Finem fortasse ponemus narrationibus Matsianis, minime tamen fabulis de animalibus. Dixi me numquam ursum os ad os convenisse. Sed hoc non est verum. Aut fortasse est. Aut simul et est et deest. Date aures:
Ante decem annos cymbā Esquimensi (Anglice: kayak) per fluctus amnis Narew (in superiori eius parte, prope finem Belorussiae) solus navigabam. Hora erat iam vespertina ac quodam temporis momento, cum directionem occidentalem una cum rivulo recte peterem, sole occaecatus non bene quid ante me haberem conspicere valui. Desivi ergo remigio uti ac fluctibus vectus in summa silentia (praeter aquae tacitam murmurationem) fluebam. Acie oculorum mox recuperata subito intuitus sum... ursum haud parvum in ponticulo (aut potius suggestu hamiotarum) ligneo sedentem. At cymba mea directe hunc ponticulum petebat! Obstupefactus, quasi paralyzatus, timore tamen nullo – ut memini – laborabam, mente autem talem dialogum mecum agebam:
Vox prima: Noli timere, Poloniae boreali, ubi nunc es, omnino desunt ursi!
Vox secunda: Sed quod prae me video ursus est!
Vox prima: Re vera, sed... in Polonia boreali nullum ursum habuimus ab annis sexagenariis praeteriti saeculi, cum vagus quidam ursulus Ruthenus (habent enim Belarussi silvam unam, ubi hae bestiae lege proteguntur, sat procul a fine Poloniae) breviter apparuit.
Vox secunda: Sed quod prae me video...
Tunc subito "ursus" in duas partes diruptus est, quae magno cum strepitu caudarum in altam aquam se proiecerunt. Duo castores hi erant, qui unus ad latus alterius stantes oculis sole occaecatis aspectum ursi praebuerunt, habebant enim eiusdem coloris (i.e. fuscam) pellem ut pellis ursina.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz