Quis re vera fuerit baro Mynchusanus

Volui ipse scribere aliquid de barone Mynchusano, sed melius id fecerunt et scriptor Eric Kaestner et translator eiuis Latinus Nicolaus Gross. Citabo ergo praefationem auctoris libri "Baronis Mynchusani mirabilia itinera et pericula marina terrestriaque", optima Latinitate a Gross redditam:
Hoc quidem constat nec ullo modo potest in dubium vocari: Baro de Mynchusa (i.e. Muenchhausen), qui hoc in libro narrat de nonnullis periculis a se subitis, vere recteque vixit, idque ducentis fere annis ante. Qui in regione Brunsvicensi in lucem editus, praenomine Hieronymus, vix schola egressus factus est praefectus militum. Quod illo tempore solebat fieri de filiis nobilibus. Patres vivebant in praediis suis, ibant venatum, equitabant per campos, bibebant pentapoma rubrum [Theodisce Gluehwein], sinebant filios fieri praefectos. Patres cum consenuissent, filios revocabant. Deinde idem ibant venatum, equitabant per campos, bibebant pentapoma rubrum, filios sui ipsorum sinebant fieri praefectos. Quonam tempore haec facta sunt? Fuit illud tempus, quo imperatrix Maria Theresia in Austria, Fridericus Magnus in Borussia, Catharina Secunda in Russia imperaverunt. Cum bella fierent ubique et ubique essent exercitus, ubique necessarii erant praefecti.
Si propria in terra revera non fiebat bellum, praefecti equitabant in aliam terram seque adscribebant eius exercitui. Hoc factum est de Hieronymo Mynchusano, qui propter molestiam temporis exercitui Russico asscriptus et in bello Russorum et Turcorum captus nonnullis demum annis post liberatus est. Postea a patre suo vetere revocatus est domum, ad Bodenverderianum praedium et castellum, ut Hieronymus fieret dominus praedii. Qui exuit vestem militarem, iit venatum, equitavit per campos, bibit pentapoma rubrum. Ceterum, cum filii ei non essent, non sivit filios fieri praefectos militum. Hac re excepta Mynchusanus vixit ita ut ceteri barones nihilque nos hodie sciremus de eo, nisi idem, cum pentapoma bibebat, narrasset narratiunculas perquam mirabiles. Tam mirabiles narratiunculas, ut ceteri barones, parochus, medicus, burgimagister, qui una cum eo ad mensam assidebant, eius verbis inhiarent. Narratiunculas tam mirabiles, ut ab aliquo clam scriberentur typisque mandarentur. Mynchusanus valde indignatus vetuit, ne narratiunculae suae impirmerentur. Cum hoc frustra fecisset, ira incensus mortuus est.