De rotula aleatoria Russorum

Cum de alea cibaria Iberorum iam dixerim, narrare quoque debeo de rotula aleatoria Russorum, quo ludo ludere inter sese solebant (ita saltem fama fert) saeculo undevicessimo praefecti militum Russi. Regula ludi talis erat: in revolucrum (=pistolium revolvens) una tantum glans plumbea ponitur (dum maxime sex glandes hoc genus pistolii continet, quinque ergo loci glandibus aptati in ludo vacui manent), deinde lusores, alternis vicibus, glande oneratam partem revolucri ad libitum revolvent, postea, ad templum sui capitis pistolio adposito, manuclam premunt, nescientes utrum ictum vacuum aut sibi fatalem effecturi sint.

Probabilitas ergo statistica mortem sibi inferrendi erat in hoc ludo (si tantum semel ludebatur!) unum ad sex, sive 16,7% (sedecim virgula septem centesimarum). Sed adest quoque opinio viros hoc ludo fruentes minus (quam e calculatione statistica pateat) periculum re vera inisse, nam sola una glande onerata pars pistolii, cum ad libitum ac firme mota sit, revolvi finire solet, propter vim gravitatis, cum glande in inferiori sui positione manente, loco ergo opposito ad hunc locum, unde glans ad ictum efficiendum hauriatur. Sit vel haec hypothesis vera, porro a ludo isto ego abhorrerem!

Utrum rotula aleatoria Russorum re vera umquam a praefectis militum adhiberetur, an solum fabula ficta sit, iudicare nequeo. Certe similis hic habitus gerendi est stereotypo horum praefectorum, qui saepe duelliis (=monomachiis) fruerent, proni ad bibendum atque manus sibi inferrendas essent. Adest quoque fabula, verisimiliter ficticia, de praefecto militum Russo, quem sui milites mane in lecto mortuum (morte sc. suicidiario) invenerunt cum epistula ipsius manu scripta: ”Iam pertaesum mihi est cotidie vestimenta induere, deinde ea deponere”.

Aleae cibariae Iberorum finem minitari?

Unum ciborum maxime a Hispanis petitorum esse fricta viridicoloria capsica nomine vulgo pimientos del Padrón (est varietas speciei nomine Linnaeano ’capsicum annuum’ notae). Quod capsicum habet unam indolem extraordinariam: circiter decimum quintum (in summa intermedia) quodque se praebere acerbissimum dum omnia alia sint gustatu optimo ac lenissimo. Rebus ita stantibus comedendo haec capsica quasi aleam subis: fieri potest ut iam primo morsu amaritatem pati debeas, fieri potest ut (secundum regulas artis statisticae) vel triginta a te manducatis nullum gustum acerbum reperias.

Sed finis huic cruciatui! Artis enim geneticae periti modo nuntiaverunt se eduxisse capsica Padronensia, quibus adsunt tantum bona (i.e. gustu dulci instructa) specimina, nullis exceptionibus admissis. Quae comedere certe tutius cenantibus fore, nisi certe quis aleam etiam in cena experiri amet.  

Pons canibus suicidialis

Vico Caledoniensi (=Scotico) Overtoun adesse pontem, de quo annos quinquagenarios et sexagenarios praeteriti saeculi permulti canes se subito proicientes mortem invenerunt (in summa inetermedia unus canis per mensem). Canes hi – qui omnes ad seminia proceris rostris instructa spectabant - desilire solebant ex eodem pontis latere, tempore diei caeloque sereno. Erant quoque inter hos canes, qui, cum e casu quinquaginta pedum alto iis miraculose incolumes exire contigisset, denuo per eundem pontem ambulando denuo "suicidium" desiliendo petebant.

Hoc mirum phaenomenon investigatum est a moribus animalium perito doctore David Sands. Qui, investigationibus perfectis, ad opinionem venit canes "suicidas" ad saltum fatalem fortasse adductos fuisse odore urinae lutreolarum (marium), quarum colonia ibi, sub ponte, in ripa rivuli habitabant. Hoc odore firmissimo quasi obstupefacti fierent ac sine ratione ulla agere inciperent. Haec hypothesis explanare conatur quoque aenigma, cur tantum canes rostris longioribus instructi se de eo ponte praecipitaverint: nam naribus aliis canibus melioribus facilius citiusque odorem urinae senserint.

Dormiendo ditescere?

Quomodo somniis propheticis uti ad pecuniam sibi, aut in alea publica aut in foro bursario, comparandam docent in libro "Somnia victorum" Americani Michael Hunt et Stephen Copeland. Constat – ita saltem ambo asseverant – iam medio in praeterito saeculo duos Britannos – Harold Horwood et John Godley – imaginibus in somniis visis se dirigendo in equiriis ad magnas opes pervenisse. Horwood indolem enim adfuisse nomina mira in somniis audire, quae saepe similia erant nominibus equorum proximis in equiriis habendis victurorum, exempli gratia: Sahoney/Sayani, Malory Marshes/Marshmallow. Non semper recte eo modo equum-victorem coniectabat, tam saepe nihilominus, ut multo plus pecuniae sibi compararet quam perderet.

Num omnes tamen somnia propheticia cum nominibus habemus?

De Andrea, qui hilaritatem deposuit in fundo Oceani Indici

Tempore morationis meae Pecchini (AD 1987-88) amicus mihi ibi erat studens Russus, nomine Andreas. Tetricus, obscurus, parumloquens, homo mentis nebulosae. Rogavi aliquam aliam Russam, condiscipulam eius, quae casu etiam Andream puerum cognoverat (ambo enim ut pueri in eodem tribu Petropolitano habitabant), utrum semper talis fuisset.

- Minime! – respondit. – Puer alacer erat, hilaritate plenus.

- Quid ergo eum tantopere mutavit?

- Servitium militare – explanavit.

Andreas enim spatio quinque annorum in navi quadam submarina Sovietica nucleari (fieri potest ut in ista postea calamitosa "Kursk"!) stipendias meruerat. Ut ipse mihi postea narravit, maiorem partem horum quinque annorum sine motu ullo in fundo Oceani Indici iacebant, nihil facientes nisi iussa a Kremlino belli contra USA incipiendi exspectantes. Semel per septimanam (si bene memini, sed fortasse erro), noctu, ad superficiem maris adnavigabant, ut aerem novum navis in machinas suas compressorias duceret.

Talibus vitae condicionibus, Andreas hilaritatem suam puerilem omnino amisit.

Catulus vivus consumendus

Tale somnium me hodie mane invasit:

Cum Catharina, amore ut ita dicam primo meae iuventutis [quam re vera multos annos non vidi, nam in Canada degit], vagamur noctu per tribus "Cracoviae borealis" (in caelo conspiciuntur ignotae nobis constellationes australes, formis vero mirandis), ubi, praeter insulas urbis, hic et illic subito inveniuntur... vici parvi monticolarum (diceres inclavia rustica in terra aliter omnino metropolitana). In uno tali vico incidimus in cauponam, cui titulus, super ianua positus: "Taberna Slovaca". Intramus. Ut mox patet, cibus maxime hoc anni tempore a populo petitus est... 'catulus vivus', quae scilicet canicula adhuc viva (aut potius: moriens) consumetur! Maxime hac re perterriti a caupone statim sedamur – dicit enim caupo catulum hunc ita condocefactum esse, ne tempore cenae vagitum quidem edat.

Post haesitationem brevem consilium capimus locum hunc relinquere et alias cauponas aliosque cibos quaerere. Caupo nos, in ianuam revertentes, intuetur tristissimus.

De syndromate Lillehammerensi

Ludis eliminatoriis certaminis pedifolli Europaei finitis, dimidia pars manuum nationalium (id est: octo) iam domum abierunt. Neque porro ludi habebuntur in stadiis nonnullorum urbium, ut Posnania Polonorum aut Leopolis Ruthenorum (=Ucrainensium). Posnaniae, ubi manus Hibernica (=Irlandica) ac multa milia philathletarum huius gentis per duas septimanas degebant, cotidie usque multam noctem in locis publicis cerevisiam bibentes, canticulas canentes nisi etiam saltantes, nunc, Hibernis absentibus, multi timent ne huius urbis incolae depressione animi laborent. Quod erat sors civium urbis Norvegicae Lillehammer, urbis scilicet 25 milium incolarum, ubi anno 1994 Olympia hiemalia habita sunt. His enim ludis Olympicis finitis multi Lillehammerenses morbis psychicis laborare coeperunt, se scilicet a toto orbe terrarum quasi “relictos” putantes.

De rogatione inopinata

Duae puellae (seu potius: mulieres adhuc sat iuvenes) in sese casu irruunt in crepidine viae Iohannis Pauli II (Varsoviae), me prope adstante huius rei teste. Amicae veteres sunt, ut mox e sermone inter ambas habito patet, quae satis longum tempus sese non viderunt. Tunc, subito, una ad alteram:

- Tam pulchra mihi videris! Sine dubio aliquis te futuit, nonne ita?

De Venere a tergo solvenda

Alter amicus meus sat pecuniosus, N., modo commercium corporale (atque fiscale) cum meretrice habuit, pecunia haud parva pro eius munere soluta. Quod facit, ut asseverat, rarissime, cum scilicet animo depresso laboret (quo laborat, mea saltem sententia, fere semper). Cum tamen Venerem cum hac muliere colere coepit, meretrix dixit se posse ipsam solum a tergo pulsare (ductu vaginali scilicet, non anali, sed a tergo tantum). Miratus est his verbis amicus meus, qui est traditionalis potius coitus amator, rogavit ergo:

- Cur ita, domina carissima?

Respondit meretrix:

- Nam nolo facies clientium mihi in somniis molestiam afferre.

Mulieribus semper parens, pulsavit N. meretricem a tergo, minore tamen sui cum voluptate.

De Venere in itinere colenda

Amicus meus sat pecuniosus, Robertus, modo circumitionem mundi confecit, quod iter sex menses durabat et a Varsovia per Turciam, Persiam, Indiam, Cambodiam, Indonesiam, Chiliam, Argentinam et Lusitaniam ducebat (ex Argentina navi velifera, ut nauta simplex, Olisipponem spatio duorum mensium Robertus petebat).

Reducem statim rogavi de duabus in itinere rebus maximi semper mihi momenti: potionibus alcoholicis necnon coitu sexuali cum mulieribus. Respondit se, cum alcoholia tractamus, decrevisse antequam profectus esset nihil in toto itinere temeti sumpturum et promissum hoc sine magnis animae doloribus effecit. Quod tamen mulieres ad pertinet... respondit subridendo: Certamen nationum finitum est ludo inter Bataviam et Sinas Maiores (Hongkongia scilicet, Singapuria et Formosa respectis), effectu portarum violatarum (licet mihi, spero, hoc in casu sermonem ad ludum pedifollis pertinentem adhibere?) tres ad tres (3:3). Di boni! Nam non est Robertus (sicut etiam ego) vir valde pulcher, atque insuper (aliter quam ego) aliquantulum est verecundus. Tanta ergo copia mulierum (una, in summa intermedia, per singulum mensem)! Sed cur hae solae duae nationes, quamvis conatus sit, puto, Robertus noster cum multis aliis?

Tales sunt voluptates itineris circum totum terrarum orbem.

De suicidio miro, quia... ante ludum

Ut fortasse scis, lector care, patria mea, una cum vicina Ucraina, terrae hospitatrices his diebus sunt certaminis pedifollis Europaei, qua re valde ego laboro nam vesperibus cum ludi in stadio Varsoviensi habeantur difficillimus mihi est domum reditus e caupona “Gustatoria” viae Regalis, ubi horis vespertinis saepe manere soleo; difficillimus scilicet propter turbam philathletarum per vias urbis instar eluviei manantium atque id efficientium, ne unum fere laophorum (=autoraeda publica) aut tramen transviarium sui solitum iter sequatur.

Sed ego non de hoc genere molestiarum narrare volo, sed de hysteria qua mei concives corripiebantur primis duabus septimanis certaminis, donec scilicet Poloni a lusoribus Bohemicis inopinate superati ipsum certamen relinquere coacti sunt. Ne unus quidem homo eo tempore in locis publicis a me visus de alia quadam re collocutus est quam de isto certamine pedifollis. Adeo ventum est, ut... mater mea vetustissima hos follis ludos per televisorium spectaret!

Casu, die Polonis maximi momenti, id est die ludi nostratum contra Bohemis, ubi de vita aut morte pugnabatur, tempore statim pomeridiano – ergo quinque circiter horis ante initium ludi – mortem voluntariam sibi, pistolio in caput sclopetando, conscivit generalis Slavomirus Petelicki, olim sat clarus (saltem in terra nostra) dux militum delectorum sive agminum specialium exercitus Poloni. Biocolytae, qui investigationem mortis generalis agunt, causam suicidii putant esse eius “problemata personalia” (de quibus adhuc nihil fere scimus). Multi nihilominus concives mei putant hanc mortem non suicidariam fuisse (licet certum sit dominum Petelicki solum, sine ullo alio homine fuisse in loco mortis, scopocameris securitatis id testantibus) sed homicidium. At internautae nonnulli in variis foris de hac re scribentes maxime mirantur... horam mortis. Sunt fere qui his verbis argumententur: Suicidium sibi paravit? Bene, fieri potest. Sed cur finem ludi exspectare noluit???

Sacellum Herculis prope Varsoviam?

Heri cum circum oppidum Caelestiniam (quod oppidum a Varsovia circiter quinquaginta chiliometris abest) birotā vehebar, prope ecclesiam quandam conspexi statuam (sacello parvo additam) sancti Christophori Iesum Christum puerum manu portantem (trans flumen – ut scimus e fabula a Iacobo de Voragine renarrata). Sed videns eum (sc. sanctum Christophorum), virum valde procerum, baculo haud parvo corpus sui nitentem (qui baculus potius clavae similis videbatur) statim de Hercule cogitavi. In mentem venit suspicio: nonne cultus sancti Christophori re vera erat continuatio cultus Herculis, nomine tantum herois pagani mutato?

Vesperi, domum reductus, coepi Vicipaediam aliasque fontes interretiales scrutari, ut de similitudine Heraclis et sancti Christophori aliquid discerem. Obstupefactus inveni iam multos ante me ad hanc amborum similitudinem animum advertisse. Ambo enim erant gigantes ut ita dicam boni cordis, etsi non semper perspicacissimae mentis.

Ambo quoque spectant aliquo modo ad munus per flumen homines transferendi: sanctus Christophorus puerum Christum (ut diximus) ad alteram fluvii ripam portavit; Hercules autem centaurum Nessum (qui simili munere in ripa Eueni laborabat) rogavit ut Deianiram per fluctus transferret – cum exitiali his tribus effectu.

Doctor Carcinoma

Incredilem fabulam ad rem medicam spectantem narravit mihi Hiacynthus Passer, cuius amici uxor operationem chirurgicam nuper subire debuit, nam suspicaverant medici eam in intestinis aliquid mali forsan habere. Post chirurgiam e narcosi excitata, se comperit haec mulier solam iacere in cubiculo nosocomii. Prope lectum mensa parva erat, in qua iacebant nonnulla documenta ad operationem nostrae mulieris videlicet pertinentia. Quae cum legere coepisset, statim fere animo relicta est, nam conspexit in summa pagina nomen 'Carcinoma' (Polonice: Rak). Postea demum, mente sana recuperata, legit chartam cautius atque comperit Carcinoma esse... nomen gentile medici, qui operationem conduxerat! Nam Polonice 'rak' et 'carcinoma' et 'cancer' (animal scilicet aquatile) significare potest, atque, ut patet, nonnullis hominibus nomen gentile tale est (a cancro certe, non a carcinomate, originem trahens).

Ipsa mulier autem omnino sana a medicis pronuntiata est, nam repertum est, chirurgia peracta, condicionem intestinarum eius minime periculosam esse. At potuit infarctu cordis mori, charta a se primo visu inspecta...

De prostata (porro)

Omnino inexpectate narrationem Martini Cracoviensis  - de maiori voluptate in coitu anali virorum (scilicet homosexualium, partem passivam agentium) quam mulierum, propter prostatam – confirmavit Michael Varsavianus, qui de tot variis rebus aut per interrete legit aut e programmatibus televisificis discit. Addidit Michael prostatam per rectum manu pulsando solam esse methodum sperma elephantis obtinendi (i.e. in hortis zoologicis, ad elephantes-feminas artifice inseminandas). Habent enim elephantes-mares tam longas "caudas", ne eas ad eiaculationem adduceres methodo ut ita dicam naturali, id est manu penem masturbando.

Talia Michael, polyhistor ille.

Columbum speculatorem Lusitanorum?

Manuel Rosa, qui est, ut ita dicam, US-Americanus rerum gestarum peritus autodidactus, asseverat Christophorum Columbum bene scisse se in occidentem navigando Indiam nullo modo petiturum, fecisse id nihilominus ut animos Hispanorum a vera in Indiam via averteret. Quam veram viam, id est in orientalem ex Europa directionem, circum scilicet Africam, Lusitani (=Portugalenses) modo potiti erant, qui etiam commodissimos in litore Africano necnon in ipsa India portus condiderunt ac bene munitos tenebant. Erat enim Columbus – secundum Rosa – speculator regis Lusitanorum.

Ceterum docet Rosa Columbum (de cuius origine nihil fere scitur) fuisse filium regis Poloniae Vladislai III, qui rex officialiter a Turcis in pugna Varnensi (1444) necatus est, sed multas fabulas eum vitam servasse narrabant (corpus mortui regis numquam reppertum esse, Turcos autumantes caput eius detruncasse re vera alicuius alii equitis capite potitos esse, etc.) et postea diu ac tacite vixisse in extremo Europae angulo: insula Materia (sive Insulis Purpurariis, hodie: Madeira), nomine novo sui induto Henrici Germani.  

Sed varia iam de Columbo audiebamus (nuper scripsi hoc in diario de hypothesi eum nulla scientia navigandi praeditum fuisse). Utcumque res sese habebant, animos Hispanorum re vera a via in Indiam advertere Columbo contigit, novas terras – maioris fortasse ut ipsa India momenti – iis in manus praebendo.

De stupro a mulieribus exspectato

Cum Carolina ambulationem fecimus quattuor horarum iuxta flumen Świder ad oppidum Otwock, quae regio ante alterum bellum mundanum erat locus iucundissimus Iudaeis Varsoviensibus ad ferias agendas (multoties memoravit hunc locum in suis scriptis Izaak Bashevis Singer). Hodie autem, Iudaeis absentibus, Otwock plerumque ab alcoholicis inhabitatur, ergo etiam silvae pinosae circum id oppidum positae non tantopere redolent paradisum ut olim solebant.

Carolina, ut mos ei est, multa mira narravit. Exempli gratia, suos amatores Polonos Sueticosque comparans, dixit ne unum quidem virum Polonum sui cunnum umquam lixisse! Declaravi me statim in hac silva recompensurum pro peccatis istorum malorum virorum Polonorum, recusavit tamen Carolina, nam timet res Venerias nocivas fore amicitiae nostrae (ita saltem dicit).

Alias tamen res de viris Sueticis audivi ex amica mea Croata, Liliana, quae per unum aut plus annos munere quodam ad pecuniam colligendam apto in Suetia fungebatur. Dixit mihi Liliana (tunc puella sat formosa 25 annorum): "In Suetia res ita se habent: die Veneris vesperi intras discothecam, ubi manes quattuor aut quinque horas, bascaudam vodkae hauris et... sola domum repetis".

Quod congruit fortasse cum ipsius Carolinae fabula. Nam, ut dixit (licet mihi tam intima coram aperire?), proximos praeteritos annos matrimonii cum Mats peregerunt sine Venere omnino culta. "Si Polonus (Mats) esset – dixit Carolina – me vi stuprasset atque omnia inter nos bene se fortasse postea habuissent. Sed, ut vir Sueticus, id facere non potuit".

Habent ita Poloni nonnulas virtutes, sicut facultas mulieres – id officialiter nolentibus, sed re vera cupientibus – stuprandi.

Quomodo comprehenderim me alcoholicum esse

Usque vicesimum quartum annum vitae nihil fere alcoholis bibi, nihil scilicet nisi bis terve vodkam (=aqulam) cum amicis, neque, ut verum dicam, mihi magnopere ea sapiebat. Postea tamen, in civitate USA Ohio degens, cum uxore divorta vitam solitariam agere coepissem, mos mihi cito constitui cotidie vesperi cauponam cerevisiariam visitare. In patriam meam tamen mox reductus paupertate pristina denuo laboravi, neque vitam tam "sumptuosam" (=cauponas adire) pergere valerem. Diis nihilominus volentibus post tres quattuorve menses egestatis munus suscepi diurarii in actis diurnis "Gazeta Wyborcza" (eo tempore et hodie maximi in Polonia momenti). Tunc crumena mea inflari denuo coepit, mox ergo in morem cauponas nocturnas visitandi reverti.

Bello civili in pristina Iugoslavia erupto, statim illuc ad tempus longius ut relator diurnarius missus sum. Et ibi erat finis meae sobrietatis: morem evolvi cotidie antequam obdormirem lagoenam vini nigri haurire (quem morem usque hodie servo), tempore diei autem nonnullis cerevisiis vodkisve hic aut illic sumptis (quod hodie, deo gratias, iam non facio, i.e. tempore diurno a temeto ullo abstineo). Potare erat mihi primum sola voluptas in vita mea Zagrabiae solitaria. Brevi tempore comperi me ad potandum nimis (magis quam alii homines) pronum esse, sed alcoholicum me pronuntiavi demum post unum eventum peculiarem:

Uno die (mense Septembri anni 1991) in ipsa fere acie bellandi fui, in vico scilicet Nuštar Slavoniae Orientalis (prope oppidum Vinkovci), quod vicum, antea a copiis Serbicis occupatum, modo a Croatis expugnatum erat. Pugna fuerat ibi vero horribilis: ne una domus quidem intacta mansit ac medio in vico currum loricatum Serborum videre potuisti, "capite" currus ictu canonis detracto. Neque nos visitatores – ego scilicet et photographus quidam Italus – omnino tuti ibi fuimus, nam unaquaque circiter quarta horae parte Serbi ictu "caeco" mortarii vicum hoc petebant (eo modo etiam automobile nostrum, quod scilicet ad hunc Italum pertinebat, in faucibus vici relictum, partim deleverunt, nos eo temore in alia vici parte degentibus).

Inter parietinas alicuius aedis subito signum cauponae conspexi. Suasi Italo meo, ut illuc veniremus (stipulati eramus a duobus vigilibus Croatis, qui assensi sunt ad propositum meum et una nobiscum cauponam hanc rusticam potatoriam intraverunt). Intus omnia intacta manserunt, licet videres homines (=potatores ipsumque cauponem) quasi in uno temporis momento cauponam citissime reliquisse, poculis partim adhuc vino aliisque temeti generibus plenis in mensis relictis. Quo aspectu a me viso non potui, quin lagoenam quandam vini in pegmate stantem manu prehenederem atque dimidiam eius partem haustu Threicio in fauces infunderem, omni cultu civili (amico sc. Italo stipatoribusque nostris videntibus, sollemnitate loci pugnae recentis a me spreta) tunc relictus. Qua re id fecerim nescio, quasi vi quadam divina ductus.

Quomodo vegetarianus esse desierim

Etiam ego, hodie, ut dixi, bovinae crudae (=incoctae) delectator, olim homo vegetarianus fui. Puer enim quindecim annos natus decrevi – partim propter regulas buddhistarum, tunc mihi alicuius momenti – me porro carnem animalium non comesurum. Per quattuor fere annos a carne ulla re vera abhorrebam, donec anno 1985 una cum matre ad amicum eius visitandum iter Vindobonense fecimus. Quod erat primum meum iter trans “aulaeum ferreum”, primum scilicet cum terram occidentalem, i.e. regimini communistico Sovietorum eorumve sociorum non subiectam, meis propriis oculis viderem. Certe, ut iuvenis civis Poloniae communisticae pecuniam fere nullam mecum habebam neque vero multo melius se in hoc respectu habebat mater mea, sed amicus matris, de pauperia nostra sciens, in habitationem suam alteram (quod ad tempus morationis nostrae solis nobis reliquit) hostes suos adducens, dixit: Potestis uti omnibus rebus, quas in culina frigidariove invenietis. Oro, ut ita faciatis, nam aliter has omnes res, mihi nimias, ut sordes eicere debebo.

Verbis eius, urbanitate tam plenis, valde gavisus eram, donec frigidarium (hero nostro iam absente) aperui: more vetero Germanorum/Austrorum plenum frigidarium erat solis fere botulis, tomaculis, lucanicis aliove genere carnis! Rebus ita stantibus decrevi dispensationem sive laxamentum morum ad escam spectantium mihi ad tempus itineris (i.e. unius septimanae) daturum. Ita feci et per totam hanc septimanam sola fere carne vescebar. At postea, in Poloniam reductus, iam in regulam vegetarianam redire (licet nonnullies conatus sim) minime valui.

De itinere Cracoviensi (porro)

De itinere Cracoviensi narrans oblitus sum dicere Kingae (aut fortasse Latinius: Cunegundi, licet de hac puella scribendo malit semper manus in eius nomine Latino duplicem 'n' post duas primas litteras ponere) maxime inter varias escas placere carnem crudam (=incoctam) edere, id est bovinam more Tartarorum cum ovis (item crudis) factam. Sicut et mihi! O, puella caelestis, libidinem meam tantopere, tot variis modis evocans!

Ego, Kinga et Martinus ad pocula (licet Kinga nihil fere biberit, propter aliquem morbum, cuius nominis iam non memini) de multis rebus locuti sumus, inter quas etiam de voluptate sexuali in coitu anali assequenda. Nam, ut unus nostrum nuntiavit, viros homosexuales (passivos) maiori cum voluptate eo modo coitu frui quam feminas, cuius rei causam esse prostatam. De hac re quid sentiam, nescio. Sermo erat nihilominus valde iucundus, eo magis quod unus nostrum homosexualis, alter bisexualis, tertius autem heterosexualis est: plena ergo repraesentatio opinionum.

De felibus Arabibusque

Scandali haud parvi nisi fere pugnae ethnicae auctor fuit Mats noster, denuo ergo mihi est de hoc viro incredibili narrandum. Res ita se habebat:

Cum Carolina habitabant ambo in quadam Holmiae parte, ubi hodie satis multi musulmanes (Arabes, Turci) quoque vivunt. Habitaculum iis erat in pedeplanis (=tabulato inferio) alicuius aedis. Tenebant ibi duas feles – matrem et filiam eius, quibus – sicut et ipsi Matsi – placebat diebus aurae serenae aut in fenestra aperta aut in maeniano, in sedili scilicet ibi posito, sedere, radiis solis ad libitum fruendo.

Uno tali die hora circiter altera pomeridiana maenianum e via urbis appropinquaverunt duae puellae gentis Arabicae, post scholam cotidianam domum repetentes. Placebant iis enim valde duae feles. De quibus rogatus, Mats respondit hanc esse matrem, illam matris filiam.

- Ubi autem pater? – rogaverunt puellae. Quibus Mats:

- Pater? Hem... Sicut pater facere solet: munus suum explevit, deinde evanuit.

Puellae, non multum videlicet huius explanationis intellegentes, vale Matsi felibusque dixerunt atque abierunt. Domi tamen statim explanationem mirandam Matsianam absentiae patris felini parentibus suis renarraverunt. Cuius rei effectus erat talis: post dimidiam horae partem prae maeniano Matsiano sex septemve Arabes adulti (parentes scilicet ambarum puellarum necnon consanguinei aut vicini ipsorum) apparuerunt, maledicta in Matsem iacentes eumque obscaenae coram lilberis linguae usus incriminantes. Ut corporis integritatem servaret, decrevit Mats statim apud Arabes veniam petere ac promisit talia similiave numquam porro coram ullis puellis puerisve se dicturum. Qua re satisfacti Arabes abierunt. Duae autem puellae numquam porro ad feles visendas advenerunt.

Barba vero limitalis

In mentem venit memoria itineris Sozopolani (in oppidum scilicet maritimum Sozopolim Bulgarorum), quod iter cum matre aestate anni nisi fallor 1979 fecimus, tempore ergo, cum et Polonia et Bulgaria sub dictatura partium communisticarum manebant. Memini longissimam morationem in limite Poloniae et Unionis Sovieticae ac denuo Unionis Sovieticae et Dacoromaniae, propter necessitatem hamaxam traminis mutare (ob latiorem viam ferream Russorum). In finibus autem Dacoromaniae et Bulgariae denuo erat nobis plus solito exspectandum, propter... civem quendam barbatum, cuius photographema in syngrapho (=litteris transitualibus, Anglice: passport) faciem minime barbatam monstravit. Haec res minime placuit telonario Bulgaro, qui miserum virum iussit... barbam statim radere.

Iter Cracoviense

Praeteritos nonnullos dies Cracoviae degens conveni iuvenem Kingam, cui mens mea placet, a corpore tamen (pro dolor!) abhorret, necnon alterum iuvenem ingeniosum, Martinum, qui scit organis in ecclesia canere atque horologia vetera reficere. Hic monstravit mihi a se reparatum horologium omnino e ligno (sic!) exstructum in Silva Nigra Germanorum (Schwarzwald) primis annis saeculi undevicesimi (XIX).

Ceterum in vico sub-Cracoviensi Radwanowice inveni in agris sat magnum numerum carpophylacum, sive avium terriculamenta, seu Priapos – nam Graeci contra aves pomis imminentes simulacra magna Priapi peniformis adhibuerunt.
Ceterum... ut semper in itinere, nimis vini bibi atque adhuc hunc morem pravum superare non valeo. Nihil ergo novi sub sole...

De ursis (porro)

Finem fortasse ponemus narrationibus Matsianis, minime tamen fabulis de animalibus. Dixi me numquam ursum os ad os convenisse. Sed hoc non est verum. Aut fortasse est. Aut simul et est et deest. Date aures:

Ante decem annos cymbā Esquimensi (Anglice: kayak) per fluctus amnis Narew (in superiori eius parte, prope finem Belorussiae) solus navigabam. Hora erat iam vespertina ac quodam temporis momento, cum directionem occidentalem una cum rivulo recte peterem, sole occaecatus non bene quid ante me haberem conspicere valui. Desivi ergo remigio uti ac fluctibus vectus in summa silentia (praeter aquae tacitam murmurationem) fluebam. Acie oculorum mox recuperata subito intuitus sum... ursum haud parvum in ponticulo (aut potius suggestu hamiotarum) ligneo sedentem. At cymba mea directe hunc ponticulum petebat! Obstupefactus, quasi paralyzatus, timore tamen nullo – ut memini – laborabam, mente autem talem dialogum mecum agebam:

Vox prima: Noli timere, Poloniae boreali, ubi nunc es, omnino desunt ursi!

Vox secunda: Sed quod prae me video ursus est!

Vox prima: Re vera, sed... in Polonia boreali nullum ursum habuimus ab annis sexagenariis praeteriti saeculi, cum vagus quidam ursulus Ruthenus (habent enim Belarussi silvam unam, ubi hae bestiae lege proteguntur, sat procul a fine Poloniae) breviter apparuit.

Vox secunda: Sed quod prae me video...

Tunc subito "ursus" in duas partes diruptus est, quae magno cum strepitu caudarum in altam aquam se proiecerunt. Duo castores hi erant, qui unus ad latus alterius stantes oculis sole occaecatis aspectum ursi praebuerunt, habebant enim eiusdem coloris (i.e. fuscam) pellem ut pellis ursina.

De modo se pretegendi contra morsus canis

Idem Mats (Latinius fortasse: Matthaeus) talem modum corpus a morsibus canis protegendi mihi narravit:

A cane petitus pronus humi te proice, cruribus flectis (ita ut calces nates tangant), plantis autem manuum faciem (oculos) protegentibus. Tale corpus canis "nesciat" quomodo mordeat, nam mordere solet tantum partes membrorum ultimas, ut sunt pedes aut manus.

Hoc didicit Mats in exercitu Suetico stipendia merens.

De modis se protegendi contra animalia nociva

De aliis autem (praeter culices) animalibus homini molestissimis talia audivi:

Ursum, cum inspicias te petentem, fugam fac quam celerrime, semper tamen pone te relinquendo quidquid cibi tecum habeas. Hac esca satis factus ursus te ipsum verisimiliter porro non petet. US-Americani tamen in Feris Occidentalibus (Anglice: Wild West) habitantes, ubi ursus Grizzly hominibus valde nocivus degit, dicunt ultimam contra hunc salutem fore humi pronum te proicere mortuum simulando. Nam a quibuslibet cadaveribus abhorreat iste "ursulus".

Ego numquam – deo sint gratiae! – ursum os ad os conveni, licet in iuventute tempus sat longum triverim in Montibus Vescadensibus (Bieszczady), quibus ursi adsunt. Semel tantum, abhinc ante quattuor annos, cum uxore tunc mea Dorothea per silvam Thuricensem Slovacorum ambulantes vestigia plantarum ursinarum nivi impressa conspeximus. Permagna vero erant haec vestigia, ne ea confunderes cum aliis animalibus. Statim decrevimus nos de via declinare domumque repetere, nam e somno hiemali excitatos ursos dicunt non semper maxima cum "humanitate" se gerere.

Amicus autem quidam meus Australianus, cum ambo linguae Sinicae Pecchini una studebamus, hos me duos modos contra lamias marinas (Anglice: sharks) adhibendos docuit: lamiam cum te appropinquantem vides, aut sine motu (si fieri potest) in aqua haereas, aut lente natando directionem... ipsius lamiae petas (sic!). Nam lamias numquam hominem consulto petere, semper per errorem eum aliam praedam esse (ut praesertim phoca) putantes. Quae praeda semper, lamia a se conspecta, quam celerrime fugit; si ergo non fugit, non est praeda – tunc lamia marina ictum suum desinat.

Hem, quid de talibus (coram urso mortuum simulare, lamiam marinam petere) dicam? Facile cogitatu, difficilius fortasse factu...