"Detector Vacca" - pars 7

VII. Hora quarta cum quadrante (ut vult pronavarchus) aut paulo post (nam scimus senescentes nautas visitare “materteras” aliquantulum longius exspectato) lupus noster marinus tramine repetivit Nycteriam. De tramine tamen descendit solus an cum cane?

- Aderat tibi Fabricius in statione? – rogavi.

- Ut verum tibi dicam, non memini – respondit pronavarchus. – Aderat certe... lorum.

Timui primum canem in tramine amissum esse: Nycteriae una cum nauta non descendisse, sed porro Sosopolin petivisse (fortasse ob insitam Yorkianis cupiditatem orbis terrarum visitandi). Nam, si aliter res sese haberent – id est canem Nycteriae de tramine descendisse atque hic demum amissum esse – cur ipse deversorium Fabricius non inveniret? Oppidum non esse tam magnum ac canis quisque iter unius chiliometri aut paulo plus certe discere valeret, prasertim cum cotidie fere, secundum testimonium pronavarchi, ambulationes longas per vias angiportusque Nycterianas facere solebant – putares post septimanam, cum baronessa T. “Lari” morata est, canem mente chartam geographicam oppidi clare pictam possidere.  

Ergo Sosopolin tramine vectus est Fabricius? At in metropoli tam magna difficile erit eum invenire. Sed... quomodo in tramine de loro ac collari se liberavit, nam utrumque manui nautae relictum est?

- Deversorium – rogavi pronavarchum – via recta e statione ferriviaria petisti?

- Ita – respondit citissime. Ac... vehentissime. Nimis cito ac nimis vehementer, ut crederem. Intuitus ita aciem in oculos nautae diu tacebam.

- Re vera... – confessus est – via fortasse non omnino... rectissima.

- Hem...?

- Tabernam visitavi, ubi vinum ab ipsis factum ac sapidissimum praebent.

- “Apud Gryphitas”?

- Ita. Tu quoque eorum vinum amas?

Ergo telephonandi mihi erant “Grypihtae”. Nox iam erat, sed tabernae potatoriae immo nocte operantur – telefonavi ac rogavi utrum meminissent visitationis pronavarchi.

- Ita, meminimus – respondit vox cauponae. – Canicula illa miserrima comitatus advenit. Ambo quoque tabernam nostram reliquerunt directionem deversorii petentes.  

Mulier certe de raptura Fabricii audiverat.

Hem, mecum meditabar, si directionem deversorii petiverunt, cur, hercle, tantum unus huc pervenit?

- Post „Gryphitas” aliquo in loco mansisti? – rogavi nautam, automatice poculum vino nigro replens. – Noli mentiri, quaeso!

- Veritatem verissimam tibi dico! – respondit poculum statim esiccans. – De “Gryphitis” via rectissima huc reverti sumus... Id est, ego revertus sum. Admitto, volui et “Sub rosa” vinum gustavi, sed, primo, hora iam erat sera ac nolui baronessam ob mei causam stomachari. Secundo, cum praeterito tempore “Subrosanis” adfui, vappam mihi dederunt. Praeterivi ergo hac vice locum eorum deversorium recte petendo.

Mente pinxi viam e “Gryphitis”, iuxta popinam “Sub rosa”, usque “Larum”. Omne compitum, omnem aedem. Non est via tam longa...

Et... statim intellexi! Eureka!  

- Canem puto – dixi – adhuc vivum esse. Degentem septingentis plus minusve passibus a loco nostro.

Pronavarchus intuitus est me suspiciose.

- Iocumne dicis, adulescentule?

- Minime.

Noveram Nycteriam fortasse magis quam urbem meam patriam – hic enim unoquoque anno a pueritia tempus aestivale cum matre trivi (pater semper negotiis aliquo alio loco aderat). Cum aliis pueris tum Sosopolitanis cum localibus solebamus omnem oppidi angulum lustrare. Scivi ergo adesse Nycteriae duo sola loca, quae olfactum caninum fallerent ita ne iter ad deversorium canis pergere posset. Aut fortasse non tam olfactum, quam ipsam voluntatem domum revertendi. Aut utrumque. Haec loca erant: portus piscem redolens (sed illuc pronavarchus ferali die Lunae non ivit) atque laniena redolens carnem. Quae laniena in media via posita erat inter “Gryphitas” et “Subrosanos”.

Post decem minutas Fabricium vivum validumque, opaco lumine lampadis viariae illustratum, invenimus in hortulo parum culto aedibus lanienae addito, os magnum – se fere maius – in pace corrodentem.    

Ut mox didicimus, canis in casula lanienae adposita noctibus praeteritis mansit, ubi custos aedium cubile ei e pannis veteribus constravit. Qui vir senex ephemerides non legens nescivit totum fere oppidum caniculam a raptoribus raptam quaerere. Biocolytas, qui utrum canem vidisset praeterundo hunc locum fortasse rogabant (nam omnia loca oppidi perscrutati sunt), gestu manus tantum ac vultu hilari salutavit, nam... homo surdus erat scopuli instar[1].

Quomodo autem collaris amplexum Fabricius laxare valuit, titubante pronavarcho nihil huius rei sentiente? At, sunt fortasse Yorkiani magis ingeniosi, quam putarent hi, qui vident in iis tantum ludibrium muliebre.

---

[1] Ita fortasse Romani dicerent, nam hi surditatem in maris litus mirum in modum ponunt; cfr. “surdas clamare ad undas” (Ov. A. A. 1,531), “tuas lacrimas litora surda bibent” (Prop. 4[5], 11, 6), “scopulis surdior” (Hor. C. 3, 7, 21), “saxa surdiora navitis" (Hor. Epod. 17, 54). Poloni autem: surdus ut caudex (głuchy jak pień), Angli: surdus ut palus (deaf as a post).