Ante circiter 15 abhinc annos vita mea Varsoviae male se habebat omni fere ex parte. Eodem tempore Lutetiae Parisiorum unam septimanam causa muneris degebam. Amica et amatrix mea Lutetiensis suasit mihi Varsoviam relinquere et ad se habitum venire. (Tunc mater mea not tam male ut hodie se habebat, ergo potui eam domi sine cruciatu conscientiae relinquere.)
- Sed - rogavi - quid faciam Lutetiae? Unde pecuniam mihi comparem? Gallicam loqui nescio...
Meditata paulisper, respondit:
- Potes in actis diurnis Parisianis praeconium dare te colloquia Latine volentibus praebiturum. Fortasse snob(es) nonnulli respondebunt...
Non ausus sum ita facere ergo nescio utrum adsint tales snobes Lutetiae. Sed usque hodie interdum meipsum rogo, nonne maximam errorem vitae meae tunc fecerim.
Vale Lutetia!
Non de Gallia (absit cogitatio!) sed de Germania ego cogito: bono enim (quamvis parum lucroso) munere in mea terra fungor, neque ullum quæstum ibi habeo, sed causa quædam me fere cotidie hortatur ut in Germanorum fines clam (tamquam profugi, qui vocantur, Mahometani) irrepam et pleniorem ibi vitam mihi inveniam.
OdpowiedzUsuńNoli te sollicitare; errores sine dubio majores jam facturus es.
OdpowiedzUsuńFacturus? Procul absit!:-)
Usuń