Amicus meus Christophorus, qui a patre (hodie iam mortuo) Hungarus, a matre autem Polonus est, necnon satis in patria mea clarus diurnarius ac scriptor librorum de vita imprimis iuventutis narrantium, confessus est in quadam sui indagatione ab actis diurnis divulgata, quanta tormenta passus esset, ut linguae Polonae scriptor fieret (nam primos vitae annos Budapestini cum parentibus egerat, postea demum cum matre decreverunt Varsoviam se migraturos, lingua Polona ergo non est sermo suus nativus). At non dico hic de cruciatibus grammaticae sermonum Slavorum, qui plures exceptiones quam regulas habent, de scripto autem Polonorum dico, cui adsunt octo littearae alphabeto Romanorum omnino ignotae: ą, ć, ę, ł, ń, ó, ż, ź, varios sonos Polonis solis proprios reddentes. Quas ut claviaturā computatri (aut machinae scriptoriae, si adsunt adhuc, qui ea utantur) reddas, necesse est tibi duarum simul manuum digitis duo plectra (=claves) claviaturae premere. Uno autem tempore Christophorus noster miserrimus manum unam fregit, quam gypsatam ac mitella involutam, ex cervice suspensam gestabat. Ad scribendum ita restabat ei altera sola manus, at debuit symbolam quandam ad usum ephemeridis maximi in terra nostra momenti (nomine "Gazeta Wyborcza") quam citissime scribere typisque mittere. Infelix primum se huius operis incapacem putabat, deinde tamen viam salutis invenit: pro altera manu... naso claviaturam pulsabat! Hoc modo textum duarum triumve paginarum scribendo coactus est Christophorus centies fortasse (nisi saepius) caput ad claviaturam inclinare atque nasi usu insolito uti.
Tantae molis erat Polonum fieri scriptorem.
PS: Sed si in Hungaria mansisset et ibi gloriam scriptoris petivisset atque ibidem manu similiter fracta laborasset, cruciatus fuissent ei fortasse crebriores his tormentis, quae Varsoviae passus est, habent enim Hungari in suo alphabeto novem litteras non-Romanas, quae ut claviaturā reddi possint, opus ambarum manuum necessarius est: á, é, í, ó, ö, ő, ú, ü, ű.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz