Hypericum

Decoctum hyperici perforati heri bibere coepi, sperans eam herbam effectum contra nimiam animi anxietatem mecum habituram.
Id facere persuasus sum non a saga, sed professtrice artis botanicae, quem percontatus modo sum, nam symbolam de historia usu herbarum scribo. (Diurnarius sum actorum menstruorum "Culina", licet ipse nil praeter ova coquere sciam.)
Hypericum curat imprimis digestionem, sed quoque depressionem (parvam) animi sinatque homini omnia in meliorem partem interpretari, i.e. magis "optimistice" futura exspectare.
Nam dixi dominae professtrici, si vitam meam aliquo medicimine possem 10-15% "laxatiorem" reddere, felix fierem. Respondit hyperico fortasse me uti debere, magis quam melissa, quae habet generalem effectum (res perplexas ad tempus) lenientem. Hypericum lentius (non "ad hoc") operatur, sed longiorem effectum habeat.
Videbimus. Pro nunc bibo duo pocula decocti hyperici tempore pomeridiano, post quinque pocula caffeae matutinae (quibus anxietas animi certe crescit, sed quid faciam?... addictus usui caffeae maxime sum). Ut gustum meliorem potio habeat (licet non tam male solum hypericum sapiat), addo potioni florem sambuci nigrae (una pars ad unam); tilia quoque similem effectum habere dicitur, sed nondum eam adhibere conatus sum - heri, ut dixi, res tota coepit.