Dialogi insanorum

Modo antequam ebrietate diuturna mense Septembri raptus sum, cum scilicet mens mea iam hebetabatur, sed nondum horribiliter, scribere coepi dialogos inter homines, unius familiae membra, quasi mente captos, balbutientes potius aut saltem modo minime cum arte logica congruente loquentes. Nugae plerumque hi dialogi sunt, sed nugae cordi meo interdum valde carae. Ideo decrevi hic unum aut duos coram lectoribus divulgare.

Pater: Fili!
Ego: Ita, mi pater?
P.: Tune es, Philippe?
E.: Minime, Carolus sum.
P.: Carolus? Carolum quoque filium habeo?
E.: Ita, mi pater. Alterum post medium.
P.: Re vera? Hem, fortasse. Nimios vos certe procreavi, nullo mihi placente. Praeter, fortasse, Philippum.
E.: Sed...
P.: Ita...?
E.: Deest tibi, mi pater, filius nomine Philippus. Sumus Paulus, Hieronymus, Andrea, Ianus et ego.
P.: Hem, si ita dicis... Sed vertamus nos ad rem!
E.: Ita, mi pater.
P.: Quem diem nunc habemus?
E.: Nullum.
P.: Quomodo fieri potest?
E.: Habemus nunc noctem.
P.: Quam noctem ergo?
E.: Serenam.
P.: Hoc ipse ope fenestrae astrorum plenae videre possum. Sed cuius diei noctem: Iovis an Veneris?
E.: Id nescio.
P.: Auribus meis non credo! Tu, vir iuvenis, diem hodiernum, qui esset, nescis?
E.: Ita, mi pater.
P.: Cur?
E.: Sine labore maneo, dies quisque mihi idem.
P.: Sine labore, dicis. Dies quisque tibi idem...?
E.: Ita, mi pater.
P.: Certe praeter diem Solis, cum, ut spero, ecclesiam adis?
E.: Adire conor, sed ecclesiae porta semper clausa est cum veniam.
P.: Ecclesia clausa? Cur?
E.: Nescio. Fortasse numquam, cum veniam, esse diem Solis.
P.: Aha... Rebus ita stantibus... Sentio hodiernum aut Iovis aut Veneris diem esse.
E.: Fortasse.
P.: Si ita, tempus est bibendi!
E.: Cur?
P.: Nam Veneris dies finem labori totius septimanae ponit.
E.: Sed ego non laboro.
P.: Ergo non bibe. Ego quoque, quoad memini, minime laboro, nihilominus bibere die Veneris amo.
E.: Si autem Iovis est dies?
P.: Tunc sunt vigiliae diei Iovis, qui finem...
E.: ...  labori totius septimanae ponit?
P.: Ita. Tempus est ergo bibendi. [Ad ianuam cubiculi vociferatur:] Puer, vinum adporta!
E.: Sed non habemus puerum, mi pater.
P.: Re vera? A quo tempore?
E.: Ut olim dixisti, a tempore belli.
P.: Belli?
E.: Aut eversionis rerum publicarum. Cum communistae oper nostras omnes abstulerunt.
P.: [Ad seipsum murmurans:] Quas quidem numquam habueramus...
E.: Quid dicis?
P.: Nihil. Nulli momenti. In malam ergo crucem cum communistis! Nobis autem... tempus est bibendi. Mea, fili, vinum patri adporta!