De mendicis specialibus

Apud Suetonium de Divo Augusto legimus eum - imperatorem! - interdum, somnio quodam perterritum, in viis mendicare:
Ex nocturno visu etiam stipem quot annis die certo emendicabat a populo, cavam manum asses porrigentibus praebens. 
Certe non est saepe caesar in via forove asses apud populum poscens videndus.
Mihi haec fabula memoriam adduxit mendici procerae staturae, quem ante quindecim plus minusve annos vidi stantem in pronao cathedrae Coloniensis. Cogitares mendicum hominem humillimum esse debere; non hunc tamen. Hic enim, primum tacitus, subito magna voce, quae in tota fere ecclesia clare audiebatur, clamavit (parcite, si mendose Germanice scribo): Was ist lost? Sie spenden nicht mehr! Id est: Quid factum est? Nil datis (mihi) porro!
Non puto Augustum ita ad asses sibi dandos praetereuntes adhortatum esse. Credo autem multos plus quam unum assem ei ea occasione maximo cum gaudio dedisse aut saltem dare velle.  

Amici 5 minutarum

Adesse fabulam Murakamianam, cuius tituli iam memor non sum, ubi vir plus minusve iuvenis, ab amatrice (si bene memini) relictus, domo exit et temere vagatur per urbes Iaponicas, novos novosque amicos in unoquoque loco inveniens, viros ac mulieres vero speciales.
Similiter nunc mecum res se habent, licet non sim porro "vir plus minusve iuvenis". A die 23 IX, cum ab "uxore" domo nostra deportatus sum, conveni permultos homines mihi ignotos, in multis locis, antea aut omnino aut vix umquam a me frequentatis. Difficultas in eo esse: hi omnes "amici amicaeve" sunt mihi dati ad quinque vel decem minutas, deinde evanescunt; dum "uxor" quattuor annos manserat.
Sunt sicut personae theatrales confectae - ut scripist in libro "Tabernae cum cinnamomo" Bruno Schulz - ad unum tantum actum, unum singulum gestum in scaena agendum. Rogo aliquem, utrum ex. gr. equiria amet, at vir iam evanuit, apparet autem alius, qui ait certe, se amare, non equiria tamen, sed cursuram robotorum-camelorum (sunt taliae cursurae in praedivitibus terris Arabicis). Conversatio balbutiens quasi continuatur, mutantur tamen collocutores. Hi omnes apparent in vita mea ad parvulum temporis momentum, etiam puellae novae, ut haec novissima, actuosa societatis Greenpeace - a quibus, ut omnibus nebulonibus sinistrae partis, normaliter abhorreo.
Ipsae cauponae mutantur. Nuper hic scripsi de thermopolio "Oculus ad oculum", quo cum cane ambulare solebam, olim ad Prosecco, nunc ad potionem zingiberianam bibendam; iam clausa est haec caupona propter causas quasdam legales. Taberna autem prope aedem matris meae caffearia seu potius thearia-herbaria, nomine "Herbipolium", clausum iri fine mensis Februarii, nam non satis emptores huc adveniant. Re vera, tempore meae ibi fere cotidianae visitationis solus in taberna maneo, praeter canem meam et tabernae possestricem aliquantulum iam provectae aetatis, quacum libenter colloquor de rebus omnibus et nonnullis aliis.
Spem aliquam pono in novo aperta taberna caffearia in compito viarum Popularis et Inferioris; cogito quoque cordialiter de caupona AA, de qua heri hic scripsi, sed hanc esse procul a me, in media urbe - ceterum nescio, utrum cum cane eam intrare possim; rogare debeo.
Deus habet fortasse aliqua erga me consilia, nova mihi destinata loca (possimo in casu, in coemeterio), fortasse quoque novos amicos amicasque. Sors quaedam nova me sine dubio rapiet, nescio tamen quando: post annum?, duos?, aut fortasse iam ut cattulus insidiatur in limine domus. Patienter mihi esse exspectandum.    

Paralysis Natalicia Varsoviae (2)

Per mediam urbem heri vespero vagabar horribilemque aspectum videns: cauponam catenae McDonald's in statione ferriviaria centrali, quae caupona aliquo alio tempore semper aperitur (nescio de Paschate), clausam esse, sine lumine lampadum intus. 

De locis tamen heri, die sc. Vigiliarum, nihilominus apertis cum loquebar, oblitus sum semi-officialis cauponae Serbicae - semi-officialis, nam in aedibus legati Serbiae locum habet, nullo cauponae titulo in porta - nam Serbi, ut Russi Graecique calendario ecclesiastico Iuliano utuntur ac festum Nativitatis duobus septimanis post Occidentales celebrant; heri illis nulla die festa erat. Sed hunc locum adire mihi non licet, nam bis iurgia ibi olim ebrius incitaveram; verisimiliter adhuc me memoria mala tenent (sicut in quodam thermopolio Georgico, nomine ceterum "Argo").

Mansi ergo heri per fere unam horam vespertinam - cena Vigiliarum carne privata cum matre prius sumpta - in taberna caffearia-thearia Anonymorum Alcoholicorum. Colloquia satis bona habui cum hominibus, qui per multos iam annos temetum non bibunt (ego ab undecim diebus). Deinde domum matris ambulando reverti.  

"Paralysis" Natalicia

"Paralysis" Natalicia in Polonia durat tres fere dies, i.e. vespero diei Vigiliarum (ergo cras, 24 Dec.) necnon duobus ipsis diebus Nativitatis (25-26 Dec.), cum nulla (fere) tabernarum cauponarumque aperitur. Hoc anno Varsoviae saltem "paralysis" coepit iam hodie, die Veneris (23 Dec.), cum multa loca publica clausa sunt citius solito. Volui hodie in bibliotheca locali mandare librum Maximiliani Frisch "Homo faber"; sciens die Veneris bibliothecas locales urbis meae usque septimam horam vespertinam operari, hora nondum sexta duas bibliothecas prope aedes matris adortus sum, sed frustra: portam clausam utroque loco inveni. Natio sumus vero pigerrima!

Depressso animo laborans, matre circa horam octavam iam in lectulo sopita, decrevi me mediam urbem petiturum, ut vitam eius ultima nocte ante "paralysin" inspiciam. Decrevi primum laophorum (Anglice bus, etiam nomine 'autocurrus' utor) ascendere, quod veniret; venit ut primum laophorum lineae 131, quod usque Stationem Ferroviariam Centralem vectores vehitur. Bene, usque fere ipsam stationem iter feci, homines multos iuvenes cauponas petentes – ultima occasio! – de fenestra autocurrus intuendo.

Ceterum, inveni non tam integram fore "paralysin" urbis. Cras vespero, cum omnes familiae piorum catholicorum Polonorum domi sedebunt adventum Christi expectando, a carne eo die in cibis abhorrendo, omnia loca publica clauduntur, praeter ecclesiis, ubi media nocte missa pastoralis habetur. Sed inveni inopinate tabernam caffeariam Anonymorum Alcoholicorum in ipso medio puncto urbis aperiendam cras hora septima vespertina usque decimam. Post ergo cenaculam cum matre verisimiliter illuc properabo ad theam fructuosam bibendam. Die postero, id est primo die Nativitatis (25 Dec.) post meridiem iam nonnullae cauponae caffeariae magnarum catenarum (ut ex. gr. Caffe Nero, ubi "aura" mihi valde placet) secundum morem solitum operabuntur.
Tertio die "paralysis" re vera iam multa loca aperientur, imprimis temeto bibendo dedita. Est enim mos Polonorum die Vigiliarum a carne alcoholibusque (saltem multis in familiis) abstinere, sed duobus diebus postea - cum iam scimus Christum infantem sanum natum esse - copiosissime et bibere et omnem carnem comedere; permultae tunc sunt mortes ob cardioplegiam.

Martinus Zythophilus domi adventum Christi exspectat

Adueniuntque dies et Christo festa dicata

inque uiis fulget stella modique sonant.

Pro requiete tenet iam non sacer omnia clamor;

huc, illuc homines et properant et emunt.

Abstineo turbis, fora uito, sed mihi dono

munera, cum duco pocula grata silens.

De auxiliis post saecula inopinate nobis praebitis

Climatologiae periti, praesertim hi, qui historiam climatis terrae scrutari cuperent, usque nuper querebantur regularem mensuram temperiei coeptam esse demum saeculo XIX. At subito, abhinc ante, ni fallor, non plus quam quindecim annos, aliquem animadvertisse nautas in omnibus navibus orbis Occidentalis e saeculo saltem XV morem habuisse cotidie bis, ter aut quater temperaturam et alias aurae peculiaritates ephemeridi navis caute inscribere, hora mensurae certe quoque data - eo modo habemus haud parvum archivum nuntiorum de temperie praeteritorum 5-6 saeculorum saltem in maribus ac regionibus litoralibus Europae, deinde quoque Novi Mundi. Quod iam, ut audio, usui dendrologiae historicae peritorum magnopere profuit.
Alium auxilium inopinatum donaverunt, Polonis saltem... crucigrammata. Nam usque nuper non habuimus bonum dictionarium synonymorum. Sed habuimus, saltem a decem annos, paginam interretialem cum collectis e milionibus fortasse crucigrammatis definitionibus periphrasticis rerum, ut mos es has definitiones in crucigrammate aliquantulum abdite dare, ut coniectet lector rem ipsam - ut e.gr. pro nomine 'caput': 1) habitatio cogitationum; 2) cerebri sedes; 3) quod struthio in harenam inserit; 4) pars corporis, ubi "oleum" tenetur, etc.

Pessimus dialogus inter coniuges

Uxor: Faciamus aliquid, carissime, hodie vespero!
Maritus: Optime, mel meum! Faciemus, quodlibet elegeris.

De reflexu automatico

Semper cum per telephonium loquor, nullis prope me testibus oculatis, reflexu automatico (=me huius rei insciente) digitis... genitalia tango. Minime refert, utrum cum puella pulchra an sene turpi loquar - semper id facio, cuius rei certior factus sum demum post finem colloqui.
Mater mea simili occasione mammas tergere solebat - conspexi id clam.
Sum ergo genetice ad talia damnatus.

Propinatio sexistica Polonorum

Utinam vodka maneat nobis semper frigida at mulieres calidissimae!
Nunc, cum sobrius conspiciam mundum circum me temporis ante-Natalis, videntur mihi omnes aut ebrioli aut omnino ebrii esse. Heri in caupona "Lotus" frequentata a peritis artis cinematographicae - posita enim est prope Varsoviensem Cinecittam - quorum bibendi mores proverbiales fere sunt - rixam pugnamque vidi virorum adultorum usque sanguinem effusum. Deo gratia cultris usi non sunt.  

Martini Zythophili carmen de papa pauperibus panem aquamque praebente

Non possum, quin disticha maxime mi grati poetae hic citam, neque permissionem quidem poemata eius divulgandi apud ipsum peto:
Te, Francisce ferunt natalem egisse modestum

pauperibusque hodie te tribuisse cibos.

Quae data iis est daps? Vir ut es tam, papa, modestus,

appositus durus panis aquaeque calix.

De Scylla cunno latrante

Diu cogitabam de Scylla LX carminis Catulli:
Num te leaena montibus Libystinis
aut Scylla latrans infima inguinum parte
tam mente dura procreauit ac taetra,
ut supplicis vocem in novissimo casu
contemptam haberes, a nimis fero corde?
Ni fallor, apud me peritiores (quod ceterum difficile non est) sodales Gregis Latine Loquentium opinionem de hac re (maxima e parte frustra) poposceram; fortasse etiam hic aliquid de Scylla cunno latrante scripsi.
Hodie fortasse rem fortasse solvi, gratia Ovidii Epistularum, ubi legitur:
Aut nos Scylla rapax canibus misisset edendos?
Scylla ergo, puella olim perpulchra a Circe ob invidiam in monstrum mutata, non ipso cunno (=infima inguinum parte; nonnulli de natibus euphemice scribunt) latrabat, sed latratione canum, qui in eodem eius corporis loco nidum sibi, voluntate Circes certe, fecerunt).

Eale quid sit

Apud Plinium (Nat. hist. 8,73) legimus: fera, quae vocatur eale, magnitudine equi fluviatilis [=hippopotami], cauda elephanti, colore nigra vel fulva.
Dictionarium maximum Latino-Polonum prof. Mariani Plezia suggerit de rhinocerote hic agere. Cur tamen, rogo, nullam mentionem adesse cornus?

De absentia narium apud Sinenses

Mirum in modum tam pauca noverant Graeco-Romani de Seribus, ex quorum terra importabatur - per intercessores, i.e. mercatores Asiae Centralis - tam magna copia bombycis. Fortasse "peritissimam" huius gentis descriptionem dedit Plinius in sexto libro Naturalis historiae (6, 187):
Ferunt certe ab Orientis parte intima gentes esse sine naribus, aequali totius oris planitie.
Ipsi Seres etiam hodie nos, Occidentales, propter nasos longos, iis odiosissimos, nuncupant semi-contumeliose 'da bizi' (nasi magni).

Quomodo res sese habebant cum istis Sirenis

Apud Homerum hae semi-mulieres, semi-aves [demum in Medio Aevo mutatae sunt, nescio ob quam causam, in semi-mulieres, semi-pisces] prope Siciliam in scopulis habitantes alliciebant in se nautas carminibus pulchrisonis; qui nautae certe in iisdem scopulis mortem inveniebant. Etiam in fontibus Latinis legimus de mortiferis Sirenarum carminibus (Hieronymii Epistolae 54 (47), 13) necnon cantu Sirenarum (Ambrosius, De Jacob et Vita Beata 2, 12).
At Cicero (De finibus, 5, 49) docet: Sirenes multa se scire profitebantur, ut homines ad earum saxa adhaerescerent.
Ergo carmina Sirenarum nautas alliciebant an scientia (secretorum)?  

Roma sordis exportatrix

Nuntiatum esse urbem Romam mox exportaturam 70 milia sordis in vicinam Austriam. Qua occasione Martinus Zythophilus Austriacus, fortasse optimus poeta Latinus omnium temporum, scripsit distichon:
Ius, mores, artem prius, aurea Roma, dedisti,

sed nunc quisquilias mittere, Roma, paras.

Qui autem Theodisce legere sciunt, legant de hac re plura:
http://diepresse.com/home/wirtschaft/economist/5125804/Rom-entsorgt-ab-Dezember-70000-Tonnen-Muell-in-Oesterreich

De variis opinionibus super rosarium

Nuper de rosario hic scripsi, quod dicere solet notus mihi negotiator (=businessman) me decem plus minusve annorum iuvenior.
De eadem re nuper cum Irena, quae est catholica piissima, locutus sum. Contra exspectationem dixit Irena sibi rosarium nullius momenti esse, damnum, ut ait, temporis, prex automataria, non ex imo corde dicta.
At mihi - qui potius agnosticus quam catholicus sum - videtur aliquid boni rosario adesse.
Damnum temporis... Si tempus bonum tibi ad praesens est, certe esse damnum. Sed si malum tempus...? Tunc vis lapsum temporis quam citissimum fore. Quidni lapsus hic accelerandus sit "Ave Marias" quinquagies dicendo? Si tibi pacem id afferat, nemini autem noxiam...

De vi allii contra vampyros

Scripsit hodie Ioannes Oleastrensis (Hispanus) ad sodales Gregis Latine Loquentium (sine permissione eum cito, sed... res maximi momenti mihi est - spero eum hac re non stomachaturum; ceterum multi sodales GLL licentiam mihi olim dederunt citare verba ipsorum, iam non memini, utrum in numero eorum Ioannes Oleastrensis fuerit):

Viculus ex quo sum oriundus nomen habet Aceuchal, ab antiquo nomine proveniens quod significat 'sylva oleastrorum'. Locus ubi sponte nascuntur oleastri, quae arbor silvestre genus est olivae simile. Non vero edibiles fructus earum sunt.

Sed fructus qui maxime colitur in viculo meo allium est. Hic celeberrimus est fructus , quod potissimum est condimentum inter agricolas et, iam antiquitus, Virgilio teste, praecipuum erat inter condimenta agricolarum esui. 

Vetus erat opinio qua censebatur allium esse remedium optimum ad arcendas incantationes et ad diabolos expellendos e corporibus. Hodie tamen fere nemo est qui hoc utatur remedio, cum sit nemo qui novercalibus veteribus incantationibus credat. Sic allium manet optimum condimentum, sed iam a veteribus superstitionibus exemptum.

Sententia, quam ante oculos semper ferre debeam

Si distinguere voluerimus causas metus nostri, inveniemus alias esse, alias videri. Sen. Epist. 30, 17

Sicut Moscoviae

Nuper hic de Moscoviensi pinacotheca "Galeria A3" scripsi, ubi vespertino tempore, pinacotheca iam visitatoribus clausa, pictores aliique artifices necnon amici eorum bibere temetum solent dones somnum capiant, deinde ad mensam fulti usque mane dormiunt.
Idem inveni apud Ciceronem "De inventione": cenare et in eodem loco somnum capere voluerunt, cenati discubuerunt ibidem.
Iuste Muscovia "tertia Roma" nominatur.

Somnium de amico morte voluntaria mortuo (2)

Eodem fere die, cum amicum hunc in somniis vidi (ubi decrevimus Kal. Jan. una per silvas currere), in vita reali conspexi mulierem rusticam fere in media urbe Varsovia birota vehentem, portando permagnam falcem (Angllice scythe). Quasi mors in quadam pellicula Bergmaniana.

Suicidae non purgant dentes (2)

Suadelae amici qui pseudonymo bedware utitur parens, modo filo interdentali usus sum.
Re vera pugnam contra ultimam meam ebrietatem coepi die 13 Dec., dicato sanctae Luciae. Eo die Sueci dicuntur contra veritatem astronomicam credere lucem annualem crescere incipere - huius phaenomeni ream esse fortasse Auroram Borealem, maxime activam media hieme.
In pedibus steti tamen demum postero die, 14 Dec., dicato sanctis Alfredo & Isidoro Hispalensi - hic hodie patronus interretis a nonnullis habetur, nam indoles ei adfuisset simul in variis locis apparere[1].
Bonum tibi diem hodiernum, lector care, exopto, sanctis Olympiae, Floriano (patronus siphonariorum) & Lucae dicatum. Ceterum, in Polonia saltem, est hic "dies sine maledictis" (unus per totum annum).
[1] etiam si docet Plautus in "Amphitryone": nec potest fieri, tempore uno homo idem duobus locis ut simul sit

Suicidae non purgant dentes...

... ultimis scilicet horis (aut diebus) ante suicidium, cum iam sciunt se sibi manus illaturos. Ita dicant biocolytae Iapones in casibus, cum dubium sit utrum de suicidio agitur aut homicidio.
Ego modo dentes purgavi primum post sex diebus: quattuor diebus enim alcoholia (denuo, pro dolor) bibi, sequentibus duobus cum purgare conarer, statim vomitabam.
Ergo suicida fortasse non sum. Licet... modo ante ebrietatem in somnio viderim collegam meum Christophorem M., artis photographicae fortasse in Polonia virum peritissimum. Convenimus quasi in balneo sudatorio, ubi Christophorus, de hoc et de hac loquens, invitavit me ad cursuram voluptariam (Anglice jogging) per silvas suburbanas Kalendis proximis Ianuariis. Scivit enim me solitarium, ab uxore relictum esse, ergo putabat fortasse mihi talem cursuram cum collega voluptati fore. Si bene somnium memini, assensus sum. Et omnia bene se haberent, nisi... Christophorus re vera (in vita reali scilicet, non in somnio) ante quinque circiter menses mortem voluntariam sibi conscivisset, nam permagno morbo alcoholismi laborabat. Mortuus est 55. vitae annum agens. Ego 52. ago.
Dentes ergo nobis sunt purgandi quam saepissime!

Hortulus insularis plantarum a possessoribus relictarum

Adest insulae, ubi mater mea, et nunc quoque ego, vivimus, in altero tabulato hortulus spontanee factus, id est qui a vicino quidam mihi propius ignoto cautissime curatur. Est hic vir, qui plantas amat, uno die ergo insulares nostros factiores fecit se libenter accepturum omnes plantas, de quibus alii, imprimis homines provectae aetatis, curare non vero possint.
Ita iam collectionem haud parvam habet, quam partim domi tenet, partim autem - ut in photographemate supra - prope aedium scalaria ostendit. Hibiscus(?), quem a laeva, prope parietem videtis, ad matrem meam pertinuerat, antequam viribus debilissima mater facta est. [Mater hanc plantam hibiscum nominabat, quod mihi tamen dubium videtur; neuter nostrum peritus rerum botanicarum est.]

Dialogus fere antisemiticus, me id minime volente

Cupidus sum sciendi originem nominum omnium, etiam nominum gentilium amicorum meorum. Unus horum, qui ceterum eodem fere die ut ego natus est anno 1965, nominatur, dicamus, (Adam) Berliner. Id est Berolinensis (re vera aliud ei nomen gentile est, sed simili modo e nomine cuiusdam urbis quasi adiectivum linguae Germanicae structum, ut Breslauer, Danziger, Pariser, id est, nostra lingua, Wratislaviensis, Gedanensis, Lutetiensis). Scimus multos Iudaeos Polonos nomina gentilia derivata habere de nominibus urbium variarum, ubi eorum proavi habitare solebant.
Rogavi ergo uno die Adam (qui re vera magis quam amicus director meus olim fuerat in officina quadam diurnaria) ad poculum cerevisiae:
- Dicas mihi, quaeso, aliquid de origine nominis gentilis tui...
Respondit sub-iratus:
- Quid, monstrare vis me Iudaeum esse?
Nescivi primum, quid ad talia verba dicerem.
- Fortasse Iudaeum - respondi. - Fortasse Germanum...
- Bene scis nomen id Iudaeum, non Germanicum, esse. Nolo de hac re disputare.
- Cur?
- Nam... Familia mea tota Treblinkae gasificata est!
Tunc animus aliquantulum malus me intravit. Dixi:
- Si tu vivis, at natus es viginti annos post bellum [alterum mundanum] finitum, ergo aliquem e familia tua e bello Holocaustoque sospitem relictum debere.
Hoc erat nimis Adam.
- Quid? Quinquaginta meorum mortui sunt, a Polonis saepe proditi! Unus pater relictus!
At ego, spritu malevolenti subito impletus, perrexi:
- Quinquaginta homines! Sat magna familia!
Adam dixit me antisemitam esse, poculum suum cito vacuum fecit ac me solum sine valedictione in mensa reliquit.
Sed ab amicis nostris communibus didici historiam de sorte suorum ab Adam narratam non 100% veram esse: ambo sui parentes necnon avus, patruus, matertera etc. tempore belli refugium in Unione Sovietica invenerunt neque umquam a Hitlerianis petebantur. Alteri vero - fortasse maior pars familiae - Treblinkae a. 1942 gasificati sunt.      

Ignis omnium vetustissimus

Quid faciendumst tibi cum vis pilam electricam lampadis (Anglice: light bulb) quam longissime vivere? Numquam lampadem exstinguere!
Ita patet e casu siphonariorum urbis Livermore Californiae, in statione quorum adhuc utuntur pila electrica, quam sub tecto huius loci siphonarii pependerunt AD 1901. Pila abhinc semper gliscit ac numquam exstingitur, ut siphonariis viam ad currus cum siphonibus ostendat.  
Propter longaevitatem pila haec inscripta est Guinessiano Libro Mirandorum.
Pila electrica Livermorensis olim possidebat vim 30 aut 60 (quot recte, nunc incertum manet) Wattorum, hodie tamen lumine tenuissimo lucet vi plusminusve quattuor Wattorum.
Fabricatricem pilae fuisse Shelby Electric Company urbis Shelby US-civitatis Ohio.

De rosario negotiatoris

Negotiator (Anglice businessman) quidam plusminusve quadraginta annos natus, ergo me multo natu minor, iuvenem ceterum auram circum se praebens/emittens, quem in orbe alcoholicorum anonymorum conveni, narravit de sui more ante omnem difficilem negotiationem rosarium Virginis Mariae dicere. Dicit, ut piis catholicis deceat, quinque decadas, ergo quinquaginta Ave Marias, ne dicam de Symbolo Apostolorum in intio precis neque de Patre Nostro in initio uniuscuiusque decadis - tempus has preces dicendi in vita semper festinantis negotiatoris videatur sat longum esse. Sed amicus hic novus meus dicit id et sibi et ipsi negotiationi prodesse, nam rosario dicto multo pacatiore animo rem commercialem aggreditur.
Ceterum homo est linguae ut ita dicam salacissimae, morum non semper "catholicorum" (de permultis mulieribus narrat, quibuscum rem aut iam habuit aut habere velit). Mirum.
Conventu negotiatoris motus, nonnulla de rosario (seu corolla rosarum) per rete quaerebam. Inveni similia rosaria adfuisse/adesse multis fidibus mundi: https://en.wikipedia.org/wiki/Prayer_beads
  

Blatta in ore!

Hodie mane carnem blattae (Anglice cockroach) fere gustavi, certe insciens. In poculum meum, quod praeterito vespere mentha mellita semi-plenum humi prope lectum reliqueram, una blattarum noctu serpsit mortemque in liquore invenit. Mane autem relictam partem potionis bibere conatus sum at subito aliquam partem materiae solidae inter dentes sensi. Statim de blattis cogitavi, sed speravi rem aliam esse (consistentia tactu dentium labiarumque similis videbatur uvae passae). Ad lucem tamen materia inspecta cadaver blattae cum mystacibus longis se esse evidenter praebuit. (Mea culpa, nam potionem mel continentem humi neglegenter reliqui.) Primum abhorrui, deinde cogitavi me nihilominus meliore sorte ex hoc conventu exisse quam blattam.
At praeterito vespere ante somnum legi paginam interretialem spectantem ad escas maxime horribiles mundi:
http://www.hostelworld.com/blog/the-50-weirdest-foods-from-around-the-world/
... nam uxor mea (nunc "olim uxor"), quocum caneque nostra heri primam ambulationem e tempore divortii habuimus, adhortata est me ad librum gastronomicum scribendum de "cibis pessimis" (maxime olentibus etc.) mundi; nam modo symbolam de piscibus fermentatis Scandorum in quibusdam actis menstruis divulgavi. Post nonnullas autem horas ipse talem escam fere comedi.
Ceterum cum blattis habemus apud matrem - ubi nunc coactus habito - situationem multo meliorem quam habueramus cum primum huc adveni (in fine sc. mensis Septembris). Tunc enim in culina regnabat consobrina mea, quae semi-caeca est, ergo multas particulas escae nolens volens ubique relinquebat. Postquam ego gubernaculum culinae intercepi ac domum diligentius purgare coepi, blattarum decimam ut maximum partem relictam esse copiae pristinae.  

De neocatechumenatu utraquistarum

Utraquistae, sive calixtini, fuerunt motus husitarum, qui in Bohemia saeculis XV-XVII degebant, postulantes inter alia communionem (=cenam sacram) dandam fidelibus "sub utraque specie", i.e. panis et vini. Hodie autem idem petunt - ac sibique a suis sacerdotibus dantur, ni fallor, Sede Apostolica rem probante - participes Itineris Neocatechumenalis (quod vulgo, in Polonia saltem, nominabatur Neocatechumenatus).
Cuius motus particeps factus olim est amicus quidam novus meus, annos 60+ natus, qui iam per nonnulla decennia contra morbum alcoholismi pugnam agit. Dixit mihi se post 15 annos abstinentiae participem Neocatechumenatus fieri decrevisse ob, ut putabat, vocationem spiritualem. Putavit sibi parvulam copiam vini communalis semel per septimanam - die sc. Solis - in missa sacra bibendam minime nocivam. Sed errabat, nam mox redivit ad plenam temeti consumptionem atque in hac, ut hodie dicit, errore quattuor annos porro mansit.
Nunc per nonnullos annos denuo non bibit.
Ego autem per sex dies. Sex difficiles dies.
Deus meus, me amicumque meum adiuva!    

De insulis fluitantibus

Putavi id esse inventum tantum imaginationis Sericae: insulae immortalium (=sanctorum taoisticorum) fluitantes in mari, nullo iis loco fixo. Unus imperatorum Sinensium dicitur classi iussisse has insulas quaerere; certe frustra.
Sed Plinius Minor de similibus insulis, essent parvulae, in lacu Vadimoni (Epist. 8, 20):
3 Ipse certe nuper, quod nec audieram ante nec videram, audivi pariter et vidi. Exegerat prosocer meus, ut Amerina praedia sua inspicerem. Haec perambulanti mihi ostenditur subiacens lacus nomine Vadimonis; simul quaedam incredibilia narrantur. 4 Perveni ad ipsum. Lacus est in similitudinem iacentis rotae circumscriptus et undique aequalis: nullus sinus, obliquitas nulla, omnia dimensa paria, et quasi artificis manu cavata et excisa. Color caerulo albidior, viridior et pressior; sulpuris odor saporque medicatus; vis qua fracta solidantur. Spatium modicum, quod tamen sentiat ventos, et fluctibus intumescat. 5 Nulla in hoc navis — sacer enim -, sed innatant insulae, herbidae omnes harundine et iunco, quaeque alia fecundior palus ipsaque illa extremitas lacus effert. Sua cuique figura ut modus; cunctis margo derasus, quia frequenter vel litori vel sibi illisae terunt terunturque. Par omnibus altitudo, par levitas; quippe in speciem carinae humili radice descendunt. 6 Haec ab omni latere perspicitur, eadem aqua pariter suspensa et mersa. Interdum iunctae copulataeque et continenti similes sunt, interdum discordantibus ventis digeruntur, non numquam destitutae tranquillitate singulae fluitant. 7 Saepe minores maioribus velut cumbulae onerariis adhaerescunt, saepe inter se maiores minoresque quasi cursum certamenque desumunt; rursus omnes in eundem locum appulsae, qua steterunt promovent terram, et modo hac modo illa lacum reddunt auferuntque, ac tum demum cum medium tenuere non contrahunt. 8 Constat pecora herbas secuta sic in insulas illas ut in extremam ripam procedere solere, nec prius intellegere mobile solum quam litori abrepta quasi illata et imposita circumfusum undique lacum paveant; mox quo tulerit ventus egressa, non magis se descendisse sentire, quam senserint ascendisse.
Fortasse agitur hic non de veris insulis se caespitibus harundinis. Sed pecora sustinere possunt...

Petrolei pretium crescit post decretum OPEC

Die Mercurii in conventu Vindobonensi societatis terrarum-exportatricium petrolei (OPEC) decretum esse - primum ab octo annis - productionem petrolei ab omnibus sociis OPEC deminutum iri, in summa 700 milibus doliorum per diem, ad copiam 32,5 milionum doliorum.
Rebus ita stantibus, pretia petrolei creverunt - e 46,4 dolariis per dolium petrolei generis Brent (Londinensis) die Mercurii mane, usque hodiernum (die sc. Veneris) 53,5 USD circa meridiem. Periti tamen putant pretia non posse sat diu magnopereque crescere, nam nimiam copiam petrolei adesse hodie in mercatu, quae copia sufficere mundo creditur usque fere finem 2017 anni.
Pretiis crescentibus magis magisque volunt US-Americani Canadianique petroleum suum fissile (Anglice shale oil) effodere, quod ad extrahendum difficilior (ergo carior) est quam naphtha liquida. At petroleum id fissile Americanorum maximus est aemulator terrarum OPEC. Circulus ergo OPEC-ianis cum pretiis est vitiosus.  

De Deo Veteris Testamenti a Ioanne Miles conspecto

Non est fortasse elegantiae in sui cyberdiario (=blog) verba aliorum passim citare, loco ipsius cyberdiarii auctoris cogitata monstrandi. Sed his diebus nihil est de quo scribere velim, citare tamen volo notionem perpulchram adhibitam ab Eduaro Minesotiano, sodale Gregis Latine Loquentium. Qui cu, de phrasi biblico 'dominus agminum' disputabat, utrum scilicet esset religio Judaeo-Christiana nimis bellicosa ut ei deceat, aduxit opinionem philosophi Christiani US-Americani, Iohannis (Jack) Miles, ponens notionem quae mihi valde placet: Deum Veteris Testamenti esse quasi palimpsestum deorum multorum. Si bene intellego, agitur hic de suspicione studiosorum priscam religionem Iudaeorum polytheisticam fuisse ac deinde demum Deus monotheisticus quasi superscriptus sit nominibus multorum deorum veterum. Quod videatur etiam in usu duorum nominum Dei in Veteri Testamento: Iahve/Iehova et Elohim (quae altera forma est ceterum ipsa numeri pluralis!). Sed non sum harum rerum peritus; tantum notio 'palimspestum deorum multorum' mihi valde placuit.

Ecce verba Eduardi:

De re ipsa heic tractanda videte duo opera ab Ioanne Miles conscripta quibus tituli _Deus: Memoria Vitae_ et _Christus: Summus cardo rerum in vita Dei_. In his operibus demonstrat Miles notionem Dei (perinde atque historiam mundi, memorias singulorum hominum, etc.) esse quasi palimpsestum "deorum" multorum. Non sunt hi libri e conspectu theologico conscripti sed ut critici literarii:

https://en.wikipedia.org/wiki/Jack_Miles

Sane illa traditione imbutus est Miles sed non eatenus ut factus sit sodalis ordinis neque est sacerdos Catholicus. Alicubi fando audivi vel legi eum esse sectatorem Ecclesiae Episcopalis. Melior situs quam Vicipaedianus est paginarum eius domesticarum ubi lector accuratiorem intellectum captūs (scope) huius auctoris sibi consequi poterit:

http://www.jackmiles.com/Home/jack-miles-bio

sed praesertim:

http://www.jackmiles.com/Home/books/god-a-biography/excerpt-from-part-i-of-god-a-biography