De silva suicidiaria Aokigahara

Aokigahara (Iaponice 'mare arborum') esse nomen silvae in latere montis sacrae Iaponum Fujiyama crescentis. Qui locus maxime opacus (propter arbores altissimas) ac mirissima silentia praeditus (quasi desint ibi aves aliaque animalia) redolet auram lugubrem (insuper compassum nesciat ibi plagam borealem recte indicere). Inde videlicet fit ut Aokigahara alliciat in se homines qui sibi manus inferre cupiant.  

Ita unoquoque anno circiter centum cadavera hominum sua manu interfectorum inventa sunt in ea silva. Numerus hic continuo crescebat et anno 2004 centum octo cadavera in silva Aokigahara inventa sunt. Postea magistraturs prohibuerunt numerum suicidiorum divulgare, ne nimis de tota re in Iaponia loquatur, quod novos suicidii petitores in istum locum adduci possit.

Magistratibus localibus infamia silvae ut loci idonei ad moriendum etiam ob hanc causam non placet, quod saepissime ipsi  – vectigalibus localibus adhibitis – sepulturam cadaverum perficere debeant.   Ab his ergo (sc. magistratibus) agmina civium vigilantium in silvam Aokigahara uno quoque die mittuntur, ut "suicidiarios in spe" quam celerrime inveniant eosque aut hortatu aut vi ad stationem vigilorum publicorum adducant.

Aokigahara alterum locum tenet in indice locorum maxime suicidiariis idoneorum. Palmam in hoc indice tenet pons Portae Aureae urbis Sancti Francisci, dum tertium locum – saxosa ora maritima Britannorum Beachy Head.

Vistula viscio plena?

Etymologi plerumque credunt nomen longissimi fluminis Polonorum – Vistulae, ipsorum lingua Wisła – originem habere in radice praeindoeuropaea *ueis-, quae significaret plus minusve 'fluere'. Nomina fluviorum sunt – ut scimus – maxime omnium conservativa, id est melius quam alia toponima servant formam priscam, iis ante milennia datam a gentibus, quae saepissime hodie iam non exstant.

Maxima cum probabilitate Vistula accepit suum nomen a Celtis, qui saeculo tertio ante Christum per regiones hodiernae Poloniae migrabant, occasum Solis petentes. Hi servant usque hodie radicem *ueis-, exempli gratia in Hibernico (Irlandico) nomine uisce 'aqua'. Mirum in modum in orbe terrarum nomen id maxime notum est hodie in locutione uisce bethu, id est 'aqua vitae', id est (hoc in casu) viscium (whiskey, ita saeculo XVIII Angli nomen Irlandicum inscripserunt).

Primae mentiones uisce bethu spectant ad saeculum XV, licet fabula doceat eam primum paratam esse a sancto Patrico. Verisimiliter primae Celticae 'aquae vitae' omnino aliae fuerant quam whiskey hodierna – loco hordei fructi tunc adhiberentur. Ceterum, in Vistulae ripa whiskey rarissime bibitur, nam hauriunt Poloni vodkam albam, a secali factam, mea sententia multo peiorem. Sed de gustibus non est disputandum.       

De araneis mirabilia

Aranei (i.e. araneae-mares) sunt re vera artis amatoriae peritissimi, licet plerique copulent... semel tantum in spatio totius sui vitae - asseverat Robert Rozwałka, scientista Insituti Zoologiae Universitatis Mariae Curie-Skłodowskae (Lublini Polonorum). Ut ait hic, non esse verum feminam aranei marem suum saepe (ut creditur) post coitum devorare – id evenire tantum, cum femina fame maxima laboret. Insuper adesse e.gr. araneas familiae Xysticorum, quarum mares ante coitum feminam palpando mulcendoque quasi sopiunt ac deinde, semi ita paralysatam, filo ligant, ne tempore fututionis libidinem ista amittat et/aut (multo peius!) amatorem devorare conetur.

Ceterum apud multa genera aranearum mos valet ut mas feminae, quam futuere vult, donum primum apportat, quod araena aestimet, antequam ei aut sinat secum coire (cum donum sit verbi gratia musca pinguis) aut non sinat (culice macro donum dato; sed etiam tunc femina minime fututa donum apud se retinet!).  Ita facit e.gr. Pisaura mirabilis - huius generis araneus muscam a se captam primum fila (sc. a se ad telam texendam producta) circumvolvit, sicut nos dona amicis danda imponimus papyro taenia circumvoluto. Apud nonnullas Araneidas mos quoque valet fututricis sibi speratae "ostium occantare", id est modos musicos efficere filos telae (quasi citharae chordas) pedibus pulsando. Agitur hic non de fortuito, sed a maioribus tradito rhytmo, cui femina, amasione a se probato, cantilena invitatoria respondet, dum amatoribus spretis alteram cantilenam canit, sc. recusationis.

Qui modi musici nonnullis araneis (feminis) tamen finem horribilem adportant. Sunt enim aliae araneae – generis Ero aut Mimetus – qui araneas canentes libenter devorent. Illae didicerunt ita harum modos amatorios imitari, ut femina, cantilena sibi suavissima omnino obstupefacta, ianuam amatori (ut putat) late aperit at... videt ante se stantem hostem sui atque occisorem.

Ut diximus, multi aranei (mares) semel tantum in vita futuunt. Ad coitum maturi saepe nulli rei praeter feminam inveniendam student, ne quidem de esca sibi necessaria curant, ita ut fame ac defatigatione moriantur.

De nuntiis lugubribus astrorum

Aesculapiam (tale sibi nomen indiderat), astrologiae peritam, quae apud nos heri cenavit, rogavi utrum esset mihi modus quidam cognoscendi in antecessum tempus moriendi. Respondit mortem uniuscuiusque hominis (praeter hos, qui ob infortunia sint morituri) penedere de horoscopio sui liberorum. Ita astra tuorum filiorum filiarumque monstrent, quando iis ad vitam sustinendam porro non tam magni momenti fueris - tunc (plus minusve) morieris. Horribile dictu cogitatuque horribilius! Oblitus sum rogare Aesculapiam de nepotibus: nonne iis quoque utiles essent avus aviaque?

Lesbia autem dixit, cenam hesternam coquendo, carotam, quam in pantopolio emimus – omnino aliam esse quam in horto eductam: videtur magis "inflata" esse, ob nimiam (ita Lesbia putat) copiam nitrogenii. Quam differentiam dicit se carotam digitis palpando sentire.

Ego ipse similem differentiam comperi sucum parando, primum pomis (malis) utendo in horto nostro carptis, deinde pomis in pantopolio emptis: sucus pomorum nostrorum multo melius sapiebat, licet nostri horti mala sint aut mala sancti Antonii ( Polonice antonówki) aut papyracea (papierówki), genera ergo satis plebeia, dum poma in taberna empta essent generis reginalis (reneta, nota quoque nomine 'regina pomorum').

Questui nostrum mox aderat quoque Iacobus, venator avidissimus, dicens se ante nonnullos dies singuli ictu sclopeti necasse aprum pondere 200 chiliogrammatum. Tanti – dixit - apri antea rarissime in silvis inveniebantur, hodie autem saepius, propter maiorem maioremque copiam maizii ubique ab agricolis culti, propter – ut multi credunt – coniurationem negotiationis Monsanto (quae genetice a se mutata semina praebeat vilissimo pretio agricolis).     

De pituita Lesbiae ac ludo Frisbee

Cum Lesbia in ora Maris Baltici spatio trium dierum versati sumus, visitantes Paeninsulam Helensem ipsamque urbem Helam. Mirati sumus, conspectis tot scriptis locorum publicorum (ut nomina viarum) lingua Cassubiana exaratis, quam longe iam mortuam putabamus.

Undas haud parvas ac "bene iubatas" intuendo libenter auram salinatam hauriebamus. Lesbia dixit se in plaga maritima pituitam (mucum nasalem) purissimam producere, dum Varsoviae ista res paululum sordida nasum reliquit. Maxime autem sordidam pituitam producat mea Lesbia Londinio, ubi ob res suas negotiatorias saepe manet.  

Ceterum librum "Enchiridion temporis" Stephani Klein legi, qui docet unum diem cum nocte sequente secundum "horologium internum" hominis non 24 sed potius 25 horas habere. Hoc sit enim tempus saepissime ab hominibus ut spatium unius diei noctisque indicatum, qui experimenti causa in loco sine fenestris diu manebant, horologiis sibi non datis.

Insuper de disciplinis athleticis "fortuitis" (forte inventis) aliqua scripta perlegi, de ludo harpasti (rugby) scilicet, globis Provincialibus stativis (petanque) ac disco volante (Frisbee). Harpastum enim sive follis ovalis initium habuisse creditur anno 1823 cum, tempore certaminis pedifollici in oppido Anglico Rugby habiti, unus lusorum, William Webb Ellis, cupiens se citius in portam oppositae catervae follem ponere, eum (i.e. follem) manibus in cursu prehendit et, legibus a se violatis, in portam hostilem adportavit (tunc in ludo pedifolii in Anglia lege adhibitum fuisse manibus follem in loco quodam tenere, sed minime cum folle manu capto currere). Globi autem Provinciales stativi inventi sunt forte fortuna a Jules Lenoir, qui tantopere globos Provinicales (normales, ubi lusores currunt) amabat ut iis ludere conatus sit, licet rheumate correptus minime corpus movere valuerit: rebus ita stantibus globum currentem a se interceptum in sella continuo sedens eiecit. Frisbee autem esse inventionem negotiatoris US-Americani Walter Frederick "Fred" Morrison, qui una cum sui sponsa anno 1937 ludere conati sunt ad se invicem iacere varias res planas per aera facilius difficiliusve volitantes, ut e. gr. rotundae operculae pyxidis maizii fricti inflati (pop-corn).

Ceterum James Naismith, qui regulas ludi bascaudarum invenit, quoque hic laudandus est, imprimis ob consilium bascaudam contra morem alte sub tecto ponere (nam aliter bascaudas humilioribus in locis cotidiano usu tenemus).    

E sepulchro telephonavit

Astynomi telephona de infortuniis, discriminibus etc. ("telephonum 112") accipientes Chorzoviae in urbe Silesiaca vix crediderunt alicui viro tempore nocturno telephonanti ac dicenti:

- In sepulchro sum et nullo modo hinc exire valeo! Date auxilium!

Telephonanti minime credentes miserunt nihilominus astynomi duos vigiles in coemeterium prope ecclesiam quandam a viro isto indicatam. Ubi re vera mox vocem subterreneam e sepulchro quodam venientem atque auxilium petentem vigiles audiverunt. Saxum quadratum sepulchrum operiens amoverunt et intus conspexerunt virum omnino vivum licet maxime ebrium. Qui domum repetendo post cenam cum collegis in caupona habitam viam amisit, in coemeterium venit, ubi in sepulchrum effosum incidit ad sepulturam proximo die habendam comparatum ac male contra simile infortunium custoditum. Decidendo autem saxum supradictum quadratum (pondere 100 chiliogrammatum) infeliciter pedibus movit, ita ut statim post viri casum in locum suum finalem saxum delapsum sit, hominem vivum in sepulchro includendo. Deo gratia telephonum mobile secum habebat! 

De fungis edulibus ac mortiferis

Autumnus est tempus, cum nostrates mei (in numero quorum et ego) corbes manu tenentes libenter silvas petunt, ut boletos sive fungos edules in gramine latentes colligant. Hos deinde aut siccamus et postea ex eis totius anni temporibus gustatu optimos sorbitiones boletinos facimus, aut aceto condimus, aut sive coctos seu frictos statim comedimus.

Tuberibus sub boreali caelo nostro absentibus, maxime boleti "nobiles" petuntur - praesertim Boletus edulis, qui lingua nostra 'prawdziwek', id est '(fungus) verus' nuncupatur – ceteris plerumque spretis*, ut est ex. gr. Suillus luteus – horum cornucopia habetur prope domum meam rusticanam et mihi quidem hic fungus valde sapit, sed maxime molestus videtur parationis causa, nam putamen capitis omnis singuli fungi cautissime est evellendum.

Optimum omnium gustatu puto autem Lepiotam proceram, quae in butyro cum farina fricta gustatum redolet copadii Vindobonensis (Wienerschnitzel). Multi tamen a lepiotis gustandis adhorrent, nam aliquantulum similis visu hic fungus est Amanitae phalloidi, quae venenum letale continet.

* Spretum fungorum "plebeiorum" monstrat etiam phaenomenon linguisticum, quod valet inter gentem silvanam Curpiorum (qui in fine Borussiae degunt): de boletis "nobilibus" enim cum loquantur, utuntur praenomine 'hi' (quod praenomen ad homines masculini generis denotandos usurpatur), de suillis autem luteis dicendo adhibent praenomen 'hae/haec' (quo mulieres, bestiae resque ceterae vocantur).

De vaticiniis Malachiae

Multi, qui dubitant de veritate vaticinii Malachiae de pontificibus Romanis, dicunt descriptiones trium ultimorum paparum:

- de labore solis (Iohannes Paulus II?)

- de laude olivae (Benedictus XVI?)

- petrus Romanus [ultimus scilicet pontifex maximus in indice Malachiano, post quem fiat finis mundi] (Franciscus?)

minime cum istorum vita ingenioque congruere. Nulla scilicet sit clara iunctio inter 'laborem solis' et vitam Iohannis Pauli II etc.

At ego modestam iunctionem 'laudis olivae' cum Benedicto XVI inveni. Insigni enim eius episcopali adesse sententiam: Cooperatores veritatis.  At – secundum saltem adagium plebis - veritas, sicut oliva aquae admixta, semper summum locum petit, i.e. citius aut tardius, in lucem prodit.

Scimus autem Malachiam in suis "nominibus" paparum per aculeos verborum ad sententiam insignis papalis/episcopalis saepe spectare.

Utrum vera sint vaticinia Malachiae aut non, sine ullo dubio videbimus statim post mortem Francisci (quem ceterum ego volo quam diutissime victurum!). Nam finis mundi tunc aut fiet, aut non fiet.

De praecognitione ingeniosa imperitorum

Interdum fit ut homines omnino imperiti scientiarum (in hoc casu: disciplinae astronomicae) praevideant phaenomena, quae postea demum a studiosis confirmantur.

Ita poeta et scriptor US-Americanus XIX saeculi Edgard Allan Poe 70 annis ante Einsteinum posuit principia theorematis Magnae Displosionis. Id fecit cogitans de paradoxo Olbersiano, noto quoque nomine 'paradoxi caeli obscuri'. Heinrich Olbers enim posuit rogationem: cur – si universus infinitus est (ut tunc putabatur) – caelum noctu intuendo videmus imprimis loca obscura, cum theoretice in unoquoque caeli puncto conspici debeant astra? Poe ut primus responsum rectum huic paradoxo dedit: non conspicimus lucem harum stellarum, nam nondum ad terram ei (i.e. huic luci) pervenire contigit. Unde patet et astra et universum initium habuisse et minime res aetarnas esse (aeternitas enim praebuisset satis temporis, ut lux etiam remotissimarum stellarum ad nos perveniret).

Hoc modo E.A. Poe ut primus descripsit systema, quod postea a studiosis nuncupatum est Displosio Magna (Anglice: Big Bang), licet ipse hoc nomine non usus sit.

Aliud "praecognitione conspectorum" theorematum cosmicorum attinet ad duas lunas Terrae – studiosi primum hanc theoriam proposuerunt demum ante abhinc duos annos; ante autem nonaginta annos similem rationem praebuit homo quidam astronomiae minime peritus. Sed ad rem:

Ab annis septuagenariis praeteriti saeculi praevalens theorema originis Lunae docet eam esse effectum collisionis inter Terram (tunc planetam iuvenem, aetate tantum 34 milionum annorum) et decies ea minorem stellam errantem, nuncupatam a scientistis nomine Thea, a tytanide mythorum Graecorum, quae fuit mater Selenis, deae Lunariae. Thea – ictu vere suicidiario - illiserit in Terram et tota tunc in pulverem mutata est. Cuius pulveris – aliquo pulvere ipsius Terrae ei addicto - circiter duae centesimae partes formaverint anulum materiae circum terram volventem. Huius deinde materiae circiter dimidia pars glomerata sit in Lunam hodiernam.

Mense autem Augusto a. 2011 in symbola in actis "Science" divulgata nonnulli studiosi modificationem huius theoriae proposuerunt, docentes collisionem Terrae et Theae produxisse non unam, sed duas lunas, altera diametro ter minore et pondere tantum 4% prioris. Ambae lunae se invicem circumcurrebant (simul cum ambarum assiduo volatu circum Terram), usque temporis momentum post nonnullos miliones annorum, cum ambae in se illiserint, ex quo infortunio "viva" evasit tantum maior lunarum, i.e. nostra Luna hodierna. Usque nunc hoc theorema nondum putatur certissima, licet optime omnium explicet incongruitatem amborum hemisphaeriorum satellitis nostri (nam unum hemisphaeriorum fuerit – secundum hanc cogitandi rationem – scaena collisionis, cuius indicia usque hodie ipsa portet).

Sed fere eandem fabulam annos vicenarios vicesimi saeculi scripsit – in suo libro "Narrationes Belzebubis ad usum nepotis " - Georgi Ivanowič Gurdieff (1872-1949), qui vir mysticus unis, alteris autem mendax fuisse videtur. Scripsit ille de duabus lunis effectis illisione non planetae sed cometae (nomine Kondur) in Terram. Finis quoque fabulae non idem apud Gurdieff est, nam altera luna (sc. minor) non "mortua" est in collisione cosmica, sed ab hominibus neglecta in... oblivionem decidit. Ultimi hominum, qui eam memoria tenebantur, essent incolae Atlantidis.

His supradictis addi debeat fortasse fabula Dogonorum, quae gens Sahariana putatur a nonnullis studiosis (prae)scientiam a multis seaculis possedisse de astris Syrio B et Syrio C, quae nudo oculo nullo modo in caelo conspiciantur, propter lucem maioris Syriorum, Syrii A. Dogoni autem doceant suos iam a multis annis de familia trium Syriorum, licet exsistentia tertius ab astronomis hodiernis nondum substantialiter confirmetur. Fortasse de tribus Syriis (et aliis secretis caeli?) docti sunt Dogoni a Nommo – deis amphibiana forma praeditis, qui de caelo venientes Dogonos ante nonnulla saecula visitaverint.

De duobus periculis latentibus in bovinae Strogonovianae coctura

Bovinam Strogonovianam parando maximi momenti esse eam in statu bene refrigerato (congelato) secare – eo modo facilius frustula satis longa et simul tenua obtinentur. Deinde necesse est, ut caro, antequam coquitur, regeletur, nam aliter nimis aquosa fiet.

Quae duo pericula ignoravi heri primum in vita mea bovinam more Strogonoviano faciens. Sed comedi cibum nihilominus. Sapivit.

Nudius autem tertius cymbā in rivulo quodam prope Varsoviam navigando in aquam subito proiectus sum (cymbā in lapide quodam inopinate haerente). Sed vivus e periculo evasi, ut ipse, lector care, conicere potes.

Varia

Homines Europaeos 11 centimetris altiores hodie esse quam sui proavi ante centum annos viventes – patet ex investigatione perfecta a studiosis Britannis Universitatis Studiorum Essexianae. Anno enim 1871 vir Europaeus in summa intermedia staturae erat 167,05 cm, dum anno 1971 – 177,37 cm.

Ceterum mulier quaedam 64-annorum natando superavit mare inter insulam Cubam et paeninsulam Floridensem, i.e. distantiam 200 chiliometrorum. Quod iter multo longius est quam natatio 79 chiliometrorum inter oram Catalaunicam et insulam Ebusum (Hispanice Ibiza), ab aliquo homine ante nonnullos annos perfecta.

In quodam libro modo legi feminas facilius frigora (etiam aquam frigidam) pati quam viros, nam harum corpus in vicenis quinis centesimis (25%) ab adipe esse factum, cum horum tantum quindecim in centesimis partibus (15%). Nescio tamen utrum id maximi momenti fuerit mulieri per mare natando Floridam petenti, nam aqua ibi sit hoc tempore anni satis calida. Iam potius bestias quasdam marinas eius loco timerem.

De medicina contra carcinoma?

Professor Rodolfo Llinás Riascos, neurophysiologus Columbianus, gloriatur se (una cum collegis) invenisse aquam continentem nano-bullulas (magnitudine nonnullarum miliardariarum partium metri), cuius usu sanentur cellae corporis animalis atque humani laborantes cancro (permulti generis), asthmate aut morbo Parkinsoniano. Satis sit talem aquam bibere, ut morbus expugnetur. Post nonnullos abhinc annos sperat Llinás hanc aquam ubique adhibitum iri. Videbimus...

Ceterum notus est professor Llinás, qui imprimis in studiis cerebri multos annos degebat, thesi cerebrum evolutum esse propter necessitatem organismorum circum se movere sine periculo in alios organismos (aut alias res) illidendi.

Necessitas parit ideas

Krav maga est modus pugnandi nudis manibus pedibusque contra aggressorem et inermem et armatum, singulum aut complurem, in pervariis circumstantiis. Cuius pugnae peritissimi sint milites exercitus Israelianorum, licet saepius saepiusque cives aliarum terrarum huic disciplinae pugnandi hodie studeant. A multis hoc systema putatur esse omnium maxime efficacem modum se defendendi.

Efficacitas tanta fortasse parta est vera necessitate cottidiana se contra aggressores defendendi. Inventor enim huius disciplinae, Imi Lichtenfeld (1910-1998), Iudaeus Hungarus, deinde Slovacus, ut iuvenis studebat pugillationi et jiu-jitsu, sed exeuntibus annis tricenariis praeteriti saeculi comperit has artes non satis esse ut se defenderet contra agmina fascistarum, quae vi aggredi solebant Iudaeos in viis urbis Bratislaviae spatiantes. Excogitavit ergo novas methodos se ab aggressoribus defendendi.

Rebus ita stantibus, dicere possumus fascistas Slovacos – licet minime id vellent – profuisse evolutioni Israeliani generis pugnarum. 

De hominibus magis magisque debilioribus

Procne, Lesbiae filia, ergo Gasparis soror, est archaeologiae perita, sed, ut permulti nostratum, "multa scit de multis" (rebus/disciplinis). Heri mihi dixit ultima decennia homines debiliores fieri (sensu corporali et mentali) propter evolutionem artis medicinalis, quā servantur hodie multi neonati variis morbis geneticis laborantes, qui sine usu medicinae novissimae mortui essent. Hi ipsi deinde prolem morbosam producunt etc etc. Rebus ita stantibus homines mundi nostri in summa intermedia genetice debiliores fiunt.

Sonat id horribiliter (eugenicam redolet, quae ratio ante alterum bellum mundanum in Europa floruit), sed... sensu fortasse non caret. 

De consolatione insolita

Ante duos annos, cum vita mea mihi miserrima ac taediosissima videretur, questus sum de hac re apud amicum Vladimirum. Cuius res non tam multo melius meis se habebant, sed ille sine dubio maiore cum spe res futuras spectabat. Tunc mihi (ac simul sibi) talem consolationem praebuit: Deo gratias, etiam si nihil possidere nobis videamur, possidemus adhuc somnia necnon cruciatus conscientiae.

Suffragiorum nova ratio

Viri politici ac politologi queruntur minus minusque Polonorum adesse suffragiis publicis, scilicet suffragiis praesidentialibus, parlementariis necnon localibus. Professor Dariusz Doliński, psychologiae ac simul sociologiae peritus Varsoviensis, solutionem huic rei invenit: suffragia, in quibus non solum, ut mos est, PRO, sed etiam CONTRA factiones politicas sententiam tuam dicas. Ita, exempli gratia, in comitiis parlamento eligendo nunc potes suffragium ferre pro – dicamus - factione socialistarum, democratarum christianorum, popularium aut prasinorum (nam hae partes saepissime in parlamentis Europaeis inveniuntur). At si nulla harum factio tibi placet, quid facis? Certe comitiorum dees, domi manes. Sed abhinc, si propositum professoris Doliński introducatur, poteris quoque suffragia ferre si saltem scis, quae factio tibi maxime displiceat. Si, verbi gratia, socialistas odis, poteris iis 'suffragium negativum' ferre. Deinde omnium factionum suffragia et positiva et negativa computentur atque effectus comitiorum annuntientur.

Prof. Doliński putat, licentiā civibus datā CONTRA factiones sententiam dicere, saltem quintam partem (20%) omnium Polonorum, qui hodie die comitiorum domi manent, opiniones suas exprimere velle.

Sed – docet porro Doliński - nulla civitas adhuc civibus talem licentiam praebuit et timet legislatores nostros non satis audaces esse, ut eam introducant. 

De cursu Marathonio (porro)

Nonnulla nuper hic de cursu Marathonio scripsi, hodie addam haec: anno 1904, tempore Olympiorum in urbe US-Americana Sancti Ludovici (Saint Louis) habitorum, per prima 14,5 cursurae chiliometra turmam cursorum ducebat athleta Americanus Fredericus Lorz. Qui tamen postea valde defatigus decrevit se de cursura discessurum et abhinc principem cursūs factum esse Thomam Hicks. Id tamen minime placebat exercitatori Frederici Lorz, qui eum per sequentia 17,7 chiliometra autoraedā clam vectus est, ut denuo Thomae Hicks anteponeret – quasi Lorz semper ante eum currexisset. Bene recreatus Lorz re vera primus ad metam pervenit, sed machinationis testes – inter quorum numero ipse Thomas Hicks –mox sat multi apparuerunt et palma Frederico Lorz statim detracta est.

Victor cursurae evasit Hicks, qui tamen hodierno tempore si cursurae adesset, simili modo honore victoris privatus esset, nam in quodam cursūs momento tam fatigatus se sentisset, ut partem viae loco currendi ambularet et strychninam sibi ad vires recuperandas applicaret.  

De primo caseo in... Cuiavia facto

Poloni gloriantur se primos omnium in hac aut illa re fuisse et saltem unus nostrum credebat Babylonios e priscis Polonis originem traxisse. Nomen ei Stanislaus Szukalski (1893-1987), sculptor erat et pictor, qui finem vitae in California degit, ubi inter homines sibi notos habuisse dicitur hodiernum histrionem praeclarum Leonardium di Caprio (tunc puerum), nam cum patre eius, pictore Georgio di Caprio, Szukalski amicitiā esset iunctus.

Megalomaniae nostratum bene memor, cum audiam Polonos dicentes se primos in qua re fuisse, semper rem in litteris aliarium gentium quaero ut comprobam. Et modo ita faciens comprobavi verum esse nuntium diurnarium, qui nuntius primum meram mendiaciam redolere mihi videbatur. Auctoritate enim Mélanie Roffer-Salque, rei geochimicae peritae Universitatis Bristolensis - cuius de hac re symbola in actis "Nature" divulgata modo est - confirmatum est primas in mundo particulas casei inventas esse in hodiernae Poloniae regione Cuiavia. Aetas harum particularum – quarum reliquiae archaeologi invenerunt in vase quodam reperto in loco sepulcrali priscorum huius regionis habitatorum - putatur esse septem milium annorum. Sint ergo casei Cuiavienses maiores natu quam casei Mesopotamici; e Mesopotamia autem primas mentiones scriptas habemus de usu caseorum.

Sine dubio errabat Szukalski credens nostrates proavos Babyloniorum fuisse (ita putabat nitens sui "studiis linguisticis"), sed in re casearia fortasse vero primi fueramus. Non nos, scilicet, Poloni hodierni, sed gens orginis omnino ignotae, quae tunc in regione Cuiaviensi habitabat.  

De cursu ultramarathonio (porro)

Modo vobis narravi, lectores benignissimi, de collega meo, cursore Marathonio Adalberto, deque cursibus ultra-Marathoniiis, spatio centum et quinquaginta chiliometrorum. At hodie in actis diurnis lego percontationem Michaelis Kiełbasiński, qui longissimarum cursurarum particeps est.

Nuper victor evasit Cursūs Septem Cacuminum in Montibus Giganteis in limite Polono-Bohemico habiti (adsunt his montibus alia nomina Neolatina: Montes Corconti, Montes Riphaei), longitudine 235 chiliometrorum! Currentibus ascendendi erat septem montes, quorum maximus, Mons Nivosus (Polonice Śnieżnik) altitudine est 1.425 metrorum super mare, dum initium cursurae fuit ripa fluminis Nissa Silesiorum, 261 metris super mare hoc in loco positi.

Michael Kiełbasiński currebat continuo per 35 horas et 31 minutas. Accedit quod triginta chiliometris ante metam viam amisit et per tempus quoddam via recta erat ei invenienda. Nihilominus, ad metam primus pervenit. E 130 cursoribus cursuram usque finem percucurrerunt 52.

Kiełbasiński, qui est vir 35 annos natus, docet homines maxime idoneos ad cursus ultramarathonios esse, sicut in re Himalaistica, viros et mulieres 30-40 annorum; hi (et hae) enim licet infirmiori sint corpore, praediti sunt pertinaciā psychicā multo magis quam iuvenes.

De volatu aërostatico deque cursu Marathonio

Primum in vita mea, lectores optimi, aërostato (folli aërio) volatum perfeci, volitans super sinuantem (sicut Maeander) fluvium Liwiec, qui fluvius fuerat olim limes inter Poloniam et Lituaniam. In volitando comes mihi erat Adalbertus, polyathleta, qui unoquoque anno particeps est cursurae Marathoniae. Cum volitabamus, narravit mihi multa de hac cursura, quae hodie minime est longissimus cursus athleticus in orbe terrarum – adsunt etiam cursus centum quinquaginta (et plus!) chiliometrorum, non solum per planitiem, sed quoque in collibus! Sicut non satis est natatoribus semel Fretum Gallicum (La Manche) tranatare, sed faciunt id - continuo, sine requie - bis aut ter. Narrabat Adalbertus porro de optimis ad currendum calceis. Tunc ego:

- At cursores Aethiopes (nonnulli saltem) nudis pedibus currunt, nihilominus saepe victores Marathonii evadunt, licet nudis pedibus in bitumine, praecipue sole ardente, currere, cruciatus iis esse debeat!

- Recte - respondit Adalbertus. – Sed novi ego hominem, minime Aethiopem, qui totam distantiam Marathoniam (42 chm 195 m) perfecit, currendo nudis pedibus ac... retroversus!

Tempus Sandringhamense sive de miris moribus regis Eduardi VII

Tantopere adamasset rex Anglorum Eduardus VII (1841-1910) venationem, ut in sua praeda rusticana ac venatoria Sandringham (comitatūs Norfolciensis) anno 1901 decrevit omnium in his aedibus (circiter 180) horologiorum manus dimidiam horae parte ante horam Grenovicianam (Greenwich) cursituras, ut scilicet diutius lux diurna in caelo maneret (quod maximi momenti venatoribus erat, praesertim hiemalibus diebus). Hic mos valebat - postea quoque in Castello Vindesorensi (Windsor) necnon Balmoralensi - usque annum 1936, nam novus rex Eduardus VIII magis quam venationem rem amatoriam curabat (ut patet ex facto quod dignitatem regalem deposuit ut cum uxore familiae regali ingrata, Wallis Simpson, una viveret), neque placuit ei horologia horam incorrectam monstrare*. 

Constat quouqe iussu Eduardi VII (aut fortasse uxoris sui, reginae Alexandrae) anno 1908, tempore Olympiae Londinensis, cursum Marathoniensem 385 yardis solito longiorem factum esse ut initium cursurae spectarent e fenestris Castelli Vindesorensis principissa Maria cum liberis.

* Inter ambos Eduardos, annos scilicet 1910-36, regnabat Georgius V, qui semihoram insolitam Sandringhamensem a patre inheritam piissime observabat.

De superstitione in re fusoria regnante

Percontationem legi unius fratrum Kruszewski, qui sunt familia fusorum campanarum Wengroviae habitantes (adsunt in patria mea tantum tres negotiationes/familiae fusorum campanarum, qui usque hodie hoc munere fungantur). Inter multa alia scitu digna dominus Kruszewski dicit et hoc: adesse fusoribus campanarum superstitionem die ipso fusurae officinam fusoriam intrare non debere feminas neque sacerdotes. Aliter fusura pessima fiet et campana male sonabit.

Decimum quintum saeculum religionibus monotheisticis ominosum?

Ita saltem putat David Warszawski, commentator diurnarius rerum politicarum. Nam, docet, circiter 1.500 annos post revelationem Abraham deletum est a militibus Romanis templum Hierosolymitanum, calamitas Iudaeis ante holocaustum XX saeculi maxima. Similiter, schisma magnum in ecclesia christiana (scilicet in occidentali eius parte) coepit AD 1517.

Et nunc, in calendario musulmanorum habetur saeculum XV. At periculum musulmanis minatur belli crudelissimi inter sunnitas et asseclas siitarum.

Ita vult David Warszawski, ipse Iudaeus et polyhistor, licet sint qui de eius Iudaeitate necnon omniscientia dubitant. 

In Aquis Salinis

Ad Aquas Salinas (vulgo Solec-Zdrój) cum Lesbia venimus, una cum filio Lesbiae, Gaspare (15 annos nato), et Alexandro, filio meo (19 a.n.). Balneatione duarum horarum ibi fructi sumus, postea per totum diem optime nos sentiebamus.

In via autem ecclesiam in vico Łopuszno visitavi, ubi conspexi mensam ligneam, in quattuor sui angulis calvariis humanis "ornatam".

Diu disputabamus cum Lesbia de aquis medicinalibus, quibus regio nostra Masoviensis pro dolor non scatet. Illa dixit se putare Hungaros, apud quos permultae sunt loci cum aquis salubribus, quaesivisse atque invenisse apud se tot aquas quia... aditum in mare non habent. Nam si haberent, tempus in oris maritimis libentius tererent. Eadem – eius sententia – ratio valet ad Hungarorum vicinos Slovacos necnon Bohemos (ubi praeclarae Aquae Carolinae, Germanice Karlsbad, Bohemice Karlovy Vary).

Ceterum acutum dictum Aquis Salinis audivi. Disputabatur utrum exstet vita post mortem an non. Quisdam collocutor respondit probabilitatem vitam post mortem exstare esse quinquaginta centesimarum (50%).

- Cur ita? – exclamavimus una, tam accurata computatione commoti.

- Nam – respondit collocutor – aut vita post mortem adest, aut deest, tertium non datur.

De neologismis Latinis ac Navahoanis

Latinistis difficultas est haud parva cum neologismis cudendis. Utrum, exempli gratia, currus temporis nostri nominandus sit 'autoraeda', 'autocinetum', 'currus automobilis' an fortasse 'automobile'? Aut currus, qui tramen ferroviarium pone se trahit, sit 'machina vectoria', 'machina vaporaria' an potius 'vaporitraha'?

Iisdem difficultatibus laborabant tempore alterius belli mundani 450 Indiani Septentrioamericani gentis Navaho, qui annos 1942-45 munus cryptistarum nuntiorum radiotelegraphicorum pro exercitu US-Americano explebant, i.e. nuntios inter varia huius exercitus agmina contra Iapones in orbe Pacifico pugnantia ita mittendo, ne hostes eos intellegerent.

Quod munus normaliter efficitur nuntios per notas secretas missos. Sed studiosi artis decryptologiae, et Iapones et Americani, tempore satis amplo sibi dato, plerumque valebant sensum talium nuntiorum coniectare. Donec Phillipus Johnston, filius sacerdotis, qui inter Navahoanos multos annos degerat, consilium cepit eos, suo sermone, sine ullis notis secretis, inter se loquentes nullo modo a Iaponibus intellegi posse, nam sunt Navahoani satis parva communitas Indianorum, qui omnes in locis desertis civitatum Arizona, Novum Mexicum et Utah habitant, sine ullis fere consanguineis extra has tres regiones, ne dicamus peregre, habinantibus. Accedebat quod nulli libri scientifici tunc adhuc divulgati erant, qui de sermone gentis Navaho tractarent. Rebus ita stantibus – putabat Johnston – etiam si Iaponibus coniectare contigerit nuntios radiotelegraphicos mitti in quadam lingua Indianorum, numquam ipsi valebunt hac lingua poti. Quod re vera evenit: hostes nuntios a cryptistis Navahoanis missis usque finem belli numquam intellexerunt. Sunt qui putant Americanos ad victoriam super Iapones pervenisse duos tresve demum annos post 1945, nisi adiuti essent a Navahoanis.

Indianis huius gentis opus tamen erat invenire nomina nova pro rebus, quibus prisca eorum vita et lingua carebant. Composuerunt ergo e.g. talia (transcriptionem cito Anglicam):

- praeceptus militum maior che-chil-be-tah-ola =aureum folium quercus (nam tali insigni hic gradus militaris apud Americanos ornatur)

- Britannia toh-ta =inter maria (sc. insula)

- Australia cha-yes-desi =petasus convolutus (milites Australiani enim petasis laeva parte convulutis utebantur)

- Russia sila-gol-chi-ih =exercitus ruber

- bomboplanum mergens gini =trochilida (avis)

- navis submarina besh-lo =piscis ferreus

- mensis Augustus be-neen-ta-iso =messis magna

De libidine athletarum

Sumus in Africa Meridionali AD 1995, tempus est ludorum mundi pedifolii. Multa nocte ducem manus Austroafricanae harpasti (=follis ovalis, Anglice rugby), François Pienaar, amatrix eius rogat ut coeant, sicut solebant facere antea unaquoque nocte. Pienaar nolit, nam a sui exercitatore prohibitus est (sicut omnes lusores Austroafricani), quin spatio 24 horarum ante certamen futueret, nam post coitum athletae multo peius ludant. At certamen est ei participandum cras, abhinc post quindecim horas... Sed puella rogat, orat, obsecrat et Pienaar concedit: una Venerem colunt et postero die manus Austroafricana... vincit. Sequentibus noctibus Pienaar continuo cum amatrice rem habet, sed nihilominus manus eius superat aemulatores in quinque novis certaminibus. Fortasse ergo prohibitio couendi non iuste ab exercitatore exigebatur...

De hac re – utrum scilicet coitus ante certamen athletis noceat, nulli sit momenti an fortasse prosit – disputasse dicitur iam Plato (sed in quo opere, ignoro) et hodie multi exercitatores ex athletis exigunt, ne coitu utantur nocte ante certamen. Sed investigationes medicinales monstrant coitum non exhaurire vires magnopere: et vir et femina tempore unius fututionis amittunt 200-300 calorias, item plus minusve ut tempore ambulationis spatio dimidiae horae. His effectibus nisi, nonnulli athletae non solum non evitant coitum, sed conantur quam saepissime eo uti. Ronda Rousey exempli gratia, Americana pugnatrix judoca, fatetur se ante omnem pugnam coitum quaerere.

Prohibitores tamen coeundi fortasse recte athletas monent, sed non ob timorem calorias amittendi. Agitur de ipso quaesitione stupri – omnes fere athletae solitarii (sine scilicet uxoribus/maritis sive amatricibus/amatoribus eos/eas per loca certaminum sequentibus) fututrices/fututores sibi quaerunt in cauponis nocturnis et similibus locis. Ubi plerumque multum alcoholis bibitur ac nicotiana fumantur. Quae ambae res sine dubio valetudini athletarum nocent.

De supradictis rebus legi in commentario Alexandrae Sobczak, diurnariae ephemeridis Polonae "Gazeta wyborcza", cui inscriptio est "Libido in certaminibus".

De theologia Leonis Szilárd

Physicus Leo Szilárd nuntiavit olim sui collegae, Hans Bethe, se velle diarium scribere incipere. "Nolo – dixit – id diarium publice divulgatum iri, volo tantum facta ei inscribere, quorum Deum certiorem faciam". "Nonne putas – respondit Bethe – Deum iam haec facta scire?" Cui Szilárd: "Sine dubio nescit hanc interpretationem factorum".

Quam fabulam excerpsi e praefatione libri Bill Bryson "Brevis historia fere omnium rerum".

De nodis nauticis

Gaspar, filius Lesbiae, nauta iuvenis, docebat me nodos nauticos ligare. Sine magno quidem effectu, nam praeter duos tresve simplicissimos nodos nullos ligare hodie valeo. Sed historias nodorum libenter audivi, praesertim de 'nodo furum'. Qui est minime utilis (non tenet funem firme et facile solvitur), sed erat (fortasse adhuc est?) ad unum insolitum usum a nautis adhibitus: ligandos saccos personales nautarum, ut furtum statim recognoscatur. Est enim 'nodus furum' visu simillimus simplici 'nodo plano', i.e. (si bene intellego) saepissime adhibito nodo in re nautica. Si ergo fur saccum alicuius nautae penetrat, eum deinde religando saepissime adhibet nodum simplicem (planum), sperans se saccum relinquere quasi intactum. At nauta peritus statim cognoscit saccum non a se ligatum esse.

Insuper docuit me Gaspar 'nodum suicidiarium', i.e. ad funem circa cervicem (sui aut patibulatoris) ligandum. Quem nodum mirum in modum citissime ligare didici!

De daemone cynocephali Wengroviae

Wengroviae (Węgrów) in oppido Poloniae orientalis nuper satis saepe dego, propter amicam ibi habitantem. Hic ecclesiae basilicae adesse picturam udo inductam (frescam?), auctore Italo Michaele Angelo (Michelangelo) Palloni (1637-1712), qui magnam vitae partem in patria mea vixit et hic, in ecclesia Wengroviensi, est sepultus. Nonnulli incolarum putant in ea pictura daemonem latere. Inspicite, lectores, paginam:

http://www.wegrow.com.pl/artykul/5277_344.html

ubi musculo premere debetis photographema superius.

In summa parte picturae frescae (sub fenestra) videtis par angelorum. Quos si inspiciatis oculis paululum opertis, videbitis fortasse caput daemonis quasi-cynocephali, ad dextram partem spectantis. Id est, caput angeli superioris sit oculus daemonis, dum manus eius dextra – auris, caput alterius angeli – maxilla superior daemonis cum dentibus et manus eius laeva – maxilla inferior.

De ipsius Palloni vita nonulla per interrete quaesivi, sed nullam mentionem cultus satanici etc. in biographia eius inveni.

Et quid vos de hac re putatis, lectores? Videtisne daemonem?

----
Cui rei respondit Herimannus Novocomensis, mihi privatim epistulam mittens:
Ego re vera diabolum vidi perverse subridentem praecepta tua obsequens. Tibi contra vinculum mittere volueram ad statuam Christi crucifixi ex marmore scabre sculptam, quae est in templi Comensi Sancti Josephi: opus est artificis Eliae Riva, concivis mei nuper mortui. In marmoris asperitatibus, cum diu in templo manere soliti eramus cantum religiosum exercentes, nonnullas imagines Virginis dolentis conspiciebamus, usque ad septem. Interrogatus sculptor omnia negavit (potius oblitus erat iam senex).  Sed imago pro dolor in reti non est! Si Comum redieris umquam, tibi ostendam. Vale! Herimannus

Hercle nequeo in blogum inserere! 

De aenigmate nominis 'Streptopelia decaocto'

Diu cogitabam de nomine taxonomico palumbae 'Streptopelia decaocto', quae, ex India per Turciam migrans, nonnulla proxime praeterita decennia in Europa saepius saepiusque nidificatur. Id nomen huic avi datum est anno 1838 a quodam Linnaei assecla, qui cognomine Friv. utebatur. Certe, pars 'decaocto' mihi mirissima statim visa est ac variis modis originem eius persequi conabar, imprimis in forma/coloribus avis explanationem  usus numeri duodeviginti  inventum iri sperans. Frustra. Usque diem hodiernum, cum librum quendam de avibus legens repperi vocem huius avis ita [Polonice] transcriptam: duku-okto.

Est ergo nomen onomatopoeicum! Me stultum...

Ceterum gratia transcriptionis vocum avium persecutus sum quoque onomatopoeicam etymologiam nominis 'Lullulae arboreae'. Cuius vox in supradicto libro ita transcribitur: lululu dil djil lilili.

Nil novi sub sole...

Petrus (Piotr) Cieśliński, diurnarius de rebus scientificis in ephemeridibus Polonis scribens atque amicus meus bonus, credit omnia fere quae technologia hodie ut inventa novissima declarat re vera iam longe antea a natura reperta fuisse. Ita, scribit, algoritmos protocolli interretialis TCP mirum in modum simillimos esse stratagematis quibus ductae formicae-fungipetae (Acromyrmex octospinosus) utantur. De modis scilicet dicit secundum quos hae formicae speculatores mittant ad loca cibi plena quaerenda, qui modi similes sint transmissioni receptionique nuntiorum per interrete.

Docet Cieśliński porro alia incredibilia. Electricitatem minime inventionem fuisse "aetatis vaporis electricitatisque" – ipsi enim ea in cerebro nostro potimur; signalia enim inter varias partes cerebri transmissa vi electricitatis nitantur. Propulsionem machopyraulicam, qua aeroplana citissima fruuntur, adhibent quoque in mari polypi et medusae. Detectorio autem radioelectrico (Anglice: radar) utuntur bene vespertiliones.

Ceterum, de Acromyrmice octospinosa memorandum esse eum scire pondera (ut e.g. folia) sublevare quinquagies maiora quam pondus sui. Ceterum sciunt educare fungos, folia, in quibus hi (=fungi) libenter degunt, in formicarium apportantes, ubi spatio nonnullarum septimanarum interposito fungi nascituri sint. 

Horror similis "Cenae ad Rupem Pendentem"

Multi nostrum memores sumus pelliculae "Cena subdialis ad Rupem Pendentem" (Picnic at Hanging Rock) a dispositore scaenarum Australiano Peter Weir anno 1975 factae. Narrat pellicula de infortunio anni 1900 cum duae discipulae una cum magistra ob ignotam causam vitam amiserunt (licet corpora ipsarum numquam inventa sint) tempore itineris per colles civitatis Victorianae Australiae; tertia discipula post nonnullos dies in silva inventa vitam servavit sed nihil meminerat rerum, quae sibi evenerant.

Nuper certior factus sum aliquantulum similis infortunii, quod evenisse creditur die 16 Iunii 1966 anni in Silesia, prope vicum Bardo (Theodisce: Wartha). Ibi quattuor adulescentes decreverunt se Rupem Altam (Theodisce: Hohe Stein) noctu ascensuros, ut ritu spiritistico animas mortuorum elicerent. Nam secundum rumores veterum incolarum eundem locum umbris gratum fuisse. Ritum habuerunt media nocte. Primum omnia bene iis evenerunt, sed postea res mirissimae fieri coeperunt: venti subito cessaverunt, ignis (nam focum pueri tenebant) sua sponte exstinctus est, per fruticeta vicina monstra quaedam magno cum strepitu vadare videbantur. Perterriti quattuor pueri in fugam per rupes silvamque densissimam se dederunt. Usque domum tantum duobus pervenire contigit, multis cum vulneribus in corpore. Duos alteros familiae eorum, amici ac permulti vigiles publici quaerebant spatio sequentium sex dierum, nullo cum effectu. Neque duo sospites bene se postea habebant: somniis horribilibus unaquoque nocte cruciebantur in quibus procera quaedam umbra nomine Aargaroth (secundum testimonium unius puerorum diurnariis datum) intueretur eos morientes. At re vera mox ambo mortui sunt, aut rectius: evanuerunt sine vestigio; unus octo, alter decem diebus post ipsum infortunium. Cadavera nullius quattuor puerorum umquam inventa sunt.

Quot huic fabulae veritatis sit, nescio. Pro certo scio tamen ephemerides huius temporis Silesiacas de ipso infortunio copiose nuntiasse. Incolae huius loci narrant porro de quattuor novis personis eodem in loco post annum 1966 amissis, qui maxima a parte saltuarii essent; huius rei tamen nullum vestigium in actis diurnis inveni.

De ala somnifera upupae (deque aliis rebus upupanis)

Apud Iohannem Jonston ("Historiae naturalis de avibus libri VI") inveni superstitionem alam dextram avis upupae (Linnaeanice: Upupa epops) super capite dormientis suspensam efficere hominem somno sempiterno obrutum iri, donec ipsa ala super capite pendetur.

Ceterum putabatur (iam apud veteres Graecos Romanosque) upupa in stercore humano maxima cum voluptate degere. Linguae Theodiscae adesse quidem adagium stinken wie ein Wiedehopf, id est "olere sicut upupa". Apud gentibus semiticis (et iis vicinis) autem upupa putabatur avis magni momenti ac numerabatur inter aves sacras Aegyptiorum necnon gentis Cretae Minoicae. In al-Qurano upupa loquitur (ut par cum pare!) cum rege Solomone nuntios ei e regina terrae Saba apportans. In Persico libro poematum "Senatus avium" upupam esse principem, in "Avibus" autem Aristophanis regem alitum.

Crista huius avis significare putatur modo auctoritatem regiam, modo naturam bellicosam.

Anno 2008 upupa electa est in suffragio 155 milium civium ut 'avis nationalis' Israeliae, superans inter alia avem bulbul.  

Nomen eius et Latinum (upupa) et Graecum (epops) onomatopoeia sunt, vocem avis imitantia. Sicut et in multis sermonibus hodiernis, quorum addam pulchrius, mea saltem sententia, sonantia: udod (Albaruthenice), odud (Ruthenice), dudek (Polonice, Bohemice), puput (Catalaunice, Occitanice), hupak (Sorbice), búbos (Hungarice), kukutis (Lituanice), pupuķis (Livonice), Huppup (Germano-Slesice).

Dialogus cum matre

Mater mea (85 annos nata): Potesne, mi fili, per interrete quaerere sortem amicae meae, quae in suburbio Otwock degit, nomine XY? Nam tot menses nihil ab ipsa audivi, cum autem telephono eam, non respondet...

Ego (post quaesitionem nonnullarum minutarum): Pro dolor, mater, amica tua mortua est praeterito Ianuario.

Mater: Deo gratia! Sollicitabar valde, nesciens ubi esset. 

Curiositates taxonomiae

Ex opere periucundo Marci (Mark) Isaak de peculiaritatibus taxonomiae Linnaeanicae modo repperi duo nomina a studiosis serio considerata, sed ultimo consilio (deo gratia?) abiecta:

Heroina cocaina fuisse nomen anno 1996 propositum a Sven Kullander ad piscem quendam nominandum familiae cichlidarum. 'Heroina', quia aliquantum consanguineus sit piscis hic familiae heroum piscium (Heros efasciatus, Heros notatus, Heros severus, Heros spurius), ipso tamen extra familiam manente. 'Cocaina' autem, quod prope Aequatorianam insulam Coca piscis supradictus primum repertus est. In fine tamen, decreto academicorum, pisci nomen Heroina kullander inditum est.

Mindarus ebayi autem fuisse nomen a Richardo Harrington (vicario praesidis Britannicae Societatis Entomologicae) dandum fossili (=emortuo) generi insectorum aphidoideorum (quae insecta agricolis valde nociva plantas utiles frumentaque comedunt). Mindarus certe erat imperator Spartanus, sat clarus, quamquam non semper victoriosus; cur tamen immo hoc nomen ad insectum nuncupandum adhibitum sit, parum scio. 'Ebayi' esse quasi casum genetivum ab Ebay, nam in hac domo auctionaria interretiali Harrington emit exemplar aphidis fossilis pretio tantum viginti librarum Britannicarum. Nomini tali adhibendo reclamavit tamen maxime fotasse in orbe terrarum peritus fossilium aphidoideorum, Danus Ole Heie. Qui nomen emortuae aphidi elegit et dedit Mindarus harringtoni. Ceterum venditor huius aphidis exemplaris, natione Lituanus, omnino nesciebat se rem tam magni momenti venumdare. Aphis illa servata est in (perlucido) lapide sucineo ac putatur vixisse abhinc ante 40-50 miliones annorum. 

Opiniones de re athletica mihi maxime gratae

Astronauta Neil Armstrong: Puto quemque hominem possidere in antecessum definitum numerum ictuum cordis. Nolo meum talem numerum deminuere currendo ac corpus exercendo.

Henry Ford, industrialista Americanus: Ecercitationem corporis nullius esse momenti. Dum enim sanus es, exercitatio nullo modo prodesse tibi potest. Cum autem aegrotes, nimis sero est ut ea utaris.

Barry Gray, musicus Britannus: Exercitationem meam facio currendo ad funera amicorum, qui corpora sua exercuerint.

Addendum est his quoque illud Churchillianum, rogatum a diurnario quomodo ei contigerit aetatem tam provectam (erat tunc vir fere nonaginta annos natus) assequi, vitam cum egisset minime sanam (bibit permulta vischia, fumabat sigaria). Cui diurario respondit praeclarus minister primarius Britanniae (dificillimum quidem annorum 1940-45): Numquam athleticam colui.

Memoranda quoque est sors ultima Milonis Crotoniensis, athletarum omnium primum (excepto fortasse Hercule) post memoriam gentium. Cuius interitum ita Aulus Gellius depinxit:

Milo Crotoniensis, athleta inlustris, quem in chronicis scriptum est Olympiade LXII primum coronatum esse, exitum habuit e vita miserandum et mirandum. Cum iam natu grandis artem athleticam desisset iterque faceret forte solus in locis Italiae silvestribus, quercum vidit proxime viam patulis in parte media rimis hiantem. Tum experiri, credo, etiam tunc volens, an ullae sibi reliquae vires adessent, inmissis in cavernas arboris digitis diducere et rescindere quercum conatus est. Ac mediam quidem partem discidit divellitque; quercus autem in duas diducta partis, cum ille quasi perfecto, quod erat conixus, manus laxasset, cessante vi rediit in naturam manibusque eius retentis inclusisque stricta denuo et cohaesa dilacerandum hominem feris praebuit.

De lapsuum numero

Lapsuum genera sunt saltem quinque. Inveni enim:

- l. linguae

- l. calami

- l. digitorum

- l. memoriae

- l. oculorum

His accedit profecto lapsus Freudianus, cum dicimus inopinate non quod dicturi se modo sentiebamus, sed quod natura dicere nos iubet.

Lapsus oculorum autem notus est in variis linguis hodiernis nomine 'fatamorgana', quod nomen spectat ad lapsum, quo laborent incolae regionum litoralium Fretus Messanensis phaenomena fantastica in medio mari conspicientes. Etymon nominis dicitur esse fatidica Morgana, soror regis Anglorum Arthuri, quae huc, scilicet in Brutium (=hodiernam Calabriam), saeculo XI migravit una cum colonis Normannis, Arabibus adhuc proximam Siciliam tenentes a se expugnatis. Fatidica Morgana credebatur similia phaenomena ocularia arte magica evocare scire. Fieri tamen quoque potest, ut ipsa fuerit originis Arabicae – apud Arabes enim nomen 'margaan', quod aut margaritam (fortasse a Graecis [margaron] susceptum? aut vice versa?) aut corallium significat, saepe quoque ut nomen mulierum fatidicarum adhibebatur. 

De regula indeterminationis

Heisenbergiana 'regula indeterminationis' docet electronium aut situm suum definitum habere aut definitam velocitatem, sed numquam simul ambos (non potes situm et velocitatem currentis electronii simul prehendere). Idem plus minusve fere phaenomenon Angli iam prius descripserunt proverbio: 'crustulum si iam edisti, non habes' (you cannot eat your cake and have it), necnon, magis perverse, Poloni: 'aut pisces (habere potes) aut vitream piscinam' (albo rybki albo akwarium), i.e. numquam res tuas ita compones, ut iis gaudeas (quod tamen intellegitur tantum fatalismo historico Polonorum bene ponderato).

De ipso Heisenberg ac regula eius est quoque iocus eum nimis cito autoraeda currentem a vigilibus publicis apprehensum esse. Rogat vigil:

- Domine Heisenberg, scisne tu, qua cum velocitate automobile tuum gubernaveris?

Cui Heisenberg:

- Minime. Sed scio saltem, ubi sim. 

Sanguiscopia Iaponica

In Terra Cerasi Florescentis magis magisque populo grata nuntiantur esse horoscopia, quae non tantum ad tempus locumque nascendi spectent, sed etiam ad typum sanguinis hominis, qui astra de rebus sibi futuris rogat.

Res coepit annos septuagenarios praeteriti saeculi, cum Masahiko Nomi librum scripsisset, in quo docebat typum sanguinis effectum habere ad nostram identitatem psychicam formandam. Ex quo efficiatur, ut alia esca sit cuique typo consumenda (e.g. typus 0, "venator carnivorus", plus carnis esse debeat quam typus A, "agricola vegetarianus"), at insuper alia gummis masticanda, aliis quoque homines varii sanguinis uti debeant salibus ad corpus lavandum aliisque... praeservativis (=condomiis) in coitu!

Sanguinis typus res maximi momenti hodie in Iaponia est in agenturis matrimonialibus ad par optimum eligendum. Eadem ratione ducuntur ergodotae  cum operarios suae negotiationi idoneos quaerunt necnon psychanalytici animas depressas curantes.

Accedit his quoque explanatio partim historica, partim sociologica, secundum quam in prisca (feudali) Iaponia equites fortes (samurai) typo 0 praediti essent, agricolae autem pacifici typo A, opifices sensuabiles typo AB, dum mercatores simplices typo B.

Fautores talis explanationis adducunt exempla personarum in rebus gestis etc. maximi momenti secundum typum sanguinis:

typus  A – homines sensuabiles, laboriosi, disciplinam sui servantes (Britney Spears, Adolf Hitler)

typus 0 – homines fiducia sui praediti, aleam cupientes, aperti ad mundum et alios (Elvis Presley)

typus B – homines amabiles, de aliis libenter curantes, sui iuris, excentrici (Jack Nicholson)

typus AB – homines a mundo remoti, exigentes, egocentrici (Mao Tse-Tung)

De origine nominis 'Iconoclastes" deque ephemeridibus Germanorum

Nomen 'Iconoclastae' dedi diario huic meo, non quia osor tantus imaginum essem, sed ob pigritiam, qua ductus nolui (et porro nolo) ullis photographematis aliisve elementis graphicis scripta mea ornare. Ceterum... profusionem imaginum (magna e parte pornographicarum) in hodierna re diurnaria cum conspiciam, puto nonnullos situs remansuros debere, ubi verbum purum (sine scilicet imaginibus) colatur. Ob hoc (concedo: fortasse nimium) fastidium imaginum libri, quos maxime legere mihi placet, sunt fortasse... dictionaria.

Habeo nihilominus in obstinatione hac mea socias, quae sunt... ephemerides Germanae. Nuper in aeriportu Monachensi sex horas volatum Varsoviam exspectabam; ob taedium in manus sumpsi acta diurna "Frankfurter Allgemeine Zeitung" et "Süddeutsche Zeitung" (quae ibi lectoribus gratis praebentur) – ambae sine (fere) ullis photographematis! Tales ephemerides – ut statim docuit me harum rerum perita Lesbia, quae una mecum iter Monachense faciebat – in patria nostra nemo emeret. Neque in unaquaque terra Anglo-, Franco- aut Hispanophona. Sunt ergo Germani fortasse sapientissimi omnium, certe maxime ad verbum, non imaginem animas vertentes. Sed... historia monstrat etiam eos menda interdum facere. (Pro dolor, supradicta laus Germanorum tantum ad editiones chartaceas attinet, earundem enim versiones interretiales elementis graphicis, ut omnes ceteri situs, scatent.)

In mentem quoque hac occasione venit praeclara ministra primaria Britannorum Margarita Thatcher, quae – cum munus gubernatricis regiminis tenebat – numquam programmata televisifica spectabat (ita saltem dixit in quadam percontatione sui), sed solis relationibus radiophonicis nitebatur, ne imaginibus (saepe cruore plenis) mens eius occaecaretur. 

Aequitas iuris (iocus vetus)

In USA omnia, quae non prohibeantur, iure facere licet. In Germania omnia, quae iure facere non liceat, prohibentur. In Francogallia omnia facere licet, etiam si quid prohibeatur. In Russia nihil facere licet, etiam si quid iure facere liceat.

Admiralis sine classe in terra sine mari

Nicolaus (Miklós) Horthy (1868-1957), erat dux admiralis et procurator regni Hungariae annorum 1920-44, postquam tractatu Trianonensi haec civitas litore Croatico necnon dubabus partibus sui pristinarum terrarum privata esset (quas partes, praeter Croatiam, acceperunt imprimis Dacoromania et Slovaquia). Tunc Hungaria officialiter regnum nominabatur, licet deesset rex, potestate Habsburgorum cum fine primi belli mundani deposita. Aditus mari Adriatico non redintegratus est etiam tempore alterius belli mundani, cum Hungaria, una cum suis supradictis vicinis, terra socia Hitleris nolens volens manebat (recepit tunc nihilominus partem regionum anno 1920 a Slovacis Dacoromanisve captarum, quas his denuo reddere anno 1944 ab Unione Sovietica coacta est). Narratur iocose de colloquio, quod praesidens USA Franklin Delano Roosevelt exeunte anno 1940 habuerit cum legato Hungarorum:

Roosevelt: Ergo regnum estis, quis autem rex?

Legatus: Regem non habemus.

Roosevelt: Hem... Quis ita vestram terram regit?

Legatus: Admiralis Horthy.

Roosevelt: Admiralis? Ergo potestas maritima estis?

Legatus: Minime.

Roosevelt: Cur?

Legatus: Nam deest nobis mari aditus.

Roosevelt: Hem... Qui sunt vobis maximi socii?

Legatus: Croatia, Slovaquia, Dacoromania...

Roosevelt: Qui autem maximi inimici?

Legatus: Croatia, Slovaquia, Dacoromania...

De novis modis Venerem (dolorosam) colendi

Nihil novi sub sole, diceret cosmopolita quis atque arbiter elegantiarum; fortasse iuste. Mihi nihilominus hic nuntius videbatur primum incredibilis. Ecce D., amica mea nova, diurnaria stationis televisificae, quae de rebus maxime perversis (nil humani a me alienum puto...) telespectatoribus narrat, me docuit de novissimis modis maiorem voluptatem sexualem consequendi. De usu scilicet insectorum in arte amandi.

Ita, si mulier es, ponas, quaeso, tibi in vulvam apem aut vespam viventem. Haec apes/vespa te statim aculeo dolenter mordebit, sed simul efficiet vulvae internalem partem tumescere. Rebus ita stantibus foramen ipsum vulvae minor fiet, quod maiori voluptati et maris et mulieris prosit.

Si mas autem es, cum culicibus tibi est ludendum, id est ictibus eorum glandem priapi ostendendo. Cutis glandis tenuissima, culicibus morsa, irritabit, sed irritatio haec perverse voluptuosa esse potest, cum glandem contra foramen vulvae frices. Praesertim vulvae aculeis apium aut vesparum modo tractatae.

Ludus vero exquisitus et ruri, ubi nunc vivo, omnino inauditus. Sin autem aliter (res rusticae sese habent)? Fortasse veniam ad vicinum ut rogam...

De chronovisorio patris Ernetti

Marcello Pellegrino Ernetti (1925-1994) est nomen sacerdotis benedictini gente Itala, qui erat theologus (exorcismorum peritus), physicus quanticus atque musicologus (studebat musicae prae-Christianae sive prae-polyphonicae). Maxime notus tamen est pater Ernetti - credant, qui id credere velint - instrumento a se invento nomine 'chronovisorium', quo... res praeteritae in albo visifico inspicerentur.

In percontatione sui anno 1972 perfecta a diurnario ephemeridis "Domenica del Corriere" pater Ernetti asseverabat se una cum duodecim aliis scientistis (in quorum numero adfuissent Enrico Fermi et Wernher von Braun) annos quinquagenarios praeteriti saeculi invenisse ac produxisse instrumentum quo imagines temporis praeteriti "capi" possint.

Rumor fert Ernetti (in quadam huius historiae versione una cum papa Pio XII) usu hoc chronovisorio spectasse passionem Christi aut (quod saepius narratur) tragoediam perditam Ennianam nomine "Thyestes".

Morte sui appropinquante Ernetti confessus est nuntios de spectaculo passionis Christi/"Thyestis" se mendose disseminasse, sed inventum ipsius chronovisorii ut rem veram etiam tunc (i.e. in limine Leti) asseverasse dicitur. Ceterum amicus eius, quoque sacerdos catholicus nomine Francois Brune (auctor libri "Mortui loquuntur"), putat eum vi coactum esse refutationem spectaculorum in chronovisorio spectatorum pronuntiare.

Chronovisorium, secundum Brune, in membra discerptum, usque hodie remanet in locis subterraneis Vaticani.

His a me hodie lectis, in mentem venit "Vigil Aeternitatis" (The Guardian of Forever) pelliculae "Iter stellare" (Star Trek).

De moribus avium (percontatio Andreae Kruszewicz)

- Adsuntne genera avium ad monogamiam prona? – rogat diurnarius ephemeridis "Respublica" (Rzeczpospolita) Andream Kruszewicz, ornithologum ac directorem horti zoologici Varsoviensis.

- Certe – respondet Kruszewicz. - Praesertim ponderosiores aves, sicut grues, aquilae, falcones.

- Cur immo haec genera?

- Nam instrumenta habent, quibus necare valeant. Si ergo mas uxori sui collegae appropinquat, meminisse debet se perciculum mortis subire. (...) Accedit tempus ad copulationem parandam neccessarium, dico est saltationibus nuptialibus, quae apud has aves durant nonnullas horas, dies nisi etiam septimanas. (...) Apud aves minores copulationem extra-matrimonialem esse phaenomenon cotidianum. Sicut prostitutio.

- Prostitutio??? Quid est pretium cubandi?

- Musca, piscis aut vermis.

(...)

- Intellegentia notantur praesertim corvidae, ut scimus de fabulis plebis?

- Et iuste. Corvidae exempli gratia annonam comparant, acervando escam ad usum hiemalem. Nuces, si nimis durum putamen earum est, ex altitudine proiciunt in semitas asphalteas aut sub rota automobilium ponunt.

- Noctuae quqoque signum sapientiae putantur...

- Iniuste, cerebri enim sunt parvissimi. Sola res, quam optime perficiere sciunt, esse venationem murum. Ad ullam aliam escam, mutatasve vitae condiciones se adaptare nequeunt.

- Adsuntne alii stereotypi falsi ad aves spectantes?

- Culumba pacis. Natura olim columbae pessima est: semper inter se pugnant, continuo excruciant concives, etiam usque mortem.

- Unde ergo opinio earum ut avium pacis?

- Desunt iis ungues falculati, coram hominibus mites sunt, sinunt se manu prehendere.

- Sed adest iis quoque opinio sapientiae...

- Nam ingenium malum saepe cum intellegentia congruit. (...) Columbae, ut scimus, domum repetere semper sciunt, volando optime topographiae regionis utuntur, usu e.g. viarum et ferrroviarum. Unde usus earum in cursu publico.

De communicatione vocali

Hodie nos omnes telephona gestabilia ad corpus semper adhaerentia aut bulgis mulierum inserta portamus, olim autem communicatio inter humanos multo difficilius efficiebatur. Ob hanc rem e.g. monticolae Bavarici et Tirolenses evolverunt technam modulata voce (tunc alta, tunc ima) procul vociferandi, unde et cantus originem trahit nomine Jodel.

Me aliquando similis vocis modulationis testem fuisse in montibus Carpatis Polonorum, ubi, prope vicum Obidza, audivi monticolas iuvenes in convallibus inter se vociferando communicare, simplicissimos nuntios serie melodica syllabarum transferendo. Sicut fere in classicis cantationibus cantatorum iodelianorum: ehoihieho, huhedraehe, holadaittijo... etc. Quod, ni fallor, nihil plus significabat quam: Me hic adesse... Excpecta, quaeso... Mox tibi adveniam, ubi es? (tunc alter monticola primo cantatori simili voce responditurus erat).

Vallis montana formabat quasi capsam (pyxidem) resonanticam, cuius usu vox usque distantiam plus quam, puto, chiliometris portabatur. 

De praestantia terrae planae super montanam

Pater meus (iam tot annos mortuus!) natus erat in montibus prope Cracoviam, unde tamen iam ut adulescens in planiores regiones migravit. In fine vitae dicere solebat: Sola res, mi fili, quam in hac vita attigi, esse me hodie per vias planas ambulare.

De signi @ nominibus in variis linguis

Signum @ (quod primum erat ligatura Medii Aevii litterarum 'a' et 'd', significantium verbum 'ad' Latinum) maxime gratum apud internautas fuisse et esse ultimos viginti plus minusve annos, praesertim adhibitum in inscriptionibus epistularum electronicarum. Ubi, puto, per errorem adhibentur, nam minime 'ad' significare volunt, sed 'in' (sicut Anglicum 'at'); in inscriptione scilicet marcus.tullius@hotmail.com signum @ pro 'in' utitur, dum 'ad', si omnino, in intio inscriptionis lateat - id est: litterae mittendae AD Marcum Tullium, cui computus adest IN domo servatoria Hotmail.

Recte autem adhibetur signum @ in pagina Facebookiana, ubi cum quis scriptor ad commentaria sibi a pluribus lectoribus missa respondere velit, saepe scribit @xxx, @yyy, id est ad dominum/dominam xxx (respondeo talia et talia), ad dominum/dominam yyy (dico talia et talia).  

De ipsius signi usu hactenus, nunc de eius nominibus in variis linguis. Quorum maxime iucunda infra enumero (ordine: lingua-transcriptio-significatio):

- Batavica: apenstaartje (caudiola simiae)

- Armeniaca: snik (catulus)

- Albaruthenica (Belarussica): slimak (cochlea)

- Bulgarica: klyomba (nihil aliud[???])

- Serica: xiao laoshu (rattulus)

- Bohemica et Slovenica: zavináč (aringus convolutus [Anglice: rollmop])

- Finnica: kissanhäntä (cauda felina) aut miukumauku (mau mau [sonus cattorum])

- Germana: Klammeraffe (simia aranea [nomen Linnaeanum: Ateles])

- Neograeca: papaki (anas parva)

- Neohebraica: strudel (torta-vertigo, crustulum strudelianum)

- Hungarica: kukac (vermis)

- Italica: chiocciola (cochlea)

- Iaponica: naruto (crustulum narutomaki)

- Kazacha: aykulak (auris lunaris) aut it basy (caput caninum)

- Coreana:golbaeng-i  (cochlea marina [nomen Linnaeanum: Buccinum undatum])

- Norvegica: snabel a  (alpha-proboscis)

- Russica: sobaka (canis)

- Turcica: koç (aries)

- Ruthena (Ucrainica): pesyk (canicula)