: in singulis civitatibus USA XIX saeculi necnon e.gr. in Bosnia & Herzegovina statim post bellum annorum nonagenariorum praeteriti saeculi, ad oeconomiam celerrime concitandam. Numquam tamen manere potest diutius, nam... nemo praeter me (fortassse) id vectigal amet.